Thoracic paravertebral blockade

Wstęp

Blokada przykręgowa (ang. paravertebral blockade – PVB) została po raz pierwszy zastosowana przez Hugona Sellheima z Lipska w 1905 r. [1]. Do rozwoju techniki w tym okresie przyczynił się również Arthur Lawen, stosując prokainę w okolice ujść poszczególnych nerwów rdzeniowych. Główną jego zasługą jest opracowanie wraz ze współpracownikami schematów unerwienia narządów jamy brzusznej [2]. Ostatecznie Kappis w roku 1919 wykorzystał i opisał PVB jako sposób znieczulenia i analgezji w operacjach jamy brzusznej [2, 3]. Początkowo głównym zastosowaniem tej techniki było zniesienie bólu śródoperacyjnego, jednak w krótkim czasie zyskała ona nowe zastosowania. Używano jej do zniesienia bólu w dusznicy bolesnej, walki z bólem nowotworowym, jak również przy złamaniach szyjki kości udowej, bólach niedokrwiennych kończyn i pourazowych dystrofiach współczulnych [4, 5]. Była również używana do leczenia nadkomorowych zaburzeń rytmu oraz łagodzenia objawów astmy oskrzelowej [1]. Blokadę wykonywano również w celu ułatwienia pasażu kamieni nerkowych i żółciowych i podczas leczenia dolegliwości bólowych związanych z półpaścem [6]. W roku 1933 Cleland opisał technikę blokady przykręgowej na wysokości Th11 i Th12 wykonanej w celu zniesienia bólów porodowych [5].

Największą popularnością technika ta cieszyła się w latach 20. i 30. ubiegłego stulecia. Wraz z wprowadzeniem nowych preparatów anestezjologicznych, takich jak leki zwiotczające (kurara), a nieco później halotan, zmieniającymi się standardami leczenia pacjentów z grup wysokiego ryzyka, doszło do stopniowego ograniczenia wykonywania znieczuleń przewodowych. Znaczną rolę w ograniczeniu wykonywania technik przewodowych odegrała również presja ze strony środowiska chirurgicznego [7]. Ciosem dla entuzjastów technik znieczulenia przewodowego były również tragiczne przypadki opisane przez Woolleya i Roe w październiku 1947 r. W swych publikacjach opisali oni trwałe uszkodzenie nerwów po podaniu podpajęczynówkowym cynchokainy zanieczyszczonej fenolem użytym do sterylizacji szklanych ampułek, w których znajdował się lek [8]. Z tych powodów publikacje na jej temat prawie całkowicie znikły z łam czasopism medycznych w latach 50. i 60.

Blokada przykręgowa została ponownie opisana w roku 1979 przez Easona i Wyatta, podczas gdy w większości podręczników nie szczędzono negatywnych opinii na jej temat. Jej powrót zawdzięczać można efektywności przy zastosowaniu tej techniki do leczenia bólów po operacjach klatki piersiowej ze względnie niskim odsetkiem powikłań w porównaniu z analgezją zewnątrzoponową wykonaną na tej samej wysokości. Zaletą PVB jest również większa mobilność pacjenta oraz możliwość zakończenia pobytu szpitalnego w dniu zabiegu.

Poszukując bezpiecznych metod znieczulenia i analgezji ograniczonej jedynie do okolicy operowanej, nie sposób pominąć PVB [3]. W polskim piśmiennictwie medycznym pierwsze doniesienia na temat wykorzystania PVB pojawiły się w roku 1954. W Szpitalu Miejskim w Sosnowcu dokonywano serii blokad z użyciem nowokainy w celu leczenia ostrego zapalenia przydatków macicy [9].

Anatomia

W odcinku piersiowym przestrzeń przykręgowa (ang. paravertebral space – PVS) uformowana jest w kształcie trójkątnym i leży po obydwu stronach kręgosłupa. Przyśrodkowo tworzą ją trzony kręgów, otwory międzykręgowe oraz dyski międzykręgowe. Od przodu ograniczona jest opłucną ścienną, natomiast tylną granicę tworzą więzadło żebrowo-

-poprzeczne górne i tylna błona międzyżebrowa.

Pomiędzy opłucną ścienną i więzadłem żebrowo-poprzecznym górnym leży powięź śródpiersiowa, będąca powięzią głęboką klatki piersiowej, wyściełająca ją od wewnątrz. W PVS powięź śródpiersiowa przylega ściśle do żeber i łączy się przyśrodkowo z okostną na wysokości części środkowej ciała kręgu [10]. Pomiędzy opłucną ścienną i powięzią śródpiersiową znajduje się cienka warstwa luźnej tkanki łącznej. Powięź śródpiersiowa dzieli PVS na dwa powięziowe kompartmenty – przedni i tylny [10].

Przestrzeń przykręgowa jest połączona bocznie z przestrzeniami międzyżebrowymi, przyśrodkowo poprzez otwory międzykręgowe z przestrzenią zewnątrzoponową i z kontralateralną przestrzenią przykręgową poprzez przedni kompartment tej przestrzeni oraz przestrzeń zewnątrzoponową [10].

Wstrzyknięty roztwór może się rozprzestrzeniać zarówno dogłowowo, jak i doogonowo, blokując więcej niż jeden nerw międzyżebrowy. Może on również przemieszczać się przyśrodkowo przez otwór międzykręgowy i bocznie wzdłuż przestrzeni międzyżebrowej. Włókna przed- i pozazwojowe układu współczulnego i korzenie oraz gałęzie nerwów rdzeniowych i początkowe odcinki nerwów międzyżebrowych w odcinku piersiowym leżą wewnątrz PVS, co sprawia, że podanie środka znieczulającego miejscowo wyłącza przewodnictwo nerwowe w tych strukturach anatomicznych [11–13]. Blokada przykręgowa ma charakter czuciowy, ruchowy i współczulny [3].

Badania anatomiczne przy użyciu radiologicznych technik kontrastowych lub tomografii komputerowej (TK) u pacjentów, jak również metody barwienia wykonywane na zwłokach ludzkich wykazały znaczne nieregularności w rozmiarach PVS. Wśród metod radiodiagnostyki, które szczególnie przyczyniły się do poznania anatomii tej przestrzeni, jest rezonans magnetyczny (RM). Jak wynika z obrazów RM, przestrzeń występuje jedynie w odcinku piersiowym kręgosłupa od poziomu Th1 do Th12, dolna i górna granica przestrzeni są bardzo niewyraźne [3]. Mimo to obserwowano jednak rozprzestrzenianie się barwnika do wysokości środkowych kręgów szyjnych po podaży do części piersiowej [10]. Za dolną granicę uważa się mięsień lędźwiowy większy.

Według wielu autorów, PVS jest po lewej stronie szersza niż po prawej [3]. Następstwem tych zmian i różnorodności anatomicznej są trudności w przewidywaniu rozprzestrzeniania się środka znieczulenia miejscowego, a tym samym uzyskanie spodziewanego zakresu analgezji [11].

Nieco inaczej wygląda PVS w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Jest wypełniona przez masę mięśnia lędźwiowego większego, którego obecność znacznie upośledza rozchodzenie się środka powyżej i poniżej poziomu podania [3].

Sposoby wykonania blokady

Technika blokady metodą pojedynczego wkłucia

Blokadę wykonuje się w pozycji siedzącej, w pozycji leżącej na brzuchu lub u pacjenta ułożonego na boku przeciwnym do strony blokowanej [11]. Autorzy niniejszego opracowania preferują pozycję siedzącą, ze względu na możliwość dość szybkiej identyfikacji struktur anatomicznych, ułatwiającą tym samym nieskrępowaną współpracę z pacjentem.

Należy zlokalizować wyrostek kolczysty i od jego górnej krawędzi przeprowadzić bocznie poziomą linię, na której w odległości 2–3 cm znajduje się punkt wkłucia (ryc. 1.).

Przed wprowadzeniem igły skórę w tej okolicy należy znieczulić, używając 1–2 ml lignokainy. Do blokady wykonywanej metodą pojedynczego wstrzyknięcia należy używać igły typu Quincke 22G, którą wprowadza się prostopadle do skóry w płaszczyźnie strzałkowej. Kontakt igły z wyrostkiem poprzecznym musi zostać osiągnięty maksymalnie do 4 cm głębokości [12].

W przypadku braku oporu kostnego na tej głębokości zachodzi podejrzenie nieprawidłowego wykonania wkłucia i należy zrewidować warunki anatomiczne lub technikę. Przy prawidłowym wykonaniu po osiągnięciu kontaktu z wyrostkiem poprzecznym należy igłę nieco wycofać i zmienić kierunek dogłowowo lub doogonowo, pamiętając o stabilizacji w płaszczyźnie strzałkowej. Po przejściu przez więzadło żebrowo-poprzeczne górne na głębokości 1 cm poniżej punktu kontaktu z wyrostkiem poprzecznym bez identyfikacji przestrzeni należy dokonać wstrzyknięcia środka miejscowego znieczulenia w ilości 3–4 ml na każdy blokowany segment. Aby zachować należytą ostrożność, przed donaczyniowym podaniem środka znieczulenia miejscowego zaleca się kontrolę położenia igły poprzez częstą aspirację. Przy znacznym oporze podczas wstrzykiwania środka igłę należy przesunąć 2–3 mm głębiej, aby koniec igły wszedł poniżej więzadła żebrowo-poprzecznego [12].

Jeżeli wymagana jest blokada kilku segmentów, można użyć większych objętości lub dokonać nakłucia przestrzeni w 2–3 punktach. Średnio bolus wynosi ok. 20 ml

0,25–0,5-procentowej bupiwakainy. Środek znieczulenia miejscowego rozprzestrzenia się w kierunku międzyżebrowym, doopłucnowym oraz zewnątrzoponowym.

W odcinku lędźwiowym wyrostki poprzeczne są bardzo cienkie. Z tego powodu podczas wykonywania blokady w okolicy lędźwiowej należy igłę wprowadzić na głębokość ok. 0,5 cm poniżej punktu kontaktu z wyrostkiem poprzecznym. Należy również pamiętać, że w tym regionie nie występuje więzadło żebrowo-poprzeczne górne. Jeśli odczuwalne jest „wpadnięcie” igły, oznacza to, iż doszło do nakłucia powięzi mięśnia lędźwiowo-udowego. Igłę należy wycofać [14].

Technika blokady metodą pojedynczego wkłucia przy użyciu stymulatora nerwów obwodowych

Zoptymalizowanie PVB wykonanej metodą pojedynczego wkłucia można uzyskać poprzez użycie stymulatora nerwów obwodowych. Wstrzyknięcie leku znieczulającego miejscowo do grzbietowej części PVS może powodować jedynie lokalną dystrybucję. Podaż leku do części brzusznej przestrzeni, w okolicę nerwu najczęściej powoduje jego pionową dystrybucję, znacznie bardziej pożądaną z uwagi na jej większy zasięg [15]. Nie dotyczy to jednak odcinka przestrzeni poniżej pierwszego kręgu lędźwiowego, ponieważ jest ona niemal całkowicie wypełniona przez mięsień lędźwiowy większy. Dodatkowym atutem związanym z użyciem stymulatora nerwów obwodowych jest znacznie mniejszy odsetek niepowodzeń oraz istotnie mniejsza liczba powikłań.

Podczas wykonywania PVB z użyciem stymulatora nerwów obwodowych należy użyć izolowanej igły stymulującej o długości 10 cm. W początkowej fazie w stymulatorze należy ustawić prąd początkowy o wartościach 2,5 mA, 1 Hz i 9 V [15] (ryc. 2.).

Technika wykonania wkłucia jest analogiczna z techniką opisywaną przez Kappisa. Gdy dojdzie do stymulacji odpowiednich mięśni międzyżebrowych lub brzusznych, oznacza to, iż koniec igły stymulującej znajduje się w grzbietowej części PVS. Należy wtedy bardzo ostrożnie przesunąć igłę do przodu w celu uzyskania odpowiedzi na stymulację przy natężeniu prądu poniżej 0,5 mA. W tym miejscu igła znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu i jednocześnie powinna leżeć brzusznie w stosunku do powięzi śródpiersiowej [15]. Podanie leku w tym miejscu powoduje jego pionową dystrybucję i w związku z tym większy zasięg blokady. Wstrzyknięcie leku w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu w znacznej mierze polepsza jakość wykonanej blokady.

Technika blokady z dostępu przyśrodkowego

Modyfikacją dostępu klasycznego jest dostęp przyśrodkowy [3]. Miejsce wkłucia w odcinku piersiowym leży na poziomie ogonowego końca wyrostka kolczystego, 3–4 cm bocznie od linii środkowej, a w odcinku lędźwiowym 1 cm poniżej ogonowego końca wyrostka kolczystego, 2–3 cm bocznie od linii środkowej. Po znieczuleniu skóry, tkanki podskórnej i mięśni wkłuwa się igłę Quincke pod kątem 45° do płaszczyzny czołowej w kierunku przyśrodkowym. Na głębokości ok. 5–6 cm uzyskuje się kontakt z boczną powierzchnią łuku kręgu. Należy podać małą ilość analgetyku w celu znieczulenia okostnej, na igłę zakłada się znacznik w odległości 1–1,5 cm od skóry, wycofuje się igłę tuż pod skórę, zmienia się kierunek nieco bocznie i ponownie wprowadza igłę pod nieco większym kątem do płaszczyzny czołowej, do momentu kontaktu znacznika ze skórą. Parestezje mogą, ale nie muszą wystąpić. Po negatywnej aspiracji można podać roztwór znieczulenia miejscowego [16].

Uważne obserwacje efektywności blokady wskazują, że podaż 15 ml 0,5-procentowej bupiwakainy przed nacięciem skóry powoduje somatyczną blokadę średnio 5 dermatomów (1–8) i blokadę współczulną średnio 8 dermatomów (6–10) [17, 18].

Technika ciągła

Przy zastosowaniu techniki ciągłej używa się igły Tuohy 18 G. Do lokalizacji przestrzeni można posłużyć się metodą zaniku oporu – ciśnienie panujące w PVS jest subatmosferyczne. Sposób wprowadzania igły jest podobny (ryc. 3.).

Po osiągnięciu wyrostka poprzecznego i zmianie kierunku wprowadzenia igły, należy usunąć mandryn i podłączyć strzykawkę. Z obserwacji autorów wynika, że technika wykorzystująca 0,9-procentowy NaCl jest w tym przypadku bezpieczniejsza i precyzyjniejsza, zważywszy na znacznie słabiej zaznaczony zanik oporu niż przy identyfikacji przestrzeni zewnątrzoponowej (ryc. 4.).

Zanik oporu powinien wystąpić na głębokości maksymalnie do 2 cm poniżej punktu kontaktu z wyrostkiem poprzecznym. Nie powinno się umieszczać więcej niż 4 cm cewnika w samej przestrzeni – zmniejsza to ryzyko przemieszczenia końcówki z PVS. Opór przy wprowadzaniu cewnika jest bardziej zaznaczony niż przy cewnikowaniu przestrzeni zewnątrzoponowej [12]. Gdy obserwuje się brak zaniku oporu na tej głębokości, należy zweryfikować warunki anatomiczne lub technikę. Podczas zabiegu torakotomii ułożenie cewnika może być potwierdzone przez podanie błękitu metylenowego [11].

Technika identyfikacji struktur anatomicznych przy użyciu ultrasonografii (USG) znajduje coraz więcej zastosowań praktycznych w anestezji regionalnej. W celu identyfikacji przestrzeni przykręgowej można również posłużyć się metodą USG, co jednak wymaga dużego doświadczenia w tej technice obrazowania [19, 20].

Wskazania

Blokadę przykręgową wykorzystuje się do uśmierzania bólu pooperacyjnego po zabiegach kardio- i torakochirurgicznych – zarówno z otwarciem klatki piersiowej, jak i podczas technik mało inwazyjnych jak wideotorkoskopia. Z powodzeniem stosowana jest do zabiegów usunięcia pęcherzyka żółciowego lub usunięcia nerki. Blokada ta jest uznaną formą analgezji jako jedyne znieczulenie lub składowa znieczulenia złożonego w operacjach guzów piersi, usunięcia wyrostka robaczkowego i zabiegach plastyki przepukliny pachwinowej, umożliwiając wykonanie większości tych procedur w trybie chirurgii jednego dnia [11, 14, 16, 19].

Blokadę przykręgową z powodzeniem stosuje się jako pod­stawową technikę znieczulenia podczas wykonywania chirurgicznych procedur ambulatoryjnych [14]. Należą do nich:

• chirurgia piersi (nowotwory, rekonstrukcje, powiększanie lub re­dukcja);

• operacje przepukliny (uwięźniętej, brzusznej, pępkowej i pachwinowej);

• usuwanie mas tkanek miękkich;

• rozległe procedury w okolicy barku (jako technika uzupełniająca blokadę splotu barkowego z dostępu pomiędzy mięśniami pochyłymi);

• pobieranie tkanki kostnej z grzebienia biodrowego.

Technika ta jest również wykorzystywana do zapewnienia analgezji podczas procedur wykonywanych w trybie chirurgii jednego dnia lub do zabiegów niewymagających długotrwałej hospitalizacji (chirurgia laparoskopowa, cholecystektomia, nefrektomia, apendektomia, torakotomia, torakoskopia, minimalnie inwazyjne procedury kardiochirurgiczne, procedury chirurgiczne wymagające sternotomii – blokada obustronna [24], zabiegi położnicze) [14, 21–23].

Szerokie zastosowanie PVB znalazła w terapii bólu przewlekłego, ze szczególnym uwzględnieniem bólu w przebiegu półpaśca, po mastektomii, po torakotomii, w leczeniu brzusznych zespołów bólowych, przewlekłych bólów w okolicy pachwinowej, niewydolności naczyń obwodowych czy wreszcie w terapii bólu neuropatycznego (zastosowanie techniki neuromodulacji) [25, 26].

Blokada przykręgowa nie tylko zapewnia znakomitą analgezję, lecz również, jak wykazano w przypadku procedur jednostronnych, powoduje lepsze tłumienie odpowiedzi wywołanej stresem, upośledza w mniejszym stopniu czynność układu oddechowego, redukując liczbę pooperacyjnych powikłań z nim związanych. Skraca się również czas pobytu pacjenta w szpitalu oraz dochodzi do zmniejszenia częstości występowania neuralgii nerwów międzyżebrowych w porównaniu ze znieczuleniem zewnątrzoponowym, blokadą doopłucnową czy systemowym użyciem opioidów [11, 17, 27].

Korzyści wynikające z zastosowania blokady przykręgowej

Zastosowanie PVB jako blokady nerwów obwodowych powoduje całkowity zanik somato-sensorycznych potencjałów wywołanych z dermatomów objętych blokadą. Podczas znieczulenia zewnątrzoponowego nie udaje się tego osiągnąć, bez względu na rodzaj i stężenie użytych leków znieczulenia miejscowego. Dodatkowym atutem blokady w połączeniu z innymi technikami analgetycznymi jest możliwość uzyskania wstępnej analgezji oraz niezaprzeczalny wpływ na zachowanie prawidłowej funkcji płuc po zabiegu torakotomii [28, 29].

Ze względu na znakomite własności analgetyczne oraz wpływ na funkcję płuc dochodzi do znacznego zmniejszenia liczby przyjęć starszych pacjentów na oddział intensywnej terapii po planowych zbiegach torakotomii. Dzieje się tak również z powodu stosunkowo małej liczby działań ubocznych wynikających z zastosowania tej techniki w porównaniu z analgezją zewnątrzoponową lub przy zastosowaniu leczenia przeciwbólowego kontrolowanego przez pacjenta (ang. patient controlled analgesia – PCA).

W wyniku zastosowania PCA z wykorzystaniem opioidów można spodziewać się typowych, dobrze znanych działań ubocznych, szczególnie sedacji pacjentów i depresji oddechowej. Ogranicza i opóźnia to pooperacyjne uruchamianie pacjentów. Podczas zastosowania analgezji zewnątrzoponowej można się spodziewać niezamierzonej blokady ruchowej kończyn dolnych, jak również zaburzeń związanych z oddawaniem moczu. Można tego uniknąć, stosując PVB. Ponadto znacznie zmniejsza się ryzyko uszkodzenia rdzenia kręgowego, a potencjalny problem z krwiakiem w miejscu wykonania PVB nie stanowi konieczności natychmiastowej ingerencji neurochirurgicznej w porównaniu ze znieczuleniem zewnątrzoponowym. Liczba niepowodzeń związanych z działaniem PVB i analgezji zewnątrzoponowej jest porównywalna [28].

Zastosowanie PVB w połączeniu z płytką sedacją powoduje znaczne ograniczenie częstości występowania nudności i wymiotów oraz doskonałą i długotrwałą analgezję w okresie pooperacyjnym w porównaniu ze znieczuleniem ogólnym. Dotyczy to szczególnie zabiegów chirurgicznych wykonywanych w trybie jednodniowym [14, 30].

Przy zastosowaniu techniki pojedynczego wkłucia dochodzi do znieczulenia sąsiadujących ze sobą segmentów. Czas trwania takiej blokady można wydłużyć, umieszczając cewnik w PVS.

Na początku 2004 r. pojawiły się doniesienia związane z poprawą warunków gojenia ran pooperacyjnych w wyniku zastosowania PVB. Buggy i Kerin dokonali pomiarów oksygenacji tkanki mięśnia użytego do rekonstrukcji piersi po zabiegu mastektomii. Wykazali lepsze utlenowanie tkanki mięśnia przez 20 godz. po zakończeniu zabiegu operacyjnego w grupie pacjentek, u których wykonano PVB i znieczulenie ogólne w porównaniu z grupą kontrolną, u której wykonano jedynie znieczulenie ogólne [31].

Dodatkową zaletą zastosowania PVB jest także analgezja w dole pachowym, co jest niezmiernie istotne w operacyjnym leczeniu raka piersi [30].

Technikę cewnikowania PVS wykorzystuje się również z powodzeniem w leczeniu zespołów bólowych o podłożu neuropatycznym. Zakładane cewniki mogą służyć do wielokrotnego podawania leków lub ciągłej podaży w postaci infuzji [32]. Przy użyciu tej techniki do przestrzeni wprowadza się również cewniki przeznaczone do neuromodulacji jedno- lub wielopunktowej. Stymulacja korzeni nerwowych w odcinku szyjnym, piersiowym i krzyżowym przestrzeni jest precyzyjniejsza niż przy wykorzystaniu stymulacji rdzenia kręgowego [26].

Stosowane leki

Do tej pory nie opracowano wiarygodnych i dokładnych schematów dotyczących dawkowania środków znieczulenia miejscowego podczas blokady przykręgowej. Do zablokowania jednego segmentu zaleca się orientacyjne dawkowanie 3–4 ml 0,5-procentowej bupiwakainy lub 0,5-procentowej ropiwakainy z adrenaliną w stężeniu

1 : 400 000 [10]. Większość autorów podaje dawki bupiwakainy ok. 15–20 ml w stężeniu 0,25–0,5% lub

0,3 ml/kg m.c. i 15–20 ml jednoprocentowej lignokainy

[2, 3, 10, 14, 33]. Zalecana dawka wlewu ciągłego przy obydwu lekach wynosi 0,1 ml/kg m.c./godz. [10].

Niektórzy autorzy polecają stosowanie adiuwantów w postaci opioidów oraz klonidyny w celu wydłużenia czasu działania blokady. Pojawiają się jednak wyraźnie zaznaczone objawy niepożądane w postaci nudności, wymiotów i hipotensji [34].

Przeciwwskazania

Wszyscy autorzy są zgodni, że w przypadku zakażenia w miejscu blokady, guza w PVS, uczulenia na środki znieczulenia miejscowego, niestabilnych parametrach krążeniowo-oddechowych nie wolno wykonywać PVB [3, 14]. Deformacje klatki piersiowej, skrzywienia kręgosłupa, w tym skoliozy, mogą być przyczyną znacznych zmian umiejscowienia, kształtu i zawartości przestrzeni. Nie należą one jednak do bezwzględnych przeciwwskazań do wykonania PVB. Zalecana jest jednak szczególna ostrożność z uwagi na większe niż w pozostałej populacji prawdopodobieństwo nakłucia opłucnej lub płuca [3]. W przypadku zaburzeń krzepnięcia nie ma jednoznacznych opinii, ale zważywszy na wysokie prawdopodobieństwo spowodowania krwiaka zewnątrzoponowego ciągłym znieczuleniem zewnątrzoponowym, szczególnie w kardiochirurgii, PVB stanowi bezpieczną alternatywę.

Powikłania

Do powikłań i efektów niepożądanych wynikających z zastosowania PVB należą: toksyczność leków znieczulenia miejscowego, Odma, dyfuzja do przestrzeni zewnątrzoponowej na przestrzeni od linii pośrodkowej do przestrzeni przykręgowej, obniżenie ciśnienia tętniczego w wyniku jednostronnej blokady pnia współczulnego, donaczyniowa podaż leków i Zespół Hornera, które omówiono pokrótce poniżej.

Toksyczność leków znieczulenia miejscowego. Może wystąpić w wypadku niezamierzonej iniekcji donaczyniowej lub przedawkowania. Reabsorbcja leku jest podobna do obserwowanej w blokadzie splotu barkowego i niższa niż w wypadku blokady doopłucnowej lub blokady międzyżebrowej. W porównaniu ze znieczuleniem zewnątrzoponowym dystrybucja leków w PVS jest powolna [3]. Potwierdza się to w badaniach stężenia środków znieczulenia miejscowego we krwi. Pomimo stosowania do blokady wysokich dawek leków, stężenie we krwi nigdy nie jest zbliżone do toksycznego [3]. Poleca się jednak dodanie do roztworu leków o działaniu wazokonstrykcyjnym w celu zmniejszenia absorbcji systemowej [12].

Odma. Powikłanie to występuje stosunkowo rzadko. Zanotowano tylko 1 przypadek na 319 blokad wykonanych do operacji piersi, a w niektórych badaniach w ogóle nie wystąpił taki przypadek. W dużych badaniach większość autorów szacuje częstość występowania tego powikłania na 0,9%.

Dyfuzja do przestrzeni zewnątrzoponowej na przestrzeni od linii pośrodkowej do przestrzeni przykręgowej. Według Lonnqvista i wsp., częstość występowania tego powikłania wynosi 1,1%, a rozprzestrzenienie się obustronne leku jest mało prawdopodobne. Możliwość podaży do przestrzeni podpajęczynówkowej z następczym całkowitym znieczuleniem podpajęczynówkowym i popunkcyjnymi bólami głowy określa się na 0,5–1,5% [12]. Do tego powikłania może dojść w wyniku zastosowania nieprawidłowej techniki, sprzętu czy obecności anatomicznych patologii w miejscu nakłucia [35].

Obniżenie ciśnienia tętniczego w wyniku jednostronnej blokady pnia współczulnego. Jest to rzadkie powikłanie (5% wszystkich blokad) i gdy manifestuje się po przeciwnej stronie, wymaga w nielicznych przypadkach podaży leków wazokonstrykcyjnych. Dyfuzja leków jest mniejsza niż w przypadku znieczulenia zewnątrzoponowego i następstwa hemodynamiczne są również mniej nasilone. Cheema i wsp. podczas wykonywania PVB z podażą 15 ml 0,5-procentowej bupiwakainy osiągnęli somatyczną blokadę 5 przestrzeni i 8 poziomów pnia współczulnego – bez hipotensji u pacjentów normowolemicznych [17].

Donaczyniowa podaż leków. Można jej uniknąć poprzez częstą aspirację. Częstość występowania tego powikłania wynosi 3,8%. Jest do dość niski odsetek, zważywszy na bogate unaczynienie okolicy PVS.

Zespół Hornera. Wystąpienie tego powikłania znamionuje zablokowanie układu współczulnego na wysokości

C6-Th1. W takich sytuacjach pacjent musi być szczególnie monitorowany z powodu możliwości wystąpienia blokady nerwu przeponowego i/lub nerwu krtaniowego wstecznego.

Częstość występowania powikłań podczas PVB nie jest szczególnie wysoka – 75 nakłuć opłucnej, 4 punkcje naczyniowe i 1 przypadek podejrzenia odmy w grupie kontrolnej 281 pacjentów [12, 36]. Częstość niepowodzenia tej blokady określa się na ok. 10%, a lokalizacja przestrzeni techniką zaniku oporu jest trudniejsza niż w wypadku znieczulenia zewnątrzoponowego. Pod względem częstości występowania niepowodzeń blokady lub powikłań przy jej wykonywaniu jest ona porównywalna z innymi technikami przewodowymi, jak znieczulenie zewnątrzoponowe, doopłucnowe lub międzyżebrowe. Niektórzy autorzy podkreślają ryzyko wystąpienia nakłucia opłucnej związane z tą techniką.

Podsumowanie

Blokada przykręgowa jest bardzo skuteczną metodą w leczeniu bólu w okresie śród- i pooperacyjnym, jak również bólu przewlekłego. Jej liczne zalety, jak stabilność układu krążenia, minimalny wpływ na układ oddechowy, dobra jakość analgezji i długotrwałe działanie, powodują coraz większe zainteresowanie i chęć stosowania tego typu znieczulenia przewodowego przez szerokie grono anestezjologów. Znajduje ona zastosowanie w różnorodnych sytuacjach klinicznych – zarówno jako samodzielna technika analgezji, jak i czynnik uzupełniający terapię złożoną. Odsetek poważnych powikłań mogących wystąpić w wyniku jej wykonywania jest stosunkowo niski, czego dowodzą liczne badania. Technika wykonywania blokady jest łatwa do opanowania, co może mieć znaczny wpływ na jej upowszechnianie.

Piśmiennictwo

1. Bonica JJ. The management of pain with analgesic block. The management of pain. Henry Kimpton, London 1953; 166-184.

2. Richardson J, Lönnqvist PA. Thoracic paravertebral block. Br J Anaesth 1998; 81: 230-238.

3. Błaszczyk B, Jureczko L, Mayzner-Zawadzka E. Blokada przykręgowa w wy­daniu współczesnym. Ból 2003; 4: 19-24.

4. Swetlow GI. Paravertebral alcohol block in cardiac pain. Am Heart J 1926;

1: 393.

5. Atkinson RS, Rushman GB, Lee JA. A Synopsis of Anaesthesia. 9th ed. Wright PSG, Bristol 1982;438.

6. Mandl F. Paravertebral block. Grune and Stratton, New York 1946.

7. Leach A. Old ideas, new applications. Br J Anaesth 1998; 81: 113-115.

8. Cope RW. The Woolley and Roe case; Woolley and Roe versus Ministry of Health and others. Anaesthesia 1954; 9: 249-270.

9. Starzewski W. Leczenie ostrego zapalenia przydatków macicy przykręgową blokadą nowokainową. Polski Tygodnik Lekarski 1954; 9: 1156-1158.

10. Karmakar MK. Thoracic paravertebral block. Anesthesiology 2001; 95:

771-780.

11. Lee A. Regional Anaesthesia of the Trunk. Principles and Practice of Regio­nal Anaesthesia. Wildsmith JA, Armitage AN, McClure JH (eds). 3rd ed. Churchill-Livingstone 2003.

12. DeAndres J. Paravertebral and intercostal blocks on thoracic and lumbar level. Lecture book of the VI Annual Workshop – Neural Blockades on Cadavers. 2003.

13. Lönnqvist PA, MacKenzie J, Soni AK, Conacher ID. Paravertebral blockade. Failure rate and complications. Anaesthesia 1995; 50: 813-815.

14. Greengrass R, Buckenmaier CC 3rd. Paravertebral anaesthesia/analgesia for ambulatory surgery. Best Pract Res Clin Anaesthesiol 2002; 16: 271-283.

15. Naja MZ, Ziade MF, El Rajab M, El Tayara K, Lönnqvist PA. Varying anatomical injection points within the thoracic paravertebral space: effect on spread of solution and nerve blockade.. Anaesthesia 2004; 59: 459-463.

16. Chmielnicki Z. Blokada przykręgowa. Anest Inten Ter 1998; 30: 277-280.

17. Cheema SP, Ilsley D, Richardson J, Sabanathan S. A thermographic study of paravertebral analgesia. Anaesthesia 1995; 50: 118-121.

18. Sabanathan S, Richardson J, Shah R. 1988: Continuous intercostal nerve block for pain relief after thoracotomy. Updated in 1995. Ann Thorac Surg 1995; 59: 1261-1263.

19. Hara K, Sakura S, Nomura T. Use of ultrasound for thoracic paravertebral block. Masui 2007; 56: 925-931.

20. Marhofer P, Kettner SC, Hajbok L, Dubsky P, Fleischmann E. Lateral ultrasound-guided paravertebral blockade: an anatomical-based description of a new technique. Br J Anaesth 2010; 105: 526-532.

21. Piccioni F, Langer M, Fumagalli L, Haeusler E, Conti B, Previtali P. Thoracic paravertebral anaesthesia for awake video-assisted thoracoscopic surgery daily. Anaesthesia 2010; 65: 1221-1224.

22. Gulbahar G, Kocer B, Muratli SN, Yildirim E, Gulbahar O, Dural K, Sakinci U. A comparison of epidural and paravertebral catheterisation techniques in post-thoracotomy pain management. Eur J Cardiothorac Surg 2010; 37: 467-472.

23. Cox F, Cousins A. Thoracic paravertebral block (PVB) analgesia. J Perioper Pract 2008; 18: 491-496.

24. Ganapathy S. Anaesthesia for minimally invasive cardiac surgery. Best Pract Res Clin Anaesthesiol 2002; 16: 63-80.

25. Klein SM, Steele SM, Greengrass RS. A clinical overview of paravertebral blockade. Internet J Anaesthesiol 1999; 31.

26. Ather MH, Goroszeniuk T. The paravertebral neurostimulation for thoracic neuropathic pain. IMRAPT 2001; 13: 68.

27. Kairaluoma PM, Bachmann MS, Rosenberg PH, Pere PJ. Preincisional paravertebral block reduces the prevalence of chronic pain after breast surgery. Anesth Analg 2006; 103: 703-708.

28. Lönnqvist PA. Entering the paravertebral space age again?Acta Anaesthesiol Scand 2001; 45: 1-3.

29. Nestorowicz A. Postoperative analgesia for thoracotomy. A comparison of paravertebral block and intramuscular papaveretum. Anest Inten Ter 1985; 17: 188-193.

30. Hura G, Knapik P, Sorek-Kubicka G, Maciejewski D. Znieczulenie przewodowe w chirurgii nowotworów gruczołu piersiowego. Anest Inten Ter 2004; 36: 298-303.

31. Buggy DJ, Kerin MJ. Paravertebral analgesia with levobupivacaine increases postoperative flap tissue oxygen tension after immediate latissimus dorsi breast reconstruction compared with intravenous opioid analgesia. Anesthesiology 2004; 100: 375-380.

32. Naja ZM, Maaliki H, Al-Tannir MA, El-Rajab M, Ziade F, Zeidan A. Repetitive paravertebral nerve block using a catheter technique for pain relief in post-herpetic neuralgia. Br J Anaesth 2006; 96: 381-383.

33. Hill RP, Greengrass R. Pulmonary haemorrhage after percutaneous paravertebral block. Br J Anaesth 2000; 84: 423-424.

34. Burlacu CL, Frizelle HP, Moriarty DC, Buggy DJ. Fentanyl and clonidine as adjunctive analgesics with levobupivacaine in paravertebral analgesia for breast surgery. Anaesthesia 2006; 61: 932-937.

35. Misiołek H, Kucia H, Werszner M, Hura G, Stoksik P, Knapik P. Całkowite znieczulenie rdzeniowe jako powikłanie blokady przykręgowej w odcinku piersiowym – opis przypadku. Anest Inten Ter 2004; 36: 200-202.

36. Eason MJ, Wyatt R. Paravertebral thoracic block – a reappraisal. Anaesthesia 1979; 34: 638-642.