Udział jąder podstawy w regulacji funkcji emocjonalnych

W skład jąder podstawy (ganglia basales) wchodzi kilka połączonych ze sobą anatomicznie i funkcjonalnie podkorowych skupisk istoty szarej, którym tradycyjnie przypisywano udział w kontroli aktywności ruchowej (Groenewegen 2003). Są to: prążkowie (striatum) przedzielone przez torebkę wewnętrzną (capsula interna) na jądro ogoniaste (nucleus caudatus) i skorupę (putamen), gałka blada składająca się z części bocznej (zewnętrznej) (globus pallidus pars externalis – GPe) i przyśrodkowej (wewnętrznej) (globus pallidus pars internalis – GPi), jądro niskowzgórzowe (nucleus subthalamicus – STN), zaliczane do międzymózgowia, oraz znajdująca się w śródmózgowiu istota czarna (substantia nigra), zbudowana z położonej przyśrodkowo części zbitej (substantia nigra pars compacta – SNpc) i bocznie części siatkowatej (substantia nigra pars reticulata – SNpr). Gałka blada oddzielona jest od bocznie położonej skorupy i wraz z nią nosi nazwę jądro soczewkowate (nucleus lentiformis). Prążkowie i skorupa tworzą wspólnie ciało prążkowane (corpus striatum), określane niekiedy jako prążkowie. Prążkowie dzieli się też na część grzbietową (striatum dorsalis) i brzuszną (striatum ventralis) (Groenewegen 2003). W przedniej części prążkowia brzusznego znajduje się jądro półleżące (nucleus accumbens), które składa się z jądra półleżącego prążkowia (nucleus accumbens striati) oraz jądra półleżącego przegrody (nucleus accumbens septi). Jądro półleżące przegrody funkcjonalnie związane z prążkowiem jest anatomicznie zaliczane do układu limbicznego, a nie do jąder podstawy (Morgane i wsp. 2005). Jądra podstawne są często zaliczane do układu pozapiramidowego, choć nazwa ta nie ma uzasadnienia neurobiologicznego. Wcześniej stosowany podział, który nie uwzględniał powiązań funkcjonalnych, do jąder podkorowych zaliczał skupiska istoty szarej znajdujące się w obu półkulach mózgu, takie jak: jądro ogoniaste (nucleus caudatus), skorupa (putamen), gałka blada (globus pallidus), ciało migdałowate (amygdala), przedmurze (claustrum) (Moryś i Narkiewicz 2003). Obecnie prążkowie brzuszne zalicza się do jąder podstawy. Przyjęto, że jądra podstawy (poza prążkowiem brzusznym) kontrolują ruchy mięśni szkieletowych, zwłaszcza ruchy zautomatyzowane, uczenie się i realizację wyuczonych sekwencji ruchów, zapoczątkowanie ruchu, utrzymywanie postawy ciała, koordynację ruchów szybkich naprzemiennych oraz ruchów mięśni zewnętrznych gałki ocznej (Alexander 1986; Groenewegen 2003). Kontrolę motoryki mięśni szkieletowych wiąże się z pętlami motoryczną (ang. motor circuit) i okoruchową (ang. oculomotor circuit). Pętla przedczołowa grzbietowo-boczna, pętla oczodołowo-czołowa i pętla przedniej części zakrętu obręczy są związane z kontrolą czynności poznawczych i emocji. Pętla ruchowa (ang. motor circuit) odpowiedzialna jest za automatyczną aktywność ruchową związaną z utrzymywaniem postawy oraz odruchami, jak również za regulację napięcia mięśniowego (Groenewegen 2003). Odgrywa istotną rolą w rozpoczynaniu i płynnym wykonaniu czynności ruchowej mięśni szkieletowych, zwłaszcza przy ruchach zależnych od woli. Zaburzenia czynności tej pętli mogą powodować sztywność mięśniową, bradykinezę, akinezę i hipokinezę (w zespołach parkinsonowskich) bądź niekontrolowane ruchy kończyn (np. pląsawica Huntingtona, balizm). Pętla okoruchowa (ang. oculomotor circuit) uczestniczy w kontroli skokowych ruchów gałek ocznych (Alexander 1986). Eferentne połączenia do wzgórka górnego (superior colliculus – Sc) z korowych obszarów mózgu i jąder podkorowych, zwłaszcza istoty czarnej siatkowatej, umożliwiają kontrolę szybkich ruchów gałek ocznych poprzez hamowanie ruchów zakłócających wykonanie zadania (Hikosaka 2000). Przypuszczalnie neurony brzuszno-bocznej części istoty czarnej oraz jądra ogoniastego odgrywają istotną rolę w ruchach mięśni zewnętrznych gałek ocznych, kontrolowanych zarówno przez neurony, w których zapamiętane są informacje dotyczące wcześniej wykonywanych ruchów (ang. memory-guided saccades), jak i neurony reagujące na aktualnie docierające bodźce wzrokowe (ang. visually-guided saccades). Przy uszkodzeniu pętli okoruchowej może dochodzić do zaburzeń fiksacji wzroku (Alexander 1986), zaniedbywania stronnego i deficytów uwagi, obserwowanych podczas wykonywania szybkich ruchów ukierunkowanych na bodźce (Hikosaka 2000). Okoruchowe deficyty wywołane uszkodzeniami jąder podstawy (np. choroba Parkinsona, choroba Huntingtona) mogą wywoływać zaburzenia ruchów skokowych, zależnych od wcześniej zapamiętanych informacji dotyczących ruchu. Ponadto chorzy ci mają trudności z intencjonalnym hamowaniem ruchów gałek ocznych, wywoływanych działaniem bodźców wzrokowych. Pętla przedczołowa grzbietowo-boczna (ang. dorsolateral prefrontal circuit) jest odpowiedzialna za wybór celów, planowanie, programowanie sekwencji czynności psychicznych i zachowań, przełączanie między zadaniami, pamięć roboczą werbalną i przestrzenną, samokontrolę oraz metapoznanie (Royall i wsp. 2002). Zaburzenia funkcji tej pętli mogą prowadzić do nieprawidłowej kolejności zachowań językowych i zmniejszenia fluencji słownej (DeLong i Wichmann 2007). Pętla oczodołowo-czołowa (ang. lateral orbitofrontal circuit) bierze udział w zapoczątkowaniu motywowanych nagrodą zachowań społecznych oraz hamowaniu zachowań mogących skutkować karą (Royall i wsp. 2002). Uszkodzenie tego obwodu może powodować: rozhamowanie zachowań, zmiany w osobowości, brak kontroli i labilność emocjonalną, drażliwość oraz wesołkowatość (DeLong i Wichmann 2007), wystąpienie zachowań perseweracyjnych, utrudniających właściwy odbiór informacji z otoczenia i przystosowanie się do konkretnej sytuacji (Royall i wsp. 2002). Pętla przedniej części zakrętu obręczy (pętla limbiczna – anterior cingulate circuit) odgrywa rolę w kontroli zachowania i korekcji błędów, a jej uszkodzenie prowadzi do apatii i braku spontaniczności. Obniżonemu nastrojowi towarzyszy osłabienie afektu i adynamia ruchowa (Royall i wsp. 2002). Schemat połączeń jąder podstawy z korą móz-gu świadczy o podobieństwie regulacji funkcji motorycznych i emocjonalnych (Alexander i wsp. 1990). Do każdego z obwodów dochodzą informacje z wielu obszarów kory mózgu (tab. 1.). W prążkowiu informacje przetwarzane przez obwody częściowo na siebie zachodzą. W gałce bladej i w istocie czarnej, a następnie we wzgórzu informacje z różnych obwodów zbiegają się. Ze wzgórza informacje docierają do ograniczonych obszarów kory mózgu, które kontrolują funkcje motoryczne, emocjonalne i poznawcze. Taka organizacja funkcjonalna umożliwia dobór czynności ruchowych i psychicznych zależnie od napływających informacji ze środowiska zewnętrznego i wewnętrznego (Morgane i wsp. 2005). Czynności motoryczne regulowane są przez aktywność dwóch dróg neuronalnych: bezpośredniej i pośredniej (ryc. 1.), które podlegają kontroli układu nigrostriatalnego – części zbitej istoty czarnej (Mandir i Lenz 1998). Prążkowie jest połączone ze wzgórzem drogami przechodzącymi przez część wewnętrzną gałki bladej i część siatkowatą istoty czarnej. Droga bezpośrednia biegnie z prążkowia przez część przyśrodkową gałki bladej i część siatkowatą istoty czarnej do wzgórza (co powoduje aktywację hamujących neuronów wzgórza i aktywuje korę mózgu) i dalej do kory mózgu (Morgane i wsp. 2005). Droga pośrednia z prążkowia przechodzi przez boczną część gałki bladej i dociera do jądra niskowgórzowego (hamując przekaźnictwo glutamatergiczne jądra niskowzgórzowego), skąd aksony docierają do części przyśrodkowej gałki bladej i dalej do wzgórza oraz kory mózgu. Regulacja pobudzenia kory mózgu odbywa się m.in. poprzez neurony prążkowia (średnie neurony kolcowe). Do średnich komórek kolcowych docierają aksony neuronów glutamatergicznych z kory mózgu (droga korowo-prążkowiowa). Aksony średnich neuronów kolcowych wydzielają kwas g-aminomasłowy i hamują czynność gałki bladej. Wyróżnia się morfologicznie nierozróżnialne dwie populacje komórek kolcowych prążkowia1: • komórki z receptorami dla dopaminy D1 zawierające substancje P (SP) i dynorfinę (DYN) (GABA/D1/SP/DYN), których aksony kończą się w GPi (droga bezpośrednia) (Mink 1999); • komórki z receptorami dla dopaminy D2 zawierające enkefalinę (ENK) (GABA/D2/ ENK), których aksony kończą się w GPe (droga pośrednia). Do obu populacji średnich komórek kolcowych docierają pobudzenia z komórek drogi nigrostriatalnej, których ciała znajdują się w części zbitej istoty czarnej. Droga nigro-striatalna zwiększa aktywność drogi bezpośredniej i hamuje aktywność drogi pośredniej (Groenewegen 2003). Dopamina wydzielana na zakończeniach aksonów drogi nigrostriatalnej powoduje w komórkach GABA/D1/SP/DYN zwiększenie, a w komórkach GABA/D2/ENK zmniejszenie stężenia cyklicznego 3’5-adenozynomofosforanu (cAMP). Aktywność kory mózgu jest proporcjonalna do stężenia cAMP. Neurony glutamatergiczne jądra niskowzgórzowego (droga pośrednia) pobudzają część zewnętrzną gałki bladej, zmniejszając aktywność neuronów wzgórza i kory mózgu. Prążkowie hamuje neurony bocznej części gałki bladej, co prowadzi do odhamowania glutamatergicznych komórek jądra niskowzgórzowego i pobudzenia gałki bladej przyśrodkowej. Zmiany aktywności drogi bezpośredniej i pośredniej umożliwiają pobudzenie ściśle określonych obszarów kory móz-gu z jednoczesnym zahamowaniem obszarów, które nie biorą udziału w realizacji określonego ruchu czy czynności psychicznej (Groenewegen 2003). Następstwem uszkodzenia różnych struktur wchodzących w skład określonej pętli podstawno-wzgórzowo-korowej może być wystąpienie podobnych objawów (Royall i wsp. 2002). Obecność patologii w jądrach podstawy może powodować objawy uszkodzenia określonej pętli lub zespół objawów świadczących o uszkodzeniu kilku z nich. Na objawy zlokalizowanych uszkodzeń składowych pętli korowo-podkorowych mogą nakładać się objawy z uszkodzeń innych obszarów mózgu czynnościowo połączonych z pętlami, ale niebędącymi elementami pętli. Znajomość połączeń, struktur pętli ułatwia diagnostykę neuropsychologiczną dotyczącą patologii jąder podstawy (np. w chorobie Parkinsona).
Jądra podstawy a emocje
Z wyników badań neuroobrazowych i obserwacji klinicznych wynika, że w przebiegu chorób neurodegeneracyjnych i przy uszkodzeniu struktur podkorowych może dochodzić do zaburzeń emocjonalnych (Lacerda i wsp. 2003). Najczęściej zaburzenia emocjonalne obserwuje się w chorobie Parkinsona (Aarsland i wsp. 1999), chorobie Huntingtona (Rosenblatt i Leroy 2000) oraz chorobie Wilsona (Lauterbach 2000), zespole Gilles’a de la Tourette’a (GTS) (Robertson 2000), chorobie Fahra (Ring i Serra-Mestres 2002) oraz w zaburzeniach obsesyjno-kompulsyjnych (OCD) (Scarone i wsp. 1992). Zbliżony obraz zaburzeń emocjonalnych do obserwowanych w chorobach neurodegeneracyjnych spotyka się w przebiegu infekcji wirusem HIV i w zespole nabytego upośledzenia odporności (AIDS) (Villa i wsp. 2007). W 36% przypadków osób z AIDS bądź w stadiach wiremii HIV poprzedzających wystąpienie tego zespołu stwierdza się zaburzenia funkcji psychicznych typowe dla dysfunkcji jąder podstawy (Becker i wsp. 1997). Najczęściej zmiany emocjonalne stwierdzane u pacjentów z uszkodzeniami jąder podstawy mają postać depresji lub manii, zaburzeń lękowych bądź apatii. Zaburzenia emocjonalne wiąże się zwłaszcza ze zmianami w prążkowiu, gałce bladej oraz w strukturach połączonych bezpośrednio z jądrami podstawy, w ciele migdałowatym mającym połączenie z prążkowiem brzusznym, wzgórzu i w obszarach przyśrodkowej kory czołowej (Bauman i wsp. 1999; Ring i Serra-Mestres 2002; Phillips i wsp. 2003a). W depresji nawracającej stwierdza się zmiany objętości w jądrach podstawy, zwłaszcza w depresji o późnym początku (Krishnan i wsp. 1992). Nie wiadomo, czy zmiany te są przyczyną czy skutkiem depresji. Lewostronne uszkodzenie jąder podstawy jest czynnikiem ryzyka wystąpienia depresji w chorobie Parkinsona (Cole i wsp. 1996). Uszkodzenia zewnętrznego segmentu lewej gałki bladej u osób z zespołem Fahra tłumaczy występowanie objawów ciężkiej depresji (Lauterbach i wsp. 1997). W 89% przypadków chorych z podkorowymi ogniskowymi zawałami zatokowymi z wtórną depresją zlokalizowano uszkodzenia w gałce bladej, przy czym najczęściej lewostronnie. U osób z depresją wielką zaobserwowano zmniejszenie, w porównaniu z osobami zdrowymi, objętości lewej gałki bladej i skorupy (Lacerda i wsp. 2003). Analiza obrazów uzyskanych metodą rezonansu magnetycznego wykazała, że objętość gałki bladej jest tym mniejsza, im większa jest liczba nawrotów depresji, a objętość skorupy zmniejsza się wraz z czasem trwania choroby. U osób depresyjnych stwierdzono zwiększoną aktywność gałki bladej i skorupy, natomiast w gałce bladej u samobójców zwiększoną wrażliwość receptorów serotoninergicznych (Lauterbach 1999). Niektóre z objawów depresyjnych (apatia, wycofywanie się, utrata zainteresowań) występują u osób z obustronnymi uszkodzeniami gałki bladej (Cummings 1993). Związek między zaburzeniem funkcji gałki bladej a depresją wyjaśnia koncepcja pętli korowo-podkorowych (Lauterbach i wsp. 1997). Dysfunkcja grzbietowej części gałki bladej zewnętrznej powoduje odhamowanie aktywności neuronów gałki bladej wewnętrznej, co prowadzi do hamowania czynności drobnokomórkowej części jądra przyśrodkowego grzbietowego wzgórza (ang. parvocellular portion of mediodorsal thalamus) i zmniejszenia pobudzającego wpływu neuronów glutaminergicznych na aktywność brzuszno-bocznej kory przedczołowej. Niedoczynność układu dopaminergicznego powoduje hamowanie brzuszno-bocznej kory przedczołowej, co może prowadzić do depresji. Również zwiększone hamowanie wielkomórkowej części jądra przyśrodkowego grzbietowego wzgórza (ang. magnocellular portion of the mediodorsal thalamus) przez neurony brzusznej części gałki bladej zewnętrznej może wywoływać depresję. W badaniach obrazów mózgu uzyskanych metodą rezonansu magnetycznego nie wykazano istotnych statystycznie różnic w objętości jądra ogoniastego pomiędzy osobami w wieku podeszłym ze stwierdzaną depresją a osobami zdrowymi w tym samym wieku. U osób z depresją wielką o późnym początku zmiany zanikowe w przyśrodkowym obszarze skroniowym oraz lewym jądrze ogoniastym są większe niż u osób w podobnym wieku z depresją o wczesnym początku (Lauterbach 1997). W innych badaniach stwierdzono zmniejszenie o ok. 30% objętości lewego jądra półleżącego u pacjentów z depresją wielką w porównaniu z osobami zdrowymi (Bauman i wsp. 1999). U osób z chorobą afektywną jednobiegunową stwierdzono, że zmniejszenie objętości dotyczy zarówno skorupy, jak i jądra ogoniastego (Krishnan i wsp. 1992; Parashos i wsp. 1998), wyników tych nie potwierdzają inne badania (Pillay i wsp. 1998; Lenze i Sheline 1999). W pośmiertnych badaniach histopatologicznych pnia mózgu osób, u których za życia stwierdzono depresję w przebiegu choroby Parkinsona bądź choroby Alzheimera, zaobserwowano zmniejszenie ilości komórek w polu brzusznym nakrywki (ventral tegmental area – VTA), miejscu sinawym (locus coeruleus) oraz jądrze grzbietowym szwu (nucleus dorsalis raphes) w porównaniu z osobami zdrowymi (Becker i wsp. 1997). Zaburzenia funkcji psychicznych mogą wynikać z ogniskowych uszkodzeń poszczególnych jąder podkorowych oraz z nieprawidłowego funkcjonowania obwodów korowo-podstawnych. Obwody te, dzięki licznym wzajemnym połączeniom, stanowią układy otwarte, które dzięki przetwarzaniu bodźców dośrodkowych i odśrodkowych integrują informacje z różnych wyspecjalizowanych obszarów mózgu (Alexander i wsp. 1990). Brak równowagi pomiędzy tymi obwodami może prowadzić do wystąpienia zaburzeń funkcji psychicznych (Alexander i wsp. 1990). Ograniczone uszkodzenie struktur wchodzących w skład konkretnego obwodu może powodować zaburzenia funkcji obszarów odległych od tego uszkodzenia. Stwierdzane klinicznie podobieństwo objawów uszkodzenia jąder podstawy i płatów czołowych może świadczyć o znaczeniu funkcjonalnym połączeń korowo-podkorowych (Heilman i wsp. 1993). Wyniki badań neuroobrazowych mózgu potwierdzają znaczenie brzusznego prążkowia w zachowaniach motywacyjnych związanych z dopaminergicznym układem nagrody, takich jak oczekiwanie czy odraczanie otrzymania nagrody, oraz w kontroli niektórych złożonych emocji i zachowań ukierunkowanych na osiągnięcie celu określanych potocznie jako miłość romantyczna (Phillips i wsp. 2003a). Zdolność skutecznej przystosowawczo oceny bodźców ze środowiska zewnętrznego może być związana z uaktywnianiem i kontrolą emocji oraz afektu przez prążkowie. W części brzusznej prążkowia związanej z ciałem migdałowatym, brzusznej części zakrętu obręczy i korze przedczołowej dochodzi do rozróżnienia rodzaju bodźców z otoczenia i wyzwolenia określonego rodzaju emocji, co umożliwia zautomatyzowane uruchomienie konkretnego działania. W części grzbietowej prążkowia związanej z hipokampem, grzbietowym obszarem zakrętu obręczy i z korą przedczołową dochodzi do planowania i regulowania świadomego wyboru strategii działania. W patogenezie depresji mają znaczenie prawdopodobnie pętla oczodołowo-czołowa i pętla limbiczna (Lafer i wsp. 1997). Ponadto istotna dla wyjaśnienia mechanizmów związanych z regulacją nastroju jest obecność w brzusznym prążkowiu zakończeń aksonów pochodzących z ciał komórek nerwowych ciała migdałowatego i szlaku mezolimbicznego. Nieprawidłową funkcją pętli limbicznej tłumaczy się obniżeniem nastroju w depresji rodzinnej oraz pogorszeniem funkcjonowania poznawczego i emocjonalnego (Drevets i Reichle 1992). Stwierdzono także, że w następstwie uszkodzeń zakrętu obręczy może wystąpić apatia (Tekin i Cummings 2002). Uszkodzenie jąder soczewkowatego i ogoniastego oraz wynikające z tego przerwanie obwodów neuronalnych łączących płaty czołowe mózgu z jądrami podstawy może wyjaśniać zaburzenia emocjonalne i pogorszenie funkcji poznawczych występujące w chorobie Huntingtona (Heilman i wsp. 1993). Objawy depresji obserwowane w tej chorobie są związane z zaburzeniem funkcji pętli limbicznej i czołowej (Ring i Serra-Mestres 2002). Prawdopodobieństwo wystąpienia depresji wzrasta, gdy zaburzona jest aktywność struktur układu limbicznego, co nie wyjaśnia jednak w pełni patogenezy zaburzeń afektywnych. Istnieje związek pomiędzy zaburzeniami funkcjonowania pętli limbicznej i oczodołowo-czołowej a zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi (OCD). U osób z tymi zaburzeniami stwierdzono mniejszą o 8% objętość jądra ogoniastego w porównaniu z osobami zdrowymi. Połączenia jądra ogoniastego z płatami czołowymi kontrolującymi wyższe funkcje psychiczne – myślenie i funkcje wykonawcze – może tłumaczyć, dlaczego uszkodzenia tego jądra wywołują zachowania obsesyjne w sferze seksualnej, dbałości o higienę, agresję, lęk oraz stereotypowe zachowania (Cummings i Frankel 1985). U osób z obsesją mycia rąk wykazano wzmożoną aktywność jądra ogoniastego i kory wzrokowej podczas wykonywania zadania polegającego na wyobrażaniu sobie przebywania w brudnym pomieszczeniu. Wzmożoną aktywność zaobserwowano również w korze zakrętu obręczy, co może świadczyć o przeżywanych przez pacjentów z OCD nieprzyjemnych emocjach. Obszar ten jest związany z uświadamianiem sobie emocji i w zależności od głębokości uszkodzenia może powodować zmiany stanu emocjonalnego od lęku, apatii, depresji po nadpobudliwość i wydawanie niekontrolowanych okrzyków w ogniskowym zapaleniu zakrętu obręczy (Phillips i wsp. 2003a). Zachowania charakterystyczne dla OCD zaobserwowano również w zespole Tourette’a (ang. Gilles de la Tourette syndrome – GTS), co może dowodzić wspólnego podłoża biologicznego tych zespołów. Prawdopodobną przyczyną zachowań obsesyjno-kompulsyjnych w GTS jest wzmożona aktywność skorupy i brzusznego prążkowia (Ring i Serra-Mestres 2002). Uszkodzenia pętli czołowo-podstawnych mogą powodować zaburzenia osobowości charakteryzujące się m.in. rozhamowaniem (Tekin i Cummings 2002). Obserwuje się zmiany cech osobowości u chorych z zaburzeniami neuroprzekaźnictwa dopaminergicznego w jądrach podstawy, takie jak osobowość przedchorobowa stwierdzana w chorobie Parkinsona, charakteryzująca się obniżeniem plastyczności i sztywnością zachowania, trudnością w okazywaniu uczuć, introwertyzmem, obniżeniem nastroju, zmniejszeniem potrzeby poszukiwania nowych doznań (ang. novelty-seeking behaviour), co prawdopodobnie jest związane z obniżonym przekaźnictwem dopaminergicznym w lewym jądrze ogoniastym. Apatię, labilność emocjonalną, drażliwość i irytację obserwowane u osób z chorobą Huntingtona tłumaczy się zaburzeniami funkcji pętli czołowo-podstawnych (Heilman i wsp. 1993). Również zmniejszenie poczucia odpowiedzialności, wzrost zachowań agresywnych i aspołecznych, rozwiązłość seksualną i nadużywanie alkoholu i/lub innych substancji psychoaktywnych próbuje się wyjaśnić zaburzeniami podkorowo-korowymi. Dysfunkcje emocjonalne bądź zaburzenia psychiczne mogą poprzedzać pojawienie się zaburzeń ruchowych w chorobie Huntingtona (Ring i Serra-Mestres 2002). Inteligencja osób z zespołem Tourette’a (GTS) mieści się na ogół w granicach normy, a nawet bywa ponadprzeciętna. Chorzy są świadomi, że ich zachowania, takie jak koprolalia, echolalia i palilalia oraz czynności stereotypowe, a także obserwowane znaczne pobudzenie i trudności w skupieniu się na wykonywaniu i dokończeniu jednej czynności są dla innych śmieszne bądź uciążliwe. Oprócz lęku i depresji może dochodzić do samookaleczeń, których przyczyna neurobiologiczna jest taka sama, jak innych objawów występujących w GTS, związanych z nieprawidłowym przekaźnictwem poprzez receptor dopaminergiczny D2 w strukturach prążkowia (Ring i Serra-Mestres 2002). W związku ze zmniejszeniem stężeń amin (dopaminy, serotoniny, norepinefryny) przyczyn zaburzeń funkcji emocjonalnych w chorobach neurodegeneracyjnych jąder podstawy należy upatrywać w nieprawidłowym przekaźnictwie w jądrach podkorowych (Ring i Serra-Mestres 2002). Niedobór katecholamin (zwłaszcza norepinefryny) jest obserwowany w depresji w przebiegu choroby Parkinsona (Becker i wsp. 1997). Stwierdzono także zanik neuronów noradrenergicznych miejsca sinawego oraz zmniejszenie liczby neuronów dopaminergicznych w części zbitej istoty czarnej, a także w szlaku śródmózgowiowo-korowym i śródmóz-gowiowo-limbicznym. Zmniejszenie przekaźnictwa w dopaminergicznym szlaku śród- mózgowiowo-limbicznym, związanym prawdopodobnie z układem nagrody, może tłumaczyć występowanie anhedonii, apatii, poczucia beznadziejności oraz niższej samooceny u osób z chorobą Parkinsona (Lieberman 2006). Pole brzuszne nakrywki może być związane z regulacją systemu nagrody, o czym świadczą zaburzenia psychiczne u osób z uszkodzeniem szlaków wychodzących z prążkowia (striatum) oraz znaczne zmniejszenie stężenia dopaminy w VTA u pacjentów z depresją w przebiegu choroby Parkinsona (Zesiewicz i wsp. 1999). U osób z depresją w przebiegu choroby Parkinsona dochodzi też prawdopodobnie do zaburzeń w przekaźnictwie serotoninergicznym, na co wskazują mniejsze niż u osób bez współwystępującej depresji stężenia metabolitu serotoniny – kwasu 5-hydroksyindolooctowego (5-HIAA) w płynie mózgowo-rdzeniowym (Heilman i wsp. 1993) oraz stwierdzana w badaniu pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) nieprawidłowa funkcja receptorów postsynaptycznych dla serotoniny (5-HT) (Lieberman 2006). W chorobie Huntingtona dochodzi do zmniejszenia stężenia acetylocholiny oraz liczby neuronów GABA-ergicznych w jądrach podstawy, co możne mieć związek z zaburzeniami emocjonalnymi występującymi w tej chorobie (Heilman i wsp. 1993). Objawy zespołu OCD wiąże się z nadmiernym przekaźnictwem dopaminergicznym w jądrach podstawy, zwłaszcza w jądrze ogoniastym (Cummings i Frankel 1985). Również zwiększony, w porównaniu z osobami zdrowymi, wychwyt zwrotny dopaminy w prążkowiu stwierdzany w GTS może być przyczyną występujących kompulsji (Ring i Serra-Mestres 2002). U osób z chorobą Huntingtona i w okresie poprzedzającym wystąpienie zaburzeń ruchowych występują trudności z rozpoznawaniem wyrażanego na twarzy przez inne osoby obrzydzenia (Dujardin i wsp. 2004), co może świadczyć o zaangażowaniu szlaków czołowo- -prążkowiowych i struktur podkorowych (zwłaszcza jądra ogoniastego) w percepcję emocji (Heining i wsp. 2003). Przypuszczalnie pogorszenie rozpoznawania obrzydzenia w wyrazie twarzy u osób z OCD oraz z GTS wynika z uszkodzenia szlaków czołowo-prążkowiowych (Sprengelmeyer i wsp. 2003). O zaangażowaniu jąder podkorowych w percepcję emocji świadczą obrazy mózgu osób zdrowych (fMRI), których zadaniem było rozpoznanie twarzy wyrażających obrzydzenie (Phillips i wsp. 2003b). Stwierdzono wzrost aktywności skorupy podczas wykonywania tego zadania (Phillips i wsp. 2003a, b). Również u pacjentów z uszkodzeniem istoty czarnej i innych jąder podkorowych w chorobie Parkinsona można się spodziewać pogorszenia percepcji emocji (np. obrzydzenia) (Sprengelmeyer i wsp. 2003). Stwierdzono, że osoby z chorobą Parkinsona gorzej niż osoby zdrowe rozpoznają ogólne cechy twarzy oraz wyrażane na prezentowanych wizerunkach twarzy emocje (obrzydzenie, złość). Trudności w rozpoznawaniu obrzydzenia wiążą się z przekaźnictwem dopaminergicznym, a rozpoznawanie złości z nieprawidłową funkcją receptorów dopaminergicznych. Za rozpoznawanie emocji i niektórych cech twarzy odpowiadają neurony pętli limbicznej i zakrętu obręczy (Broks i wsp. 1998; Sprengelmeyer i wsp. 2006). Wydaje się, że szczególne znaczenie w rozpoznawaniu obrzydzenia ma brzuszna część skorupy (Sprengelmeyer i wsp. 2003). Stwierdzono, że po podaniu prekursora dopaminy osobom z chorobą Parkinsona, których zadaniem było rozpoznać na zdjęciu twarz wyrażającą obrzydzenie, zwiększyło się stężenie dopaminy w brzusznej części skorupy oraz nastąpiła poprawa w rozpoznawaniu obrzydzenia. U osób nieleczonych niedobory dopaminy w szlaku mezolimbicznym mogą powodować pogorszenie rozpoznawania emocji. Podobne wyniki uzyskano w eksperymencie, w którym wizerunki twarzy prezentowane osobom z chorobą Parkinsona wyrażały nie tylko różne emocje, ale także zróżnicowane ich nasilenie. Stwierdzono, że osoby z chorobą Parkinsona gorzej niż osoby zdrowe rozpoznają złość, smutek i obrzydzenie (choć przypisują im względnie wyższą intensywność niż innym rodzajom emocji) (Dujardin i wsp. 2004). Trudności w rozpoznawaniu rodzaju emocji, jak również ich natężenia wiążą się przypuszczalnie z niedoborem dopaminy w szlaku nigrostriatalnym (Dujardin i wsp. 2004). Stosunkowo niedawno zainteresowano się powiązaniami funkcjonalnymi pomiędzy strukturami podkorowymi i korowymi (Ring i Serra-Mestres 2002). Umożliwiło to pełniejsze zrozumienie stwierdzanej klinicznie patologii w przebiegu chorób będących następstwem uszkodzeń jąder podstawy. Tradycyjnie większą uwagę koncentrowano na zaburzeniach motorycznych niż na stanie emocjonalnym chorych i deficytach poznawczych, wynikających z zakłóconej funkcji jąder podstawy. Odkrycie połączeń funkcjonalnych jąder podstawy, zwłaszcza z układem limbicznym i strukturami kory przedczołowej, ułatwiło wyjaśnienie objawów zaburzeń psychicznych obserwowanych klinicznie oraz ich neurobiologicznego podłoża.
Piśmiennictwo
1. Aarsland D, Larsen JP, Lim NG. Range of neuropsychiatric disturbances in patients with Parkinson’s disease. J Neurol Neurosurg Psychiatr 1999; 67: 492-496. 2. Alexander GE. Parallel organization of functionally segregated circuits linking basal ganglia and cortex. Annu Rev Neurosci 1986; 9: 357-381. 3. Alexander GE, Crutcher MD, DeLong MR. Basal ganglia-thalamocortical circuits: parallel substrates for motor, oculomotor, “prefrontal” and “limbic” functions. Prog Brain Res 1990; 85: 119-146. 4. Bauman B, Danos P, Krell D, et al. Reduced volume of limbic system-affiliated basal ganglia in mood disorders: preliminary data from a postmortem study. J Neuropsychiatry Clin Neurosci 1999; 11: 71-78. 5. Becker T, Becker G, Seufert J, et al. Parkinson’s disease and depression: evidence for an alteration of the basal limbic system detected by transcranial sonography. J Neurol Neurosurg Psychiatry 1997; 63: 590-595. 6. Broks P, Young AW, Maratos EJ, et al. Face processing impairments after encephalitis: amygdala damage and recognition of fear. Neuropsychologia 1998; 36: 59-70. 7. Cole SA, Woodard JL, Juncos JL, et al. Depression and disability in Parkinson’s disease. J Neuropsychiatry Clin Neurosci 1996; 8: 20-25. 8. Cummings JL, Frankel M. Gilles de la Tourette syndrome and the neurological basis of obsessions and compulsions. Biol Psychiatry 1985; 20: 117-26. 9. Cummings JL. Frontal-subcortical circuits and human behaviour. Arch Neurol 1993; 50: 873-880. 10. Delong MR, Wichmann T. Circuits and circuit disorders of the Basal Ganglia. Arch Neurol 2007; 64: 20-24. 11. Drevets WC, Raichle ME. Neuroanatomical circuits in depression: implications for treatment mechanisms. Psychopharmacol Bull 1992; 28: 261-274. 12. Dujardin K, Blairy S, Defebrve L, et al. Deficits in decoding emotional facial expressions in Parkinson’s disease. Neuropsychologia 2004; 43: 239-250. 13. Groenewegen HJ. The basal ganglia and motor control. Neural Plast 2003; 10: 107-120. 14. Heilman KM, Bowers D, Valenstein E. Emotional disorders associated with neurological diseases. In: Clinical Neuropsychology. Heilman KM, Valenstein E (eds). Oxford University Press, New York 1993. 15. Heining M, Young AW, Ioannou G, et al. Disgusting smells activate human anterior insula and ventral striatum. Ann N Y Acad Sci 2003; 1000: 380-384. 16. Hikosaka O, Takikawa Y, Kawagoe R. Role of the basal ganglia in the control of purposive saccadic eye movements. Physiol Rev 2000; 80: 953-978. 17. Krishnan KR, McDonald WM, Escalona PR, et al. Magnetic resonance imaging of the caudate nuclei In depression: preliminary observations. Arch Gen Psychiatry 1992; 49: 553-557. 18. Lacerda ALT, Nicoletti MA, Brambilla P, et al. Anatomical MRI study of basal ganglia in major depressive disorder. Psychiatry Res 2003; 124: 129-140. 19. Lafer B, Renshaw PF, Sachs GS. Major depression and the basal ganglia. Psychiatr Clin North Am 1997; 29: 885-896. 20. Lauterbach EC, Jackson JG, Wilson AN, et al. Major depression after left posterior globus pallidus lesions. Neuropsychiatry Neuropsychol Behav Neurol 1997; 10: 9-16. 21. Lauterbach EC. External globus pallidus in depression. J Neuropsychiatry Clin Neurosci 1999; 11: 515-519. 22. Lauterbach EC. Wilson’s disease (progressive hepatolenticular degeneration). In: Psychiatric management in neurologic disease. Lauterbach EC (ed.). American Psychiatric Press, Washington DC 2000; 93-136. 23. Lenze EJ, Sheline YI. Absence of striatal volume differences between depressed subjects with no comorbid medical illness and matched comparison subjects. Am J Psychiatry 1999; 156: 1989-1991. 24. Liebermann A. Depression in Parkinson’s disease – a review. Acta Neurol Scand 2006; 113: 1-8. 25. Mandir AS, Lenz FA. Clinical pathophysiology in Parkinson’s disease. In: Textbook of Stereotactic and Functional Neurosurgery. Gildenberg PL, Tasker RR (eds). The McGrow-Hill Companies Inc., New York 1998; 1133-1137. 26. Mink JW. Basal ganglia. In: Fundamental Neuroscience. Zigmond MJ, Bloom FE, Landis SC, et al (eds). Academic Press, San Diego 1999. 27. Morgane PJ, Galler JR, Mokler DJ. A review of systems and networks of the limbic forebrain/limbic midbrain. Prog Neurobiol 2005; 75: 143-160. 28. Moryś J, Narkiewicz O. Neuroanatomia czynnościowa i kliniczna. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003. 29. Parashos IA, Tupler LA, Blitchington T, et al. Magnetic- resonance morphometry in patients with major depression. Psychiatry Res 1998; 9: 7-15. 30. Phillips ML, Drevets WC, Rauch SL, et al. Neurobiology of emotion perception I: The neural basis of normal emotion perception. Biol Psychiatry 2003a; 54: 504-514. 31. Phillips ML, Drevets WC, Rauch SL, et al. Neurobiology of emotion perception II: Implications for major psychiatric disorders. Biol Psychiatry 2003b; 54: 515-528. 32. Pillay SS, Renshaw PF, Bonello CM, et al. A quantitative magnetic resonance imaging study of caudate and lenticular nucleus gray matter volume in primary unipolar depression: relationship to treatment response and clinical severity. Psychiatry Res 1998; 84: 61-74. 33. Ring HA, Serra-Mestres J. Neuropsychiatry of the basal ganglia. J Neurol Neurosurg Psychiatry 2002; 72: 12-21. 34. Robertson MM. Tourette syndrome, associated conditions and the complexities of treatment. Brain 2000; 123: 425-462. 35. Rosenblatt A, Leroi I. Neuropsychiatry of Huntington’s disease and other basal ganglia disorders. Psychosomatics 2000; 41: 24-30. 36. Royall DR, Lauterbach EC, Cummings JL, et al. Executive control function: a review of its promise and challenges for clinical research. J Neuropsychiatry Clin Neurosci 2002; 14: 377-405. 37. Scarone S, Colombo C, Livian S. Increased right caudate nucleus size in obsessive compulsive disorder: detection and magnetic resonance imaging. Psychiatry Res 1992; 45: 115-121. 38. Sprengelmeyer R, Schroeder U, Young AW, et al. Disgust in pre-clinical Huntington’s disease: a longitudinal study. Neuropsychologia 2006; 44: 518-533. 39. Sprengelmeyer R, Young AW, Mahn K i wsp. Facial expression recognition in people with medicated and unmedicated Parkinson’s disease. Neuropsychologia 2003; 41: 1047-1057. 40. Sterkstein SE, Merello M. Psychiatric and cognitive disorders in Parkinson’s disease. Cambridge University Press, Cambridge 2002. 41. Sterkstein SE, Robinsona RG. Affective disorders and cerebral vascular disease. Br J Psychiatry 1989; 154: 170-182. 42. Tekin S, Cummings JL. Frontal – subcortical neuronal circuits and clinical neuropsychiatry: an update. J Psychosom Res 2002; 53: 647-654. 43. Villa G, Monteleone D, Marra C, et al. Neuropsychological abnormalities in AIDS and asymptomatic HIV seropositive patients. J Neurol Neurosurg Psychiatry 2007; 56: 878-884. 44. Zesiewicz TA, Gold M, Chari G, et al. Current issues in depression in Parkinson’s disease. Am J Geriatr Psychiatry 1999; 7: 110-118.