Treatment of superficial fungal infections – recommendations of experts of Mycological Section of Polish Dermatological Society

STAN WSPÓŁCZESNEGO LECZNICTWA PRZECIWGRZYBICZEGO

Przez długie lata rozwój preparatów przeciwgrzybiczych przebiegał w cieniu badań nad lekami przeciwbakteryjnymi. Wyraźny wzrost częstości rozpoznawania schorzeń grzybiczych stał się czynnikiem stymulującym do poszukiwania nowych leków mających skuteczniej zwalczać te zakażenia. Druga połowa XX wieku przyniosła wiele odkryć w zakresie lecznictwa mikologicznego, co daje współczesnemu klinicyście możliwość wyboru właściwego leku spośród różnorodnej grupy specyfików. Prawdziwy przełom w historii leków przeciwgrzybiczych mających zastosowanie w dermatologii nastąpił w 1958 roku, kiedy to wprowadzono do leczenia zakażeń dermatofitowych gryzeofulwinę jako pierwszy znaczący, doustny lek przeciwgrzybiczy, skuteczny w leczeniu zakażeń dermatofitowych skóry i jej przydatków. W 1967 roku wprowadzono do lecznictwa klotrimazol, co było kolejnym krokiem milowym w terapii grzybic, i tak rozpoczęła się era leków azolowych. Preparaty imidazolowe stanowią obecnie największą grupę chemioterapeutyków przeciwgrzybiczych i wykazują bardzo różnorodne działanie obejmujące dermatofity, grzyby drożdżopodobne oraz wiele gatunków grzybów dimorficznych i pleśniowych. Do leków imidazolowych pierwszej generacji, które znalazły szerokie zastosowanie w leczeniu miejscowym grzybic skóry i błon śluzowych, należą m.in. klotrimazol, ekonazol, mikonazol, izokonazol, bifonazol, chlormidazol, flutrimazol, oksykonazol i tiokonazol. W latach 80. ubiegłego wieku pojawiły się leki imidazolowe zawierające w cząsteczce pierścień triazolowy – itrakonazol i flukonazol, a także należąca do alliloamin – terbinafina, co stanowiło dalszy olbrzymi postęp w terapii zakażeń grzybiczych [1]. Leki przeciwgrzybicze najogólniej można podzielić na trzy duże grupy:
– antyseptyki przeciwgrzybicze,
– antybiotyki przeciwgrzybicze,
– chemioterapeutyki przeciwgrzybicze.
Na współcześnie stosowane leki przeciwgrzybicze składają się więc zarówno preparaty wprowadzone do lecznictwa w ostatnich latach, jak i starsze antybiotyki przeciwgrzybicze (gryzeofulwina, nystatyna, natamycyna) oraz środki antyseptyczne, takie jak barwniki, kwas undecylenowy czy 3% rezorcyna w roztworze spirytusowym, które nadal są zalecane przez lekarzy, często jako uzupełnienie podstawowej terapii. Największą i obecnie powszechnie stosowaną grupą preparatów są chemioterapeutyki przeciwgrzybicze, wśród których wyróżnia się:
– pochodne fluoropirydyny,
– leki imidazolowe: azole i triazole,
– alliloaminy,
– pochodne benzyloaminy,
– pochodne morfoliny,
– pochodne tiokarbamidu,
– pochodne pirydynonu.
Ostatnio zwrócono uwagę na zmiany, którym podlegają obrazy kliniczne wielu grzybic wywołanych przez dermatofity. Stają się one niepodobne w swoim przebiegu do klasycznych opisów w piśmiennictwie mikologicznym. Zjawisko to przed laty określone lapidarnie angielskim terminem changing pattern (czyli zmieniający się obraz) w części zależy od zmian w samych dermatofitach narażonych na wpływ chemizacji środowiska, w którym przebywają. Zakażenia grzybicze mogą też bardzo przypominać obrazy kliniczne innych dermatoz. Podejmowanie więc leczenia tylko na podstawie objawów klinicznych może być przyczyną poważnego błędu w rozpoznaniu i zalecenia niewłaściwego postępowania terapeutycznego [2].

BADANIA DIAGNOSTYCZNE

Rozpoczęcie leczenia zakażeń grzybiczych powinno być poprzedzone prawidłowo przeprowadzoną diagnostyką opartą na wywiadzie, dokładnym badaniu klinicznym i diagnostycznych badaniach mikologicznych.

Wywiad

Przeprowadzając dokładny wywiad z pacjentem z podejrzeniem zakażenia grzybiczego, należy zwrócić uwagę na:
– czas trwania zakażenia,
– zastosowane dotąd leczenie przeciwgrzybicze,
– ogólny stan zdrowia chorego z uwzględnieniem zwłaszcza takich schorzeń, jak: cukrzyca, choroby nerek i wątroby, przewlekła niewydolność żylna, atopia, a także stanu odporności organizmu i przebytych w ostatnim czasie kuracji antybiotykowej czy immunosupresyjnej,
– narażenia zawodowe na grzybice odzwierzęce (rolnicy, weterynarze, pracownicy laboratoriów) lub posiadanie zwierząt domowych,
– narażenia środowiskowe (praca w kopalniach, przebywanie w warunkach internatowych lub koszarowych, częste korzystanie z obiektów sportowo-rekreacyjnych, pobyty sanatoryjne).

Badanie kliniczne

Podczas badania przedmiotowego szczególną uwagę zwraca się na wszelkie zmiany chorobowe na skórze przebiegające ze złuszczaniem i stanem zapalnym, połączonym z wysiewem pęcherzyków oraz grudek i zwykle nasilonym na obwodzie ognisk.
W przypadku zakażenia dermatofitowego głowy owłosionej obserwuje się również stan zapalny naskórka, często połączony z ogniskami wyłysienia, a niekiedy miękkie guzy sugerujące grzybicę głęboką głowy owłosionej.
Oglądając narządy paznokciowe, należy zwrócić szczególną uwagę na takie objawy kliniczne, jak: rogowacenie podpaznokciowe, onycholiza, wykruszanie się płytek paznokciowych od strony wolnego brzegu i zmiana ich zabarwienia, a także na ewentualną obecność stanu zapalnego wałów paznokciowych i zmian w ukształtowaniu powierzchni paznokci.
Ze względu na ewentualne zakażenia grzybami drożdżopodobnymi w jamie ustnej poszukuje się zmian w kącikach ust oraz białawych, jakby nałożonych na błonę śluzową jamy ustnej, nalotów, a także nadżerek.
U kobiet w przypadku sygnalizowanych dolegliwości ze strony sromu i pochwy mogą się pojawiać na błonach śluzowych białawe naloty, zaczerwienienie i obrzęk, którym towarzyszy uporczywy świąd i gęste, serowate upławy. U mężczyzn natomiast można stwierdzić drożdżakowe zapalenie żołędzi i napletka, a wśród objawów świądu połączonego z uczuciem podrażnienia obserwuje się zaczerwienienie i niekiedy drobne grudki w tym umiejscowieniu.

Diagnostyka mikologiczna

Głównym kryterium upoważniającym do rozpoznania grzybicy oraz rozpoczęcia terapii jest wyizolowanie i identyfikacja grzyba. Dwa podstawowe błędy w leczeniu grzybic to: niezastosowanie leku przeciwgrzybiczego z powodu nierozpoznania grzybicy, często wskutek fałszywie ujemnych wyników badań mikologicznych, oraz rozpoczynanie terapii tylko na podstawie obrazów klinicznych, które mogą być wywoływane również przez inne czynniki chorobotwórcze [3].
Współczesna diagnostyka mikologiczna dysponuje wieloma możliwymi do zastosowania metodami badawczymi, wśród których szczególnie wyróżnia się:
– ocenę fluorescencji zmian chorobowych w świetle lampy Wooda,
– oglądanie paznokci pod lupą,
– bezpośrednie badania mikroskopowe preparatów wykonanych z pobranego materiału i preparatów barwionych,
– hodowle na klasycznym podłożu Sabourauda oraz na podłożu z dodatkiem chloramfenikolu i aktidionu,
– mikrohodowle mikologiczne,
– zymogramy oraz auksanogramy węglowe i azotowe,
– podłoża identyfikacyjno-różnicujące: DTM (ang. Dermatophyte Test Medium), podłoże ureazowe oraz agar chlamydosporowy,
– ocenę wrażliwości wyhodowanych grzybów na leki,
– badania właściwości enzymatycznych grzybów,
– badania histopatologiczne,
– bezpośrednie oznaczanie gatunkowe grzybów w pobranym materiale za pomocą łańcuchowej reakcji polimerazy (ang. polymerase chain reaction – PCR).
Często spotykamy się jednak z wdrażaniem nie tylko miejscowej, lecz nawet doustnej terapii przeciwgrzybiczej bez wcześniejszego potwierdzenia zakażenia grzybiczego badaniem mikologicznym. Prowadzi to w przypadkach, w których nie uzyskano poprawy stanu klinicznego, do trudności diagnostycznych w późniejszym ustaleniu faktycznej etiologii choroby. Jest to też niekiedy związane z częstym uzyskiwaniem fałszywie ujemnych wyników badań mikologicznych u chorych, u których stosuje się aktualnie miejscowe lub ogólne leczenie przeciwgrzybicze. Uważa się, że przed wykonaniem laboratoryjnych badań mikologicznych u chorego nie należy stosować miejscowego leczenia przeciwgrzybiczego przez okres nie krótszy niż 2 tygodnie, natomiast przerwa w ogólnym leczeniu przeciwgrzybiczym powinna być znacznie dłuższa – od 4 tygodni w przypadkach grzybiczych zmian na skórze do co najmniej 3 miesięcy, jeśli materiał ma być pobierany ze zmian paznokciowych.
Cennym i prostym badaniem klinicznym jest oglądanie zmian na skórze i głowie owłosionej w świetle lampy Wooda (żółta fluorescencja w łupieżu pstrym i seledynowa przy grzybicy drobnozarodnikowej). Zmienione paznokcie można oglądać pod lupą w poszukiwaniu objawu siatki pozwalającej na rozpoznanie grzybicy dermatofitowej paznokci nawet, jeśli nie uzyskano hodowli grzyba.
Materiał do badań mikologicznych ze zmian na skórze pobiera się w postaci zeskrobin z obrzeża wykwitów. Gdy w obrębie zmian występują pęcherzyki, pobiera się ich pokrywy. W grzybicy głowy owłosionej do badania ze zmian chorobowych, oprócz fragmentów złuszczającego się naskórka, pobierane są również włosy, a przy podejrzeniu grzybicy paznokci materiałem do badania są ich opiłki i zeskrobiny, najlepiej spod wolnego brzegu paznokcia.
Zasadnicze znaczenie dla uzyskania wiarygodnego wyniku ma właściwe pobranie materiału do badań. Jest to ważne zwłaszcza w zmianach paznokciowych, w przypadku których zakażenie rozwija się głównie w trudno dostępnej, przylegającej do łożyska części płytki paznokciowej. Dlatego też nieprawidłowa technika badania, szczególnie zbyt powierzchowne pobranie materiału, może skutkować wynikami fałszywie ujemnymi. W celu dotarcia do głębszych, znajdujących się w pobliżu łożyska warstw keratyny paznokcia można też pobierać materiał metodą borowania wiertłem elektrycznym (stomatologicznym). Dodatkową zaletą tej metody jest wysoki stopień rozdrobnienia materiału pobranego z płytek paznokciowych, co również zwiększa prawdopodobieństwo izolacji patogenu.
Pobrany materiał rutynowo jest oglądany pod mikroskopem w postaci preparatów bezpośrednich. Preparat taki przygotowuje się przy użyciu 20-procentowego roztworu KOH z dodatkiem 40% dwumetylosulfotlenku (DMSO), który jest odczynnikiem o właściwościach rozluźniających zrogowaciałe struktury pobranego materiału. Skład płynu do przygotowania preparatu jest następujący: DMSO – 40,0, KOH – 20,0, H₂O – 60,0, glicerol – 5,0.
Badanie bezpośrednie pozwala jednak tylko na orientacyjną ocenę, czy w danym materiale występują nici grzybów. Jednocześnie w każdym przypadku wykonuje się posiewy pobranego materiału na stałych podłożach Sabourauda bez antybiotyków oraz z aktidionem i chloramfenikolem jako podłoża selektywne.
W przypadku zakażenia wału paznokciowego materiał do posiewów mikologicznych pobiera się bezpośrednio jałową ezą z przestrzeni pod wałem paznokciowym lub zakłada pod wał paznokciowy jałową nić nasyconą pożywką Sabourauda. Po założeniu nici wał paznokciowy zabezpiecza się kolodium na 24 godziny. Po tym czasie nić jest wyjmowana i umieszczana na typowym podłożu Sabourauda.
Hodowla w kierunku dermatofitów (z aktidionem i chloramfenikolem) trwa średnio 3–4 tygodni, w kierunku grzybów pleśniowych (bez aktidionu) 7–14 dni, w kierunku grzybów drożdżopodobnych (bez aktidionu) 24–48 godzin.
Po uzyskaniu wzrostu grzybów dalsze oznaczanie szczepów dermatofitów opiera się na zakładaniu mikrohodowli szkiełkowych i stosowaniu pożywek pomocniczych. Mikrohodowle są prowadzone w wilgotnych komorach w temperaturze 27°C przez 5–15 dni, a następnie z wyrosłych szczepów przygotowuje się preparaty barwione laktofenolem z błękitem metylenowym i ogląda pod mikroskopem w powiększeniu 100–400 razy. Wygląd makrokonidiów i mikrokonidiów oraz szczątkowych owocników będących wytworem wegetatywnej grzybni stanowi podstawę do identyfikacji dermatofitów i większości grzybów pleśniowych.
Pożywka pomocnicza wykorzystywana najczęściej to DTM. Podłoże to pozwala odróżnić dermatofity od innych grzybów, gdyż zmienia zabarwienie z żółtego na czerwone w obecności dermatofitów. Używa się również pożywki Christensena z mocznikiem (podłoże ureazowe), której zabarwienie zmienia Trichophyton mentagrophytes na kolor czerwony, dzięki produkcji ureazy, co odróżnia go od Trichophyton rubrum, który nie wytwarza ureazy.
Grzyby drożdżopodobne identyfikuje się obecnie na podstawie biochemicznych szeregów identyfikacyjnych [4]. Najczęściej stosowany jest biochemiczny szereg identyfikacyjny API 20 AUX, opierający się na zdolności grzybów drożdżopodobnych do przyswajania węgla z 19 związków chemicznych.
Odrębnym problemem jest interpretacja wyników badań mikologicznych w powiązaniu z obserwowanym obrazem klinicznym zmian chorobowych, co ma szczególne znaczenie w przypadku patologicznych zmian paznokciowych. W zasadzie wszystkie dermatofity chorobotwórcze dla człowieka mogą wywoływać grzybicę dermatofitową paznokci. Jeśli więc ze zmian paznokciowych zostanie wyhodowany dermatofit, to nie ma na ogół wątpliwości, że jest patogenem, który wywołał widoczne zmiany w narządach paznokciowych, choć i w tych przypadkach należy pamiętać, że dermatofity mogą także zakażać paznokcie zmienione wcześniej przez inne czynniki chorobotwórcze. Po uzyskaniu natomiast hodowli grzybów drożdżopodobnych i pleśniowych nie zawsze można jednoznacznie przyjąć, że grzyby te są czynnikami chorobotwórczymi odpowiedzialnymi za obserwowane zmiany kliniczne. Po otrzymaniu znacznej liczby kolonii Candida albicans z materiału paznokciowego można na ogół uznać, że grzyb ten jest czynnikiem chorobotwórczym, który spowodował widoczne zmiany patologiczne, natomiast w przypadku pozostałych gatunków z rodzaju Candida konieczne jest dodatkowe potwierdzenie poprzez ponowne wyhodowanie tego samego grzyba z materiału pobranego z tego samego paznokcia. Z dużą ostrożnością należy również podchodzić do nierzadko uzyskiwanych z materiału paznokciowego hodowli grzybów pleśniowych, które bardzo często rozwijają się wtórnie w już zmienionych w przebiegu różnych schorzeń płytkach paznokciowych.
W zakażeniach wywołanych przez grzyby drożdżopodobne podstawą racjonalnej terapii przeciwgrzybiczej jest również określenie ich stopnia wrażliwości na leki. Z praktycznego punktu widzenia spośród wielu metod bardzo przydatny jest mikrotest ATB Fungus. Jest to półilościowa metoda, w której wynik odczytuje się wizualnie lub w czytniku, wyróżniając grzyby wrażliwe, średnio wrażliwe lub oporne na dany lek.
Badania histopatologiczne oraz bezpośrednie oznaczanie gatunkowe grzybów w pobranym materiale za pomocą PCR w grzybicach powierzchownych mają jak dotąd mniejsze znaczenie w codziennej praktyce klinicznej. Badanie histopatologiczne jest dodatkową metodą, za pomocą której można potwierdzić kliniczne rozpoznanie grzybicy, gdy w wyniku wielokrotnych posiewów mikologicznych nie uzyskano hodowli grzybów. Należy zaznaczyć, że w badaniu tym z zastosowaniem barwienia preparatów metodą PAS (ang. periodic acid Schiff) można jedynie wykazać obecność zarodników i nici grzybów bez ich identyfikacji gatunkowej. W tych wybranych przypadkach identyfikację gatunkową grzybów chorobotwórczych można natomiast próbować wykonać za pomocą metody PCR.

LECZENIE GRZYBIC POWIERZCHOWNYCH

Grzybice skóry i jej przydatków oraz błon śluzowych są schorzeniami, z powodu których chorzy często zgłaszają się do dermatologa. Odpowiednio zalecona terapia jest obecnie bardzo skuteczna, gdyż do wyboru jest duża i zróżnicowana grupa preparatów przeciwgrzybiczych. Przy wyborze leku przeciwgrzybiczego należy brać pod uwagę lokalizację zakażenia oraz czynniki predysponujące do wystąpienia grzybicy, które zależą zarówno od stanu klinicznego chorych, jak i właściwości zakażającego grzyba. Trzeba pamiętać, że zakażenia grzybicze często są umiejscowione w okolicach mało unaczynionych, do których lek trudno przenika, i w tych przypadkach skuteczność leczenia przeciwgrzybiczego jest znacznie mniejsza. Ma to znaczenie zwłaszcza w przypadku najczęściej obecnie stosowanych doustnie preparatów przeciwgrzybiczych, takich jak itrakonazol, flukonazol i terbinafina (tab. 1).

Zakażenia dermatofitowe

Grzybica dermatofitowa paznokci

Zdecydowanie najczęściej występującym obecnie gatunkiem dermatofitów powodującym grzybicę paznokci jest Trichophyton rubrum, stosunkowo często w paznokciach spotyka się też Trichophyton mentagrophytes var. granulosum, a znacznie rzadziej Trichophyton tonsurans. Pozostałe dermatofity w paznokciach są opisywane wyjątkowo. Duży wpływ na wyniki leczenia grzybicy dermatofitowej paznokci ma znaczna aktywność enzymatyczna grzybów, z czym wiąże się nasilone rogowacenie podpaznokciowe łożysk oraz duża możliwość adaptacyjna niektórych szczepów dermatofitów do warunków środowiskowych ich bytowania, zmieniających się pod wpływem stosowanych leków przeciwgrzybiczych [5]. Inną ważną przyczyną wpływającą na końcowy wynik leczenia tego schorzenia w przypadku zajęcia paznokci stóp jest również brak odpowiedniej dezynfekcji butów. Grzyby mogą przez dłuższy czas przetrwać w zakażonym obuwiu, dlatego odpowiednia dezynfekcja nie tylko zapobiega ponownej infekcji, lecz także ogranicza szerzenie się grzybic wśród osób z najbliższego otoczenia chorych.

Leczenie ogólne W grzybicy dermatofitowej paznokci leczeniem z wyboru jest obecnie doustne podawanie jednego z dwóch leków przeciwgrzybiczych:
– itrakonazolu – podawany doustnie w dawce 200 mg/dobę przez 6 tygodni w grzybicy paznokci rąk i przez 12 tygodni w grzybicy paznokci stóp; najczęściej jednak lek ten zaleca się stosować metodą pulsową, inaczej zwaną cykliczną (2 × 200 mg/dobę przez 1 tydzień w miesiącu) – w grzybicy paznokci rąk ordynowane są 2, a w grzybicy paznokci stóp 3 pulsy;
– terbinafiny – podawana osobom dorosłym doustnie w dawce 250 mg/dobę przez 6 tygodni w grzybicy paznokci rąk i 12 tygodni w grzybicy paznokci stóp, natomiast dzieciom powyżej 2 lat w dawce 62,5 mg/dobę (przy masie ciała do 20 kg) i 125 mg/dobę (przy masie ciała 20–40 kg), a okres leczenia jest taki sam jak u osób dorosłych.
Trzecim lekiem podawanym niekiedy w grzybicy dermatofitowej paznokci jest flukonazol. Obecnie jednak jest on stosowany rzadko ze względu na wyraźnie gorsze wyniki leczenia w porównaniu z itrakonazolem i terbinafiną. Flukonazol w grzybicy dermatofitowej paznokci jest podawany znacznie dłużej niż dwa pozostałe leki (co najmniej 3 miesiące w przypadku grzybicy paznokci rąk i od 6 do nawet 12 miesięcy w przypadku grzybicy paznokci stóp). Zaleca się stosowanie go w jednorazowej dawce 150 mg/tydzień, przy czym podawanie większej dawki (300–450 mg/tydzień) zwiększa jego stężenie w płytce i skuteczność terapii.
U ludzi starszych po 3 miesiącach leczenia itrakonazolem lub terbinafiną i miesięcznej obserwacji po terapii w przypadku utrzymującego się dodatniego badania mikologicznego wskazany jest dodatkowy puls itrakonazolu lub podawanie przez miesiąc terbinafiny.
Przyczyny niepowodzenia leczenia doustnego:
1) postacie kliniczne utrudniające leczenie lekami doustnymi:
a) zajęcie części bocznych płytki paznokciowej,
b) onycholiza,
c) dermatofitoma,
d) całkowite zniszczenie płytki paznokciowej;
2) rozwój opornych szczepów dermatofitów;
3) wysoka aktywność enzymatyczna grzybów wywołujących zakażenie paznokci;
4) zaburzenia wchłaniania leków;
5) interakcje pomiędzy podawanymi lekami;
6) choroby współistniejące;
7) brak odpowiedniego zdyscyplinowania pacjenta.
W razie niepowodzenia leczenia doustnego itrakonazolem lub terbinafiną, potwierdzonego po upływie 6 miesięcy od zakończenia kuracji badaniem mikologicznym, przeprowadza się pełne leczenie drugim lekiem, poprzez skojarzenie go ze stosowaniem na zakażone paznokcie cyklopiroksu lub amorolfiny w postaci lakieru aplikowanego 1–2 razy w tygodniu przez cały okres podawania leku doustnego.
Jeśli tak przeprowadzona kuracja również zakończy się niepowodzeniem, należy rozważyć zabieg usunięcia zmienionych płytek paznokciowych, w połączeniu z podawaniem metodą ciągłą przez miesiąc po zabiegu itrakonazolu w dawce 200 mg/dobę lub terbinafiny w dawce 250 mg/dobę oraz miejscowym leczeniem przeciwgrzybiczym (początkowo maść Whitfielda, później maści zawierające pochodne imidazolowe) do czasu pełnego odrośnięcia paznokci.

Leczenie miejscowe

Jeśli zmiany grzybicze dotyczą nie więcej niż 3 paznokci i nie przekraczają połowy ich powierzchni, w leczeniu miejscowym wykorzystuje się dwa preparaty – cyklopiroks i amorolfinę. Preparaty te są stosowane na zakażone paznokcie w postaci lakieru aplikowanego 1–2 razy w tygodniu przez okres od 6 miesięcy w grzybicy paznokci rąk do nawet 12 miesięcy w grzybicy paznokci stóp.
U chorych z niewielką liczbą paznokci zajętych przez grzybicę dermatofitową można zastosować do ablacji płytek paznokciowych przez 7–14 dni maść ablacyjną zawierającą 1% bifonazolu z 40% mocznikiem, kontynuując po ablacji płytek przez 4–6 tygodni stosowanie kremu z bifonazolem na łożyska paznokciowe.

Leczenie skojarzone

U chorych z rozległą grzybicą paznokci, u osób w starszym wieku oraz w razie niepowodzenia wcześniej przeprowadzonego leczenia doustnymi lekami przeciwgrzybiczymi korzystne jest zalecenie tzw. leczenia skojarzonego [6]. Poniżej opisano kilka metod skojarzonej kuracji przeciwgrzybiczej. 1) Sekwencyjna terapia itrakonazolem i terbinafiną
Leczenie to polega na podawaniu przez miesiąc terbinafiny po 2 pulsach itrakonazolu. Skuteczność takiej kuracji nie odbiega jednak od skuteczności standardowo podawanego itrakonazolu czy terbinafiny.
2) Kojarzenie doustnych leków przeciwgrzybiczych z aplikowanymi na płytki paznokciowe lakierami przeciwgrzybiczymi
Podczas standardowej kuracji przeciwgrzybiczej itrakonazolem podawanym metodą pulsową lub terbinafiną stosowaną w sposób ciągły na zakażone paznokcie aplikuje się 1–2 razy w tygodniu cyklopiroks lub amorolfinę w postaci lakieru przez cały okres podawania leku doustnego, co wyraźnie poprawia uzyskane wyniki leczenia.
3) Kojarzenie doustnych preparatów przeciwgrzybiczych z lekami rozszerzającymi obwodowe naczynia krwionośne
Metoda ta polega na łączeniu doustnych leków przeciwgrzybiczych z pentoksyfiliną, podawaną doustnie 2 razy dziennie po 400 mg przez okres kuracji przeciwgrzybiczej. Pentoksyfilina poprawia obwodowe ukrwienie tkanek, co ułatwia przenikanie doustnych leków przeciwgrzybiczych do dystalnych części kończyn. Ma to szczególne znaczenie u starszych osób z zaburzeniami krążenia obwodowego kończyn dolnych.
4) Kojarzenie zabiegowego usunięcia paznokci z ogólnym i miejscowym leczeniem przeciwgrzybiczym
Metoda ta polega na kojarzeniu chirurgicznego lub ablacyjnego usunięcia zakażonych płytek paznokciowych z podawaniem w sposób ciągły przez miesiąc po zabiegu itrakonazolu w dawce 200 mg/dobę lub terbinafiny w dawce 250 mg/dobę oraz starannym miejscowym leczeniem przeciwgrzybiczym do czasu pełnego odrostu paznokci. Postępowanie to jest bardzo skuteczne, ale kosztowne i uciążliwe dla chorych, dlatego zalecane jest jedynie w przypadkach niepowodzeń zachowawczych metod leczenia.

Leczenie mieszanych zakażeń paznokci

Zakażenia mieszane paznokci wywołują głównie dermatofity i grzyby drożdżopodobne z rodzaju Candida lub dermatofity i grzyby pleśniowe (najczęściej Scopulariopsis brevicaulis).
W przypadkach tych rekomendowana jest terapia doustna itrakonazolem lub leczenie doustne itrakonazolem skojarzone z miejscowym aplikowaniem cyklopiroksu lub amorolfiny w lakierach.
Na zakończenie terapii grzybicy dermatofitowej paznokci niezbędna jest odpowiednia dezynfekcja obuwia, natomiast używane przez chorego skarpety i rękawice najlepiej jest wymienić. Takie postępowanie jest ważne, gdyż dermatofity mogą przetrwać w zakażonych butach czy rękawicach przez wiele miesięcy i po ich założeniu może dojść do ponownego zakażenia już wyleczonych paznokci. Do dezynfekcji obuwia stosuje się roztwór chinoksyzolu (uzyskany po rozpuszczeniu 5 tabletek w 1/2 szklanki wody) lub formalinę [7]. Zabieg ten polega na włożeniu do buta tamponu z waty nasyconego jednym z wymienionych płynów, a następnie umieszczeniu buta na 48 godzin w szczelnie zamkniętym worku foliowym. W przypadku zastosowania formaliny trzeba pamiętać o kilkudniowym wietrzeniu butów przed ich założeniem, ze względu na toksyczne i uczulające działanie tego preparatu.
Jako postępowanie profilaktyczne zapobiegające reinfekcjom dermatofitów zaleca się stosowanie do skarpet i butów raz dziennie pudrów zawierających ekonazol, mikonazol, chlormidazol czy bifonazol lub pudry recepturowe z kwasem bornym, tlenkiem cynku i talkiem.

Grzybica stóp

Grzybica stóp występuje w trzech głównych odmianach: międzypalcowej, potnicowej i złuszczającej, oraz w dwóch rzadszych opisanych jako postać wrzodziejąca i krostkowa [8]. Najczęściej zakażenie stóp powoduje Trichophyton rubrum i Trichophyton metagrophytes var. granulosum, rzadziej Epidermophyton floccosum i Trichophyton tonsurans [9]. Grzybica stóp bez współistniejącej grzybicy paznokci nie wymaga zwykle ogólnego leczenia przeciwgrzybiczego. W zależności od obrazu klinicznego do dyspozycji jest wiele nowych chemioterapeutyków przeciwgrzybiczych. Jako uzupełnienie podstawowej terapii nadal zalecane są też starsze antyseptyki przeciwgrzybicze.

Leczenie miejscowe Leki aplikowane miejscowo w grzybicy stóp to głównie:
– pochodne imidazolowe stosowane w zależności od stanu klinicznego i rodzaju leku, na ogół 2–3 razy dziennie przez 2–4 tygodni w postaci kremów, roztworów i żelów (klotrimazol, ekonazol, ketokonazol, mikonazol, izokonazol, bifonazol, chlormidazol, flutrimazol, oksykonazol i tiokonazol),
– alliloaminy stosowane 2 razy dziennie przez 2–3 tygodni, głównie w postaci kremów (terbinafina i naftifina),
– amorolfina stosowana 2 razy dziennie w kremie,
– cyklopiroks zalecany w postaci kremu, żelu lub zawiesiny 2 razy dziennie przez 4 tygodnie, szczególnie przydatny przy aplikowaniu na zmiany sączące w grzybicy potnicowej stóp.
W grzybicy potnicowej stóp we wstępnym okresie leczenia doskonale sprawdzają się też kremy zawierające pochodne imidazolowe lub natamycynę w połączeniu z glikokortykosteroidami, natomiast w postaci złuszczającej, oprócz wymienionych leków przeciwgrzybiczych, takich jak cyklopiroks lub preparaty imidazolowe w maści, pomocne może być stosowanie recepturowych preparatów złuszczających zawierających kwas salicylowy i kwas benzoesowy (maść Whitfielda).

Leczenie ogólne

Leczenie ogólne jest zalecane w przypadkach bardziej rozległych i uporczywych. Stosuje się itrakonazol 2 razy w dawce 200 mg/dobę przez 7 dni, flukonazol w dawce 150 mg/tydzień przez 4–6 tygodni i terbinafinę w dawce 250 mg/dobę przez 2 tygodnie.

Grzybica skóry owłosionej

W Polsce grzybicę głowy owłosionej wywołują najczęściej dwa dermatofity zoofilne – Microsporum canis i Trichophyton mentagrophytes var. granulosum. Z dermatofitów antropofilnych sporadycznie uzyskuje się z głowy owłosionej hodowle Trichophyton tonsurans. W tej postaci grzybicy leczenie ogólne jest postępowaniem z wyboru, a leki zewnętrzne stanowią uzupełnienie kuracji przeciwgrzybiczej.

1. Grzybica drobnozarodnikowa (mikrosporiaza)
Grzybica ta jest prawie wyłącznie wywołana przez zoofilny dermatofit Microsporum canis o zewnątrzwłosowym typie inwazji włosa [10], a jego rezerwuarem są zwierzęta domowe, zwłaszcza koty, a także psy, świnki morskie i chomiki, z którymi często bawią się dzieci. Rekomendowane jest leczenie skojarzone – ogólne i miejscowe.
Leczenie ogólne obejmuje następujące leki:
– terbinafina – przez 2 miesiące w dawce 250 mg/dobę u osób dorosłych, a u dzieci powyżej 2 lat o masie ciała 20–40 kg w dawce 125 mg/dobę, natomiast u dzieci o masie ciała poniżej 20 kg – w dawce 62,5 mg/dobę,
– itrakonazol – od 16. roku życia w sposób ciągły przez 8 tygodni w dawce 200 mg/dobę,
– flukonazol – przez 8 tygodni u dzieci w dawce 3–6 mg/kg m.c./dobę, u osób dorosłych w dawce 100 mg/dobę,
– gryzeofulwina – w dawce 20–25 mg/kg m.c./dobę przez 8–12 tygodni (lek ten obecnie jest niedostępny w Polsce, choć jest skuteczny w tej grzybicy i nadal stosowany w wielu krajach europejskich).
Leczenie miejscowe polega na: depilacji włosów, przecieraniu ognisk chorobowych 3-procentowym spirytusem rezorcynowym, aplikowaniu preparatów azolowych, cyklopiroksu lub amorolfiny w maści lub kremie, stosowaniu 2 razy w tygodniu przez cały okres leczenia szamponów przeciwgrzybiczych zawierających cyklopiroks, ketokonazol czy ekonazol.
O zakończeniu leczenia decyduje uzyskanie ujemnych wyników w świetle lampy Wooda, bezpośrednich badaniach mikroskopowych włosów i hodowli mikologicznej.
2. Grzybica strzygąca głowy owłosionej (trichofytiaza)
Grzybicę strzygącą powierzchowną obecnie w Polsce najczęściej wywołuje antropofilny dermatofit Trichophyton tonsurans o wewnątrzwłosowym typie inwazji włosa, a leczenie jest podobne jak w mikrosporiazie.
W Polsce grzybicę głęboką głowy owłosionej wywołuje zoofilny dermatofit T. mentagrophytes var. granulosum o mieszanym wewnątrz- i zewnątrzwłosowym typie inwazji włosa.
Leczenie ogólne – terapia jest zwykle przedłużona do 16 tygodni; u dzieci stosuje się głównie flukonazol i terbinafinę, a u osób od 16. roku życia także itrakonazol w dawkach jak w mikrosporiazie.
Leczenie miejscowe – w okresie ostrych zmian zapalnych w leczeniu miejscowym wskazane są okłady z 2% kwasu bornego lub 2% ichtiolu, później można też stosować maści czy roztwory zawierające preparaty azolowe, cyklopiroks, terbinafinę lub amorolfinę.
Wśród działań profilaktycznych w przypadku grzybic dermatofitowych głowy owłosionej należy uwzględnić:
– przeprowadzenie dokładnego wywiadu dotyczącego ewentualnego kontaktu z chorymi zwierzętami domowymi w przypadku grzybic odzwierzęcych,
– badanie osób z najbliższego otoczenia pacjentów pod kątem bezobjawowych przypadków i nosicieli zakażeń grzybiczych na głowie owłosionej,
– zapobieganie ponownym infekcjom poprzez dezynfekcję grzebieni do włosów, szczotek i zabawek,
– dezynfekcję lub eliminację zakażonej odzieży, czapek i pościeli.

Grzybica pachwin

Grzybicę tę obserwuje się prawie wyłącznie u mężczyzn, a wśród czynników zwiększających ryzyko jej wystąpienia wymienia się nadmierne pocenie, uprawianie sportów kontaktowych, noszenie ciasnych ubrań i znaczną wilgotność powietrza. Zakażenie to najczęściej wywołują Epidermophyton floccosum i Trichophyton rubrum, choć w tej lokalizacji można także spotkać zakażenia innymi dermatofitami. Leczenie zależy głównie od rozległości zmian i obecności nasilonego stanu zapalnego. Przy zmianach rozległych i sączących wskazane jest doustne podawanie przez 2 tygodnie itrakonazolu w dawce 100 mg/dobę, terbinafiny w dawce 250 mg/dobę lub flukonazolu w dawce 100 mg/dobę. W leczeniu miejscowym przy nasilonym stanie zapalnym bardzo korzystne działanie wywiera cyklopiroks w kremie [11] lub pochodne imidazolowe w połączeniu z glikokortykosteroidami. Po ustąpieniu stanu zapalnego stosuje się kremy zawierające pochodne imidazolowe bez dodatku glikokortykosteroidów. Zapobieganie temu zakażeniu polega głównie na noszeniu przewiewnej bielizny bawełnianej.

Grzybica skóry gładkiej

Grzybica ta może występować zarówno u osób dorosłych, jak i dzieci, a źródłem zakażenia są zazwyczaj czynne ogniska chorobowe u innych ludzi i zwierząt. Schorzenie to mogą wywołać wszystkie dermatofity chorobotwórcze dla człowieka z rodzajów Trichophyton, Epidermophyton i Microsporum. Leczenie polega jedynie na terapii miejscowej w przypadku zmian niezbyt rozległych. Aplikowane są maści i kremy zawierające szereg preparatów azolowych oraz cyklopiroks, terbinafinę lub amorolfinę. U chorych z rozległymi zmianami oraz w grzybicy dermatofitowej rąk zaleca się itrakonazol w dawce 200 mg/dobę lub terbinafinę w dawce 250 mg/dobę (przez 2–4 tygodni) i flukonazol w dawce jednorazowej 150–300 mg/tydzień przez 4 tygodnie.

Zakażenia grzybami drożdżopodobnymi z rodzaju Candida

Spośród dużej liczby gatunków grzybów drożdżopodobnych z rodzaju Candida tylko kilkanaście uznaje się za patogenne dla człowieka. Najbardziej zjadliwym i zdecydowanie najczęściej spotykanym jest Candida albicans. Do innych patogennych gatunków z rodzaju Candida występujących stosunkowo często należą: C. glabrata, C. guillermondii, C. krusei,C. parapsilosis, C. stellatoidea, C. tropicalis, C. pseudotropicalis, C. lipolytica, C. lusitaniae i C. zeylanoides.

Drożdżyca wyprzeniowa fałdów skórnych

Zakażenie skóry grzybami z rodzaju Candida występuje na skórze najczęściej w postaci wyprzenia drożdżakowego fałdów skórnych. Zwykle zajęte są pachwiny i doły pachowe. Wyprzenia drożdżakowe spotyka się także pod piersiami u kobiet i w szparze międzypośladkowej oraz w przestrzeniach międzypalcowych rąk i stóp [12]. Zakażenie to często występuje u chorych na cukrzycę i z obniżoną odpornością oraz u osób pracujących w wilgotnych warunkach.
Leczenie miejscowe polega na przemywaniu zmian 2% kwasem bornym, aplikowaniu pochodnych imidazolowych lub natamycyny w połączeniu z glikokortykosteroidami w kremie 2 razy dziennie lub cyklopiroksu w kremie 2 razy dziennie. Cyklopiroks charakteryzuje się szerokim spektrum działania przeciwgrzybiczego, wpływa również na bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne, które często towarzyszą infekcjom drożdżakowym, i ma właściwości przeciwzapalne.
Leczenie ogólne jest zalecane w przypadku nasilonych objawów zapalnych i maceracji naskórka w głębi fałdów. Podawany jest zwykle doustnie itrakonazol w dawce 100 mg/dobę lub flukonazol również w dawce 100 mg/dobę przez 2 tygodnie.

Drożdżyca paznokci i wałów paznokciowych

W około 30% przypadków grzybic narządów paznokciowych z materiału pobranego z zakażonych paznokci uzyskuje się hodowle grzybów drożdżopodobnych z rodzaju Candida, a z tego w ponad połowie przypadków – C. albicans. Grzyby z rodzaju Candida odpowiadają za dwie zasadnicze postaci zakażenia narządu paznokciowego – zakażenie drożdżakowe wału paznokciowego oraz drożdżycę płytki paznokciowej [13, 14]. Zakażenie to występuje częściej na rękach u kobiet wykonujących prace domowe wymagające moczenia rąk, a także u pracowników niektórych działów przemysłu spożywczego, u osób z cukrzycą i obniżoną odpornością.
Leczenie miejscowe zakażenia drożdżakowego wałów paznokciowych polega na głębokim wprowadzaniu 2 razy dziennie pod wał paznokciowy kremów zawierających pochodne imidazolowe lub natamycynę w połączeniu z glikokortykosteroidami oraz usuwaniu 2 razy dziennie resztek kremu poprzez przecieranie przestrzeni pod wałem paznokciowym 2% spirytusem salicylowym.
Leczenie ogólne zaleca się w przypadku zmian przewlekłych i w drożdżycy płytek paznokciowych – rekomendowane jest doustne podawanie flukonazolu w dawce 100 mg/dobę lub itrakonazolu w dawce 100–200 mg/dobę.
Terapię tę prowadzi się zwykle w przypadku zakażenia drożdżakowego wałów paznokciowych przez 2–4 tygodni, natomiast w drożdżycy płytek paznokciowych przez 3–6 miesięcy, łącząc je z zewnętrznym stosowaniem roztworów i kremów przeciwgrzybiczych.

Drożdżyca błon śluzowych jamy ustnej i kącików ust

Drożdżyca błon śluzowych występuje w obrębie jamy ustnej w kilku postaciach klinicznych. Może się objawiać jako: ostre rzekomobłoniaste drożdżakowe zapalenie jamy ustnej, ostre zanikowe drożdżakowe zapalenie jamy ustnej, przewlekłe drożdżakowe zanikowe zapalenie jamy ustnej i przewlekłe rozrostowe drożdżakowe zapalenie jamy ustnej [15]. Drożdżyca kącików ust natomiast często towarzyszy zakażeniu drożdżakowemu jamy ustnej.
W leczeniu miejscowym zapalenia drożdżakowego jamy ustnej stosowane są nadal takie preparaty, jak:
– nystatyna w zawiesinie, którą otrzymuje się po dodaniu wody do granulatu (1 ml takiej zawiesiny zawiera 100 000 j.m. nystatyny); u starszych dzieci i osób dorosłych zaleca się staranne rozprowadzanie preparatu wewnątrz jamy ustnej i połknięcie, a u małych dzieci stosuje się 1–2 ml na wewnętrzną powierzchnię każdego policzka,
– fiolet gencjany w 2-procentowym roztworze wodnym, który jest skutecznym, choć obecnie rzadko zalecanym preparatem,
– mikonazol w postaci żelu – u dorosłych i dzieci powyżej 3. roku życia zaleca się aplikowanie na błonę śluzową jamy ustnej 62 mg tego preparatu, tj. pół miarki żelu, 4 razy dziennie.
Na kąciki ust wskazane jest stosowanie 2 razy dziennie kremu zawierającego natamycynę lub preparaty azolowe.
Wszystkie te preparaty powinny być aplikowane między posiłkami, co zapewnia odpowiedni czas ich działania [16].
Leczenie ogólne jest rekomendowane w zmianach bardziej nasilonych i przewlekłych lub bardzo uciążliwych. Wtedy zaleca się, oprócz terapii miejscowej, także doustne podawanie przez 2–4 tygodni flukonazolu w dawce 100 mg/dobę lub itrakonazolu w dawce 100–200 mg/dobę.

Drożdżyca narządów płciowych

Zakażenie grzybami z rodzaju Candida narządów płciowych jest najczęstszą infekcją w tej lokalizacji zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Infekcja ta powoduje znaczny dyskomfort u pacjentów, może prowadzić do objawowej kolonizacji grzybiczej partnera seksualnego, co nierzadko skutkuje poważnymi problemami w relacjach seksualnych i jest przyczyną znacznego obniżenia jakości życia. Dlatego tak ważne w drożdżycy narządów płciowych jest leczenie również partnerów seksualnych tych pacjentów, aby uniknąć tzw. ping pong infection.

1. Drożdżyca sromu i pochwy
W ponad 40% przypadków zakażenie to jest przenoszone drogą płciową, a szczyt zachorowalności przypada na okres największej aktywności seksualnej u kobiet pomiędzy 16. a 35. rokiem życia. Stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych, wkładek wewnątrzmacicznych, a także hormonalnej terapii zastępczej zwiększa ryzyko rozwoju zakażenia drożdżakowego. Do licznych czynników nasilających kolonizację grzybami z rodzaju Candida zalicza się też cukrzycę, otyłość, seks oralny i noszenie obcisłej bielizny z materiałów syntetycznych [17]. U blisko 10% kobiet z pierwotną, sporadyczną drożdżycą sromu i pochwy rozwija się postać nawrotowa, określana jako przewlekłe nawracające drożdżakowe zapalenie pochwy. Pojawia się ona ponad 3 razy w ciągu roku i nie jest przewlekłą postacią drożdżycy sromu i pochwy, lecz chorobą z nawracającymi epizodami zmian.
Leczenie miejscowe polega na stosowaniu antybiotyków polienowych i preparatów imidazolowych w postaci tabletek, globulek dopochwowych, żelów i kremów, takich jak:
– nystatyna – 1 tabletka dopochwowo (vaginalis – vag.) po 100 000 j. przez 21–42 dni,
– natamycyna – 1–2 tabletki vag. po 25 mg przez 10–14 dni lub 1 globulka vag. po 100 mg przez 3 dni,
– klotrimazol – 1% krem przez 7–14 dni, 1 tabletka vag. po 100 mg przez 7 dni lub 1 tabletka vag. po 500 mg jednorazowo,
– ekonazol – 1% krem przez 14 dni, 1 globulka vag. po 150 mg przez 3 dni,
– mikonazol – 2% krem przez 10 dni, 1 globulka vag. po 100 mg przez 7 dni, 1 globulka vag. po 200 mg przez 3 dni, 1 globulka vag. po 1200 mg jednorazowo,
– izokonazol – 2 globulki vag. po 300 mg jednorazowo,
– tiokonazol – 1 globulka vag. po 300 mg jednorazowo.
Leczenie ogólne polega na podawaniu doustnym itrakonazolu w dawce 2 razy 2 kapsułki po 100 mg przez 1 dzień lub 2 razy 1 kapsułka po 100 mg przez 3 dni lub flukonazolu w dawce 1 tabletka po 150 mg jednorazowo lub w 3 dawkach po 150 mg, a w przypadku nawrotu – 100 mg przez 7 dni lub do czasu ustąpienia objawów zakażenia.

2. Drożdżakowe zapalenie żołędzi i napletka
Oprócz zgłaszanych przez chorego objawów świądu w połączeniu z uczuciem podrażnienia, stwierdza się zaczerwienienie i niekiedy drobne grudki. Charakterystyczne są częste nawroty tego schorzenia po kontaktach płciowych oraz w trakcie kolejnej antybiotykoterapii, zwłaszcza u osób z cukrzycą, otyłością, uprawiających seks oralny i noszących obcisłą bieliznę z materiałów syntetycznych.
W leczeniu miejscowym drożdżakowego zapalenia żołędzi i napletka bardzo korzystne działanie wykazują preparaty azolowe (np. izokonazol) lub natamycyna w połączeniu z glikokortykosteroidami. W zmianach bardziej rozległych i uporczywych zaleca się dodatkowo doustne podawanie przez 7 dni flukonazolu lub itrakonazolu w dawce po 100 mg/dobę.

Zakażenia grzybami drożdżopodobnymi z rodzaju Malassezia
Grzyby z rodzaju Malassezia należą do mikroflory zdrowej skóry u ludzi. Częstość ich izolacji ze skóry zdrowych, dorosłych osób wynosi 75–98%. Pod wpływem różnych czynników grzyby te jednak mogą się stawać patogenami [18, 19]. Rola grzybów z rodzaju Malassezia jako czynnika etiologicznego została potwierdzona tylko w niektórych dermatozach. Należy do nich łupież pstry.

Łupież pstry Częstość występowania choroby wśród osób zamieszkujących obszary o klimacie umiarkowanym szacuje się na 1–4%, podczas gdy w rejonach świata charakteryzujących się wysokimi temperaturami i dużą wilgotnością środowiska choruje nawet 30–40% populacji. Do najistotniejszych czynników endogennych zwiększających możliwość zakażenia można zaliczyć tłustą skórę, nadpotliwość oraz stany niedoboru odporności. Charakterystyczne dla łupieżu pstrego zmiany skórne występują przede wszystkim na bogatej w gruczoły łojowe skórze tułowia.
Leczenie miejscowe łupieżu pstrego polega na stosowaniu na skórę pochodnych azolowych, cyklopiroksu lub amorolfiny w postaci kremów, zawiesin i szamponów. Jednocześnie z miejscowym leczeniem zmian na skórze gładkiej powinno być zalecane stosowanie szamponów przeciwgrzybiczych (np. zawierających cyklopiroksolaminę czy ketokonazol) na głowę owłosioną, która stanowi swoisty rezerwuar tych grzybów.
W przypadkach bardziej uporczywych wskazane jest doustne podawanie flukonazolu lub itrakonazolu w dawce po 100 mg/dobę przez 2 tygodnie.
W celu zapobieżenia nawrotom zakażenia zaleca się też staranne pranie i prasowanie rzeczy osobistych pacjentów, gdyż grzyby z rodzaju Malassezia mogą w nich przetrwać i ponownie szybko skolonizować skórę.

Zakażenie grzybami pleśniowymi Grzyby pleśniowe stosunkowo często kolonizują płytki paznokciowe, ale spośród nich w naszym klimacie tylko Scopulariopsis brevicaulis wywołuje charakterystyczne zmiany kliniczne paznokci paluchów. Obecność pozostałych grzybów pleśniowych w paznokciach jest zazwyczaj wyrazem bytowania saprofitycznego w substancji odpadowej organizmu, choć grzyby te niekiedy są sprawcami białej powierzchownej grzybicy paznokci.
Pleśnica paznokci wywołana przez Scopulariopsis brevicaulis, nazywana także akauliozą paznokci, występuje głównie u ludzi w starszym wieku w obrębie paznokci dużych palców stóp i zwykle nie daje żadnych dolegliwości, dlatego też chorzy z tym problemem rzadko zgłaszają się do lekarza.
Leczenie miejscowe polega na oczyszczaniu płytek paznokciowych poprzez ich borowanie wiertłem dentystycznym, a następnie na aplikacji na płytki 2 razy dziennie leków imidazolowych w płynie do pełnego odrostu prawidłowych paznokci [20].
Leczenie ogólne stosowane jest rzadko – lekiem z wyboru jest itrakonazol podawany przez 3 miesiące metodą pulsową wraz z pentoksyfiliną, podawaną doustnie w dawce 400 mg/dobę 2 razy dziennie przez cały okres kuracji przeciwgrzybiczej.

Konflikt interesów

Autorzy deklarują brak konfliktu interesów.

Piśmiennictwo

1. Smith E.B.: History of antifungals. J Am Acad Dermatol 1990, 23, 776-778.
2. Maleszka R., Baran E.: Lecznictwo mikologiczne w końcu dwudziestego wieku. Mikol Lek 2000, 7, 47-55.
3. Maleszka R., Ratajczak-Stefańska V.: Klinika zakażeń grzybiczych paznokci. [w:] Mikologia – co nowego? E. Baran (red.), Cornetis sp. z o.o., Wrocław 2008, 15-29.
4. Mecler I., Nawrot U.: Diagnostyka laboratoryjna kandydozy – metody konwencjonalne. Mikol Lek 2007, 14, 276-279.
5. Maleszka R.: Enzymatic activity of dermatophytes in various forms of onychomycosis. Mikol Lek 1999, 6, 77-83.
6. Baran E., Adamski Z., Maleszka R., Szepietowski J., Nowicki R.: Terapia skojarzona – zalecane leczenie ciężkich postaci grzybicy paznokci. Mikol Lek 2003, 10, 75-78.
7. Ratka P., Maleszka R., Macura A.B., Pawlik B.: Dezynfekcja chinoksyzolem w profilaktyce zakażeń grzybiczych. Mikol Lek 1996, 3, 259-262.
8. Hirschmann J.V., Raugi G.J.: Pustular tinea pedis. J Am Acad Dermatol 2000, 42, 132-133.
9. Roseeuw D.: Achilles foot screening project: preliminary results of patients screened by dermatologists. JEADV 1999, 12, 6-9.
10. Ratajczak-Stefańska V., Maleszka R., Turek-Urasińska K., Różewicka M.: Microsporosis in the light of clinical and mycological examinations. Mikol Lek 2004, 11, 271-276.
11. Gupta A.K., Plott T.: Ciclopirox: a broad spectrum antifungal with antibacterial and anti-inflammatory properties. Int J Dermatol 2004, 43 (suppl. 1), 3-8.
12. Valenti L.: Topical treatment of intertriginous candidal infection. Mycoses 2008, 51 (suppl. 4), 44-45.
13. Hay R.J., Baran R., Moore M.K.: Candida onychomycosis – an evaluation of the role of Candida species in nail disease. Br J Dermatol 1988, 118, 47-58.
14. Qamar A.G.: Candida onychomycosis – an evaluation of the Candida species as primary keratinolytic yeasts in nail disease. J Pak Med Assoc 1992, 42, 140-143.
15. Pankhurst C.L.: Candidiasis (oropharyngeal). Clin Evid 2006, 15, 1849-1863.
16. Hay R.J.: Antifungal therapy of yeast infections. J Am Acad Dermatol 1994, 31, 6-9.
17. Eckert L.O.: Clinical practice. Acute vulvovaginitis. N Engl J Med 2006, 355, 1244-1252.
18. Dworacka-Kaszak B.: Grzyby z rodzaju Malassezia – co wiemy na ich temat? [w:] Mikologia – co nowego? E. Baran (red.), Cornetis, Wrocław 2008, 96-120.
19. Chen T.A., Hill P.B.: The biology of Malassezia organism and their ability to induce immune responses and skin disease. Vet Dermatol 2005, 16, 4-26.
20. Maleszka R., Adamski Z.: The treatment of onychomycosis pedis caused by Scopulariopsis brevicaulis. Mikol Lek 2001, 8, 81-84.

Otrzymano: 3 IV 2015 r.
Zaakceptowano: 23 IV 2015 r.