Uczeń dwóch mistrzów

Tempora mutantur et nos mutamur in illis





Franciszek Sienkiewicz i Marian Mosingiewicz to dwaj ludzie, których w jesieni swego życia pragnę przypomnieć, a pamięć o nich utrwalić.
Pierwszego z nich poznałem, gdy prawie 45 lat temu zwróciłem się z prośbą o przyjęcie do pracy w szpitalu w Kutnie. Franciszek Sienkiewicz reprezentował wysoki poziom kultury osobistej. Jego spokój i powaga stwarzały poczucie bezpieczeństwa młodemu adeptowi sztuki lekarskiej.


Lata nauki
Dr Franciszek Sienkiewicz naukę rozpoczął w szkole średniej w Mińsku, a następnie w Mołodecznie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości kontynuował naukę w gimnazjum polskim w Grodnie. Podczas studiów na wileńskim Uniwersytecie im. Stefana Batorego bardzo gruntownie opanował podstawowe zasady sztuki lekarskiej. Po odbyciu praktyk wakacyjnych w powiatowych szpitalach Lidy i Smorgoni, w 1930 r. uzyskał tytuł doktora wszech nauk lekarskich na Wydziale Lekarskim. Losy rzuciły go na pierwszą placówkę do Zabłocia koło Lidy, gdzie organizował pierwszy ośrodek zdrowia w tej okolicy. Po 2 latach pracy na wsi przeniósł się do szpitala w Lidzie, gdzie pełnił funkcję asystenta oddziału chirurgicznego, zdobywając nie tylko wiedzę chirurgiczną, ale i położniczo-ginekologiczną. W czasie II wojny światowej dr Sienkiewicz przez rok pełnił obowiązki kierownika oddziału chirurgicznego i prowadził poradnię chirurgiczną. Jako wykwalifikowany chirurg wzywany był do wykonywania poważniejszych zabiegów operacyjnych w warunkach polowych. W szpitalu, w którym pracował, leczono nielegalnie osoby, których stan zdrowia nie pozwalał na leczenie w warunkach polowych – partyzantów i Żydów.
Czas pracy
W kwietniu 1945 r. dr Sienkiewicz został wysiedlony z Lidy, a już w maju 1945 r. podjął, jak się okazało na ćwierć wieku, pracę w kutnowskim szpitalu. W 1953 r., po wprowadzeniu specjalizacji lekarskich został uznany za specjalistę drugiego stopnia z zakresu chirurgii, a w 1957 r. za specjalistę drugiego stopnia w zakresie położnictwa i ginekologii.
Od czerwca 1954 r. pełnił obowiązki dyrektora Szpitala Miejskiego w Kutnie. Funkcję tę sprawował przez 15 lat. W owym czasie w szpitalu brakowało wszystkiego: wykształconego personelu, sprzętu i leków. W miarę napływu do szpitala młodych lekarzy przyjął na siebie obowiązek wychowawcy i nauczyciela. W administrowanym przez niego szpitalu wykształciło...


Pełna treść artykułu...