Trudności terapeutyczne związane z optymalizacją leczenia pęcherzycy zwykłej

Sześćdziesięcioletni mężczyzna z rozległymi zmianami nadżerkowymi w obrębie owłosionej skóry głowy, a także na skórze twarzy, kończyn, tułowia, błony śluzowej nosa i jamy ustnej został przyjęty do Kliniki z powodu nasilenia objawów w przebiegu pęcherzycy zwykłej. Do zaostrzenia doszło podczas próby zmniejszenia przyjmowanych przez pacjenta dawek leków immunosupresyjnych i glikokortykosteroidów. Dodatkowe badania, konsultacja otorynolaryngologiczna i stomatologiczna nie wykazały innej przyczyny zaostrzenia. Chorego zakwalifikowano do terapii biologicznej z wykorzystaniem przeciwciała monoklonalnego skierowanego przeciwko antygenowi CD20. W pracy przedstawiono efekty leczenia pacjenta po 2 tygodniach od podania ostatniej dawki leku i zestawiono je z najnowszą dostępną wiedzą dotyczącą stosowania rytuksymabu w terapii pęcherzycy zwykłej.

A 60-year-old man with extensive erosive lesions within the scalp and face, limbs, trunk, and nasal and oral mucous membrane involvement was admitted to the ward with worsening of symptoms in the course of pemphigus vulgaris. The exacerbation took place during an attempt to reduce doses of immunosuppressive drugs and glucocorticosteroids. Additional examinations, otorhinolaryngological and dental consultation did not show another cause of this condition. Biological therapy with a monoclonal antibody directed against the CD20 antigen, rituximab, was introduced. The study presents the treatment efficacy in the patient 2 weeks after the last drug dose and compares them with the latest available knowledge on rituximab therapy in pemphigus vulgaris.