Trądzik pospolity - podstawowe zasady leczenia

Trądzik pospolity (acne vulgaris) jest jednym z najczęstszych schorzeń. Wg Kligmana choruje ok. 100 proc. populacji, a różnice kliniczne mają charakter nie jakościowy lecz ilościowy. Trądzik rozpoczyna się zwykle przed okresem pokwitania i stanowi duży problem terapeutyczny i psychologiczny. Ze względu na komfort życia jest to jedno z ważniejszych schorzeń: ocenia się, że u nastolatków stanowi większy problem niż średnio nasilone nadciśnienie tętnicze u mężczyzn w wieku ok. 40 lat.





Problem ten nie dotyczy tylko nastolatków, ale również osób w wieku 30-40 lat, cierpiących z powodu tzw. trądziku późnego. W większości przypadków (85 proc.) przebiega on łagodnie, stanowiąc niewielki defekt kosmetyczny, rzadziej jego przebieg jest powikłany i pozostawia trwałe ślady w postaci zanikowych lub przerosłych blizn. W sporadycznych przypadkach przebieg choroby nie ogranicza się tylko do zmian skórnych, ale wiąże się z objawami ogólnymi.

Większość przypadków schorzenia może być leczona przez lekarzy pierwszego kontaktu. Niezwykle ważne jest jednak przekazanie pacjenta do specjalisty w przypadkach skomplikowanych, co pozwala uniknąć niepotrzebnego obciążenia psychicznego pacjenta, a także zapobiega trwałemu zeszpeceniu.


Etiopatogeneza trądziku jest złożona. Składają się na nią cztery podstawowe czynniki:

- nadmierne wydzielanie łoju,

- nadmierne rogowacenie przewodów wyprowadzających i ujść gruczołów łojowych,

- rozwój flory bakteryjnej (przede wszystkim Propionibacterium acnes),

- odczyn zapalny.

Poszczególne elementy procesu chorobowego mogą być różnie nasilone, co zależy od czynników osobniczych uwarunkowanych genetycznie.

Ze względów praktycznych formy trądziku zwykłego dzielimy na poszczególne postacie, zależnie od ilości i nasilenia elementów niezapalnych (zamknięte i otwarte zaskórniki) oraz zapalnych (grudki zapalne, krostki, krosty, guzki) i wyróżniamy:

- trądzik zaskórnikowy,

- trądzik zaskórnikowo-grudkowy,

- trądzik grudkowo-krostkowy,

- osobną grupę stanowią ciężkie postacie: trądzik krostkowo-guzkowy oraz ropowiczy.

W rozpoznaniu różnicowym uwzględnia się postacie trądzika wywołanego działaniem różnych substancji chemicznych. Wskutek drażnienia lub zatykania ujść gruczołów łojowych powstają zmiany...


Pełna treść artykułu...