Unieruchomienie, rehabilitacja i jej cele oraz wpływ ćwiczeń na pacjenta w starszym wieku

Unieruchomienie może być definiowane jako utrata anatomicznego ruchu, wynikająca z zaburzeń patofizjologicznych dotyczących układu ruchu. W praktyce medycznej i rehabilitacyjnej brak ruchu opisywany jest jako syndrom fizjologicznej degeneracji, który jest wynikiem ograniczenia aktywności i obniżenia sprawności. Prawidłowa aktywność ruchowa przejawia się poprzez skoordynowane interakcje pomiędzy komórkami neuronalnymi i motoneuronalnymi ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, mięśniami i aparatem kostno-stawowym, które są współzależne z poziomem poznawczym, umożliwiającym samodzielne funkcjonowanie. Unieruchomienie z jego konsekwencjami stanowi narastający, globalny w miarę starzenia się populacji, problem zakorzeniony w dysfunkcjach biologicznych, socjalnych i zależny od czynników środowiskowych.







Unieruchomienie może być wynikiem zmian w zakresie jednego z organów lub dysfunkcji całego systemu. Istnieje pojęcie rezerwy funkcjonalnej, określające umiejętność przystosowania się jednostki do fizjologicznej degeneracji – upośledzenia funkcji. U wielu osób w podeszłym wieku rezerwy te zostały w znacznym stopniu wyczerpane. Wiedza na temat rezerwy funkcjonalnej, postępującej degeneracji – stopniowej utraty funkcji oraz możliwości kompensacji pozwala na określenie postępowania w przypadku pacjenta w starszym wieku. Główną przyczyną unieruchomienia osób starszych są choroby i fizjologiczne zmiany, wynikające z procesu starzenia się. Częste okresy unieruchomienia nawet u młodych osób wywołują niekorzystne zmiany: szybką utratę funkcji, niekompletne wyzdrowienie. Unieruchomienie u starszych osób powoduje daleko idące zmiany, dotyczące możliwości poruszania się, niezależności, samodzielności, poziomu życia, kosztów życia, śmiertelności.

Jeśli określi się unieruchomienie jako podstawową konsekwencję choroby czy starzenia, to znaczna większość starszych osób identyfikowana będzie jako te, które utraciły pewien stopień ruchomości – funkcji. Według WHO stopień zmian dotyczący utraty funkcji anatomicznych, fizjologicznych, psychologicznych określany jest jako ograniczenie. Miarą tego ograniczenia, nieadekwatnie do definicji określa się umiejętność jednostki do wykonywania określonych czynności w jej otoczeniu. Trafniej zostaje jednak określony poziom ograniczenia ruchomości poprzez stopień niezdolności. Używając tej samej międzynarodowej klasyfikacji niezdolności...


View full text...