Tętniaki w badaniu dopplerowskim – tętniak prawdziwy

Pojęcie tętniaka dotyczy trzech różnych sytuacji klinicznych. Są to tętniaki prawdziwe, rozwarstwiające i rzekome. Podstawowym kryterium różnicującym powyższe zmiany jest budowa ich ścian.

Prawidłowa ściana naczyniowa składa się z trzech warstw. Poczynając od światła tętnicy, są to błona wewnętrzna (infima), błona środkowa (media) i przydanka (advientitia) (ryc. 1a.). Typową cechą tętniaków prawdziwych jest zachowanie trójwarstwowej struktury ściany, niezależnie od rozmiarów poszerzenia oraz od grubości ściany naczyniowej. Ze względu na ukształtowanie zmiany można wyróżnić 2 formy przestrzenne, tzn. tętniaki wrzecionowate i workowate. Pierwsze (ryc. 1a.) mają postać odcinkowego, wrzecionowatego i symetrycznego poszerzenia światła naczynia. Zasadniczym miejscem ich występowania jest aorta, tętnice trzewne i tętnice kończyn. Natomiast tętniaki workowate (ryc. 1b.) są odcinkowym, asymetrycznym uwypukleniem ściany naczynia. Najczęściej występują w ośrodkowym układzie nerwowym, mają wąskie wrota (często kształtem przypominają uszypułowany polip) i zazwyczaj są zlokalizowane w miejscu podziału naczyń. Znacznie rzadziej tętniaki workowate mogą powstawać w dalszym odcinku aorty. Zlokalizowane w tym miejscu charakteryzują się stosunkowo szerokimi wrotami (fot. 1.).
Tętniaki aorty są zlokalizowane najczęściej w odcinku dalszym, tzn. pomiędzy poziomem odejścia tętnic nerkowych a rozwidleniem aorty. Jest to korzystne położenie, zarówno ze względu na łatwą dostępność podczas wykonywania podstawowych badań dodatkowych, jak również ze względu na stosunkowo prostą technikę operacyjną.
Tętniaki są wykrywane najczęściej przypadkowo, zazwyczaj w trakcie badań okresowych lub podczas badania USG wykonywanego z różnych przyczyn. Już na tym poziomie diagnostyki pojawia się pierwszy problem. Dotyczy on różnicowania pomiędzy zwyczajnym poszerzeniem aorty a zmianą patologiczną, czyli tętniakiem. Obecnie ultrasonografiści posługują się dwiema metodami kwalifikacji poszerzenia naczynia do grupy tętniaków. W pierwszej z nich wykorzystywane są dane, określające normy średnicy dla poszczególnych naczyń. W odniesieniu do dalszego odcinka aorty za tętniak uznaje się poszerzenie światła powyżej 35 mm, natomiast dla tętnic biodrowych granicą normy jest średnica 15 mm. Rodzi się jednak w tym miejscu pytanie, czy podobny zakres normy należy stosować w odniesieniu do naczyń o wyjściowej średnicy, np. 15 mm i...


Pełna treść artykułu...