Wartość oznaczenia przeciwciał przeciwko cyklicznemu cytrulinowanemu peptydowi w diagnostyce młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów

Wstęp

Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów (MIZS) jest najczęstszą przewlekłą artropatią w wieku rozwojowym. Jest chorobą o podłożu autoimmunologicznym, o nieustalonej etiologii. Charakteryzuje się różnorodnością obrazu klinicznego i przebiegu. W jego przebiegu często następuje uogólnienie procesu chorobowego i zaburzeń rozwojowych na skutek postępującej destrukcji stawów i następczych zaburzeń wzrastania. MIZS różni się od reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) u dorosłych. Różnica dotyczy zarówno obrazu klinicznego, przebiegu choroby, jak również obecności markerów immunologicznych – u dzieci znacznie rzadziej wykrywa się obecność czynnika reumatoidalnego klasy IgM. Trwają badania oceniające przydatność bardziej czułych i specyficznych markerów diagnostycznych w MIZS pozwalających na szybkie wykrycie i klasyfikację choroby, a tym samym szybkie wdrożenie odpowiedniego leczenia i zminimalizowanie rozwoju trwałych uszkodzeń stawów. U chorych na RZS wykrywane są przeciwciała skierowane przeciwko fillagrynie, białku występującym w naskórku. Rolą fillagryny jest utrzymywanie połączeń pomiędzy filamentami keratyny. Częstość występowania przeciwciał przeciwko fillagrynie u pacjentów z RZS wynosi 40–60% [1]. Występujący w fillagrynie aminokwas – cytrulina jest najistotniejszym składnikiem epitopu antygenu. Zastosowanie w diagnostyce laboratoryjnej oznaczenia przeciwciał skierowanych przeciwko cytrulinie znacznie poprawiło możliwości diagnostyczne w RZS. Jakość oznaczeń stała się lepsza szczególnie po wprowadzeniu do testu białka o strukturze kolistej – cyclic cytrulinated peptyd (CCP). Przeciwciała przeciwko CCP (anty-CCP) stały się wysoko specyficznym markerem RZS [1–3]. Cytrulina to aminokwas powstający poprzez translację z aminokwasu argininy przy udziale deaminazy białkowo-argininowej (PAD). Białka cytrulinowe (np. fibryna) odkładające się w błonach maziowych stawów stanowią przyczynę autoimmunizacji, powstają przeciwko nim przeciwciała anty-CCP. Są one obecne u znacznej grupy dorosłych chorujących na RZS – zarówno w krwi obwodowej, jak i w płynie stawowym. Przeciwciała przeciwko CCP należą przeważnie do klasy IgG. W odróżnieniu od czynnika reumatoidalnego (RF) i przeciwciał przeciwjądrowych (ANA), przeciwciała anty-CCP pojawiają się nawet 10 lat przed wystąpieniem pełnoobjawowego RZS [3, 4]. Mają one dużą wartość prognostyczną: u pacjentów z obecnością przeciwciał anty-CCP częściej obserwuje się ciężką destrukcyjną postać choroby, z wczesnymi zmianami radiologicznymi. Istotna jest wysoka specyficzność przeciwciał anty-CCP, która dla RZS sięga 97% [2, 5]. W porównaniu z czynnikiem reumatoidalnym przeciwciała przeciwko CCP są bardziej specyficzne (anty-CCP: 97% vs RF: 62%), przy zachowaniu podobnej czułości (anty-CCP: 80% vs RF: 79%) [1]. Według niektórych autorów [6], czułość jest niższa i wynosi 40–75%. Przeciwciała te wykrywa się u 70% pacjentów we wczesnym okresie choroby [7].
Cel pracy

Celem badania było określenie przydatności testu wykrywającego obecność przeciwciał anty-CCP w diagnozowaniu, leczeniu i rokowaniu MIZS.
Materiał i metody
Badanie obecności przeciwciał anty-CCP w surowicy wykonano w grupie dzieci chorujących na MIZS, pozostających w stałym leczeniu na Oddziale i w Poradni Reumatologicznej Wojewódzkiego Specjalistycznego Szpitala Dziecięcego św. Ludwika w Krakowie w okresie od 28.10.2002 do 28.10.2005 r. Badanie obecności przeciwciał anty-CCP wykonano w laboratorium Szpitala Uniwersyteckiego w II Klinice Chorób Wewnętrznych w Krakowie, przy użyciu metody ELISA. Oznaczenia dokonywano w surowicy krwi. Ponieważ nie istnieje międzynarodowa surowica referencyjna do oceny przeciwciał anty-CCP, kalibrację przeprowadza się w jednostkach względnych (relativ unit; RU/ml). Zakres wartości referencyjnych dla powyższego testu wynosił 0–5 j.m./ml. Grupę pacjentów chorujących na MIZS stanowiło 51 dzieci w wieku od 3 lat i 6 mies. do 17 lat i 2 mies. (średnio 9 lat i 9 mies.), w tym 35 dziewczynek (68,62%) i 16 chłopców (31,38%). Uwzględniając klasyfikację International Ligue anti-Rheumatism (ILAR) z 1997 r. [8]: • u 2 dzieci (3,92%) rozpoznano MIZS o początku uogólnionym, • u 18 dzieci (35,29%) rozpoznano MIZS o początku wielostawowym, • u 31 dzieci (60,78 %) rozpoznano MIZS o początku nielicznostawowym. Obecność czynnika reumatoidalnego (RF) stwierdzono u 6 dzieci płci żeńskiej (11,76% ogółu chorych) z MIZS o początku wielostawowym. Czas trwania choroby u badanych dzieci wynosił od 3 mies. do 13 lat i 6 mies. (średnio 2 lata i 6 mies.). Aktywność choroby oceniano na podstawie obrazu klinicznego, skali bólu VAS, nawrotów wysięków w stawach, czasu trwania sztywności porannej oraz laboratoryjnych wskaźników stanu zapalnego. Szczególną uwagę w ocenie zaawansowania procesu chorobowego zwracano na zaburzenia wzrastania, zarówno opóźnienie wzrostu – niskorosłość, jak i nierównomierność wzrastania kończyn. Oceny dokonywano na podstawie badań antropometrycznych. U wszystkich dzieci wykonywano badania obrazowe RTG i USG zajętych stawów. Na podstawie laboratoryjnych wskaźników stanu zapalnego dokonano podziału chorych na 2 grupy: o niskiej i wysokiej aktywności choroby. Oceniano następujące parametry: OB, CRP, leukocytozę, liczbę płytek krwi oraz stężenie alfa2-globulin i gamma-globulin. Do grupy chorych o niskiej aktywności choroby (1) zaliczono 14 chorych z wartościami OB poniżej 28 mm/godz. oraz CRP poniżej 20 mg/l, do grupy chorych o wysokiej aktywności choroby (2) zaliczono chorych z wartościami OB powyżej 28 mm/godz. i CRP powyżej 20 mg/l. W pierwszej grupie chorych (1) średnia wartość OB wynosiła 12 mm/godz., średnia wartość CRP – 7 mg/l, średnia wartość leukocytozy – 6,7 x 109/l, średnia wartość liczby płytek krwi – 210 x 109/l, średnie stężenie alfa2-globulin – 0,94 g/dl, średnie stężenie gamma-globulin – 1,24 g/dl. W drugiej grupie chorych (2) średnia wartość OB wynosiła 48 mm/godz., średnia wartość CRP – 29 mg/l, średnia wartość leukocytozy – 13,5 x 109/l, średnia wartość liczby płytek krwi – 341 x 109/l, średnie stężenie alfa2-globulin – 0,98 g/dl, średnie stężenie gamma-globulin – 1,40 g/dl. Sztywność poranną trwającą poniżej 30 min. stwierdzono u 23 chorych, a u 28 chorych trwała ona ponad 30 min. Ze względu na czas trwania choroby wyróżniono 3 grupy chorych z rozpoznaniem MIZS: • grupę 14 dzieci z czasem trwania choroby od 3 do 12 mies. (średnio 6 mies.), • grupę 17 dzieci z czasem trwania choroby od 12 do 36 mies. (średnio 18 mies.), • grupę 20 dzieci z czasem trwania choroby powyżej 36 mies. (średnio 60 mies.). W grupie kontrolnej było 21 dzieci leczonych z innych niż MIZS powodów, najczęściej z powodu chorób neurologicznych (przewlekłych napięciowych bólów głowy, migreny, padaczki), u których nie obserwowano dolegliwości stawowych. Było to 13 dziewczynek (62%) oraz 8 chłopców (38%) w wieku 3–17 lat (średnio 10 lat i 9 mies.). Wskaźniki laboratoryjne stanu zapalnego u wszystkich dzieci z grupy kontrolnej były prawidłowe. Nie stwierdzono u nich obecności czynnika reumatoidalnego w surowicy krwi.
Wyniki
W grupie dzieci chorujących na MIZS obecność przeciwciał anty-CCP stwierdzono jedynie u 3 dziewcząt, co stanowi 5,88% ogółu chorych (u jednej chorej poziom przeciwciał anty-CCP wynosił 59,87 j.m./ml, u dwóch pozostałych powyżej 100 j.m./ml). W pozostałej grupie badanych poziom przeciwciał anty-CCP nie przekraczał wartości referencyjnych, a jego średnia wartość wynosiła 0,605 j.m./ml. Wśród chorych z dodatnim czynnikiem reumatoidalnym (RF+) obecność przeciwciał anty-CCP stwierdzono u 3 chorych dzieci. Wśród chorych z MIZS o początku wielostawowym odsetek chorych z obecnością przeciwciał anty-CCP wynosi 16,66%. W grupie chorych na MIZS z postacią o początku uogólnionym i nielicznostawowym nie stwierdzono obecności przeciwciał anty-CCP. W grupie kontrolnej nie stwierdzono obecności przeciwciał anty-CCP u żadnego z pacjentów, a średnia wartość wynosiła 0,59 j.m./ml. Dziewczynki, u których stwierdzono obecność przeciwciał anty-CCP, chorowały na MIZS o początku wielostawowym z obecnością czynnika reumatoidalnego (RF+) w surowicy krwi. Miały powyżej 10 lat, chorowały ponad 3 lata, u wszystkich stwierdzono wysoką aktywność choroby (OB – wartość średnia 94 mm/godz., CRP – wartość średnia 22,6 mg/l), ze sztywnością poranną trwającą dłużej niżj 30 min (wartość średnia 120 min).
Omówienie
W badanej grupie dzieci obecność przeciwciał anty-CCP zanotowano jedynie u 3 chorych (5,88%), natomiast u 48 chorych (94,12%) wynik był ujemny. Wyniki dodatnie obserwowano w charakterystycznej grupie: tylko u dziewczynek w wieku powyżej 10 lat chorujących ponad 3 lata na MIZS o początku wielostawowym, o wysokiej aktywności choroby, z dodatnim czynnikiem reumatoidalnym w surowicy krwi. Zbyt mała grupa badanych nie może stanowić odniesienia dla wszystkich dzieci chorujących na MIZS, wymaga to dalszych badań i obserwacji, jednak wyniki uzyskane w tej grupie potwierdzają dodatnią korelację pomiędzy obecnością przeciwciał anty-CCP a wysoką aktywnością choroby i pewnym prawdopodobieństwem przebiegu choroby w sposób zbliżony do klasycznej postaci RZS u dorosłych. Trudności diagnostyki serologicznej u dzieci chorujących na MIZS potwierdza badanie autorów niniejszej pracy. Podobnie jak przy oznaczaniu czynnika reumatoidalnego (u dzieci tylko 15–20% postaci seropozytywnych), również oznaczenie przeciwciał anty-CCP nie może być traktowane jako test potwierdzający rozpoznanie MIZS. Zbyt mała liczba chorych z obecnością przeciwciał anty-CCP nie pozwala na wyciąganie zbyt daleko idących wniosków. Być może przy dużej liczbie przebadanych pacjentów uda się wyodrębnić grupę chorych o przebiegu choroby zbliżonym do klasycznego RZS u dorosłych [11]. Obecność wysokiego poziomu przeciwciał anty-CCP, podobnie jak u dorosłych jest związana z destrukcyjną postacią choroby. Występuje tylko u dzieci starszych (dziewczynek) w zaawansowanym stadium choroby. Nie stwierdzono obecności przeciwciał anty-CCP u chorych na MIZS o początku uogólnionym i nielicznostawowym. W przypadku chorych dorosłych z rozpoznaniem RZS można uznać przeciwciała anty-CCP za czuły i specyficzny marker, jednak w przypadku dzieci z rozpoznaniem MIZS takiego stwierdzenia nie można użyć. Zbyt mała liczba pacjentów anty-CCP-pozytywnych w grupie dzieci i młodzieży nie pozwala na wyciąganie tak daleko idących wniosków. W materiałach firmy Euroimmun (producenta testu) odsetek chorych z rozpoznaniem MIZS anty-CCP-pozytywnych wyniósł 23%. Wyraźnie niższy niż u dorosłych z RZS jest odsetek dzieci chorych na MIZS z obecnością przeciwciał anty-CCP. W dostępnej literaturze [9–12] są to wartości od 2 do 14%. W badaniu Hromadnikowej [10] odsetek chorych na MIZS z obecnością przeciwciał anty-CCP określono na 5% spośród 140 przebadanych, w materiale Kasapcopur [11] oraz Avcin i Cimaz [9] odsetek chorych z rozpoznaniem MIZS i obecnością przeciwciał anty-CCP wynosi odpowiednio 2% i 1,8% na 122 i 109 przebadanych pacjentów. Jedynie w doniesieniu van Rossuma [12] określono odsetek chorych na MIZS z obecnością przeciwciał anty-CCP na 14% spośród 71 badanych. Różnice te wynikają najprawdopodobniej z różnorodności doboru pacjentów w zakresie poszczególnych postaci MIZS. Wyraźnie rysuje się korelacja pomiędzy postacią wielostawową MIZS a obecnością przeciwciał anty-CCP. W badaniu Kasapcopur [11] obecność przeciwciał anty-CCP stwierdzono jedynie u trojga dzieci z MIZS o wielostawowym początku na 122 przebadanych. W badaniu van Rossuma [12] obecność przeciwciał anty-CCP stwierdzono u 73% chorych na MIZS o początku wielostawowym RF-pozytywnych, natomiast w innych postaciach MIZS odsetek chorych anty-CCP-dodatnich określono na 3%. W badaniu Hromadnikowej [10] odsetek chorych z obecnością przeciwciał any-CCP wyniósł 5%, tj. 7 spośród 140 przebadanych, w tej grupie u 5 pacjentów rozpoznano MIZS o początku wielostawowym, u dwojga chorych rozpoznano inne postacie MIZS. Na podstawie dostępnej literatury obecność wysokich poziomów przeciwciał anty-CCP można uznać za bardzo istotny czynnik rokowniczy. Może on być przydatny jako dodatkowe wskazanie do włączenia intensywnego leczenia immunosupresyjnego lub antycytokinowego we wczesnym okresie choroby, w celu szybkiego zahamowania rozwoju destrukcyjnej postaci choroby w tej grupie młodych chorych.
Musimy pamiętać o ciężkich następstwach choroby u dzieci, szczególnie o zaburzeniach wzrastania, zajęciu narządu wzroku oraz obniżeniu jakości życia znacznego stopnia. Wczesne rozpoznanie pozwala stosunkowo szybko ustalić prognozę przebiegu choroby, a co za tym idzie – wdrożyć właściwe leczenie. Trudne rozpoznanie MIZS zmusza nas do dalszego poszukiwania skutecznych metod diagnostycznych, szczególnie przydatnych we wczesnych okresach choroby, przed wystąpieniem pełnoobjawowego zespołu chorobowego, co umożliwi wdrożenie optymalnego leczenia. Ze względu na odmienności przebiegu choroby i niedojrzałość układu immunologicznego jest to trudne. Jak wyraźnie widać na podstawie analizowanego materiału badawczego, tak czuły (80%) i wysoko specyficzny (97%) marker RZS, jak obecność przeciwciał anty-CCP u dzieci z rozpoznaniem MIZS, jest wykrywany tylko u kilku procent chorych, co nie pozwala na wyciąganie wiążących wniosków.
Wnioski

Na podstawie przeprowadzonego badania można stwierdzić, że obecność przeciwciał anty-CCP nie może być wykorzystywana jako badanie skryningowe czy wysoko specyficzny marker diagnostyczny u wszystkich pacjentów chorujących na MIZS. Tym bardziej, że obecność przeciwciał anty-CCP u dzieci nie jest do końca wyjaśniona [9, 11, 12]. Pod uwagę należy wziąć hipotezę niedojrzałości układu immunologicznego u dzieci i młodzieży. Jednak obecność przeciwciał anty-CCP stanowi bardzo ważny czynnik rokowniczy u pacjentów chorujących na MIZS o ciężkim, trudno poddającym się leczeniu przebiegu. Na podstawie przeprowadzonych badań oraz przytoczonego piśmiennictwa można wysnuć wniosek, że obecność przeciwciał anty-CCP u dzieci płci żeńskiej z MIZS o początku wielostawowym, z obecnością RF sugeruje w tej grupie chorych rozwój choroby najbardziej zbliżony do klasycznej postaci RZS u dorosłych.
Piśmiennictwo

1. van Jaarsveld CH, ter Borg EJ, Jacobs JW, et al. The prognostic value of antiperinuclear factor, anti-citrulinated peptide antibodies and rheumatoid factor in early rheumatoid artritis. Clin Exp Rheumatol 1999; 7: 689-97. 2. Kroot EJ, de Jong BA, van Leeuven MA, et al. The prognostic value of anti-cyclic citrulinated peptide antibody in patients with recent-onset rheumatoid artritis. Artritis Rheum 2000; 43: 1831-5. 3. Visser H, le Cessie S, Vos K, et al. How to diagnose rheumatoid arthritis early: a prediction model for persistent (erosive) arthritis. Arthritis Rheum 2002; 46: 357-65. 4. Schellekens GA, Visser H, de Jong BA, et al. The diagnostic properties of rheumatoid artritis antibodies recognizing a cyclic citrullinated peptide. Artritis Rheum 2000; 43:155-63. 5. Quinn MA, et al. Anti-CCP antibodies predict radiografic progresssion. Arthritis Rheum 2001; 44 (Suppl 9), Abstract 741. 6. Szmyrka-Kaczmarek M, Dziemianko I, Szechiński J. Przeciwciała antycytrulinowe w RZS, znaczenie diagnostyczne i prognostyczne. Pol Arch Med Wew 2003; 110: 915-20. 7. Dubucquoi P, Solau-Gevais E, Lefranc D, et al. Evaluation of anti-citrullinated fillagrin antibodies as hallmarks for the diagnosis of rheumatic dieases. Ann Rheum Dis 2004; 63: 415-19. 8. Romicka A, Musiej-Nowakowska E, Szymańska-Jagiełło W. MIZS. Zasady rozpoznawania i leczenia. Reumatologia 2004; 42 (Supl. 1): 17-26. 9. Avcin T, Cimaz R, Falcini F, et al. Prevalence et clinical signicance of anti-cyclic citrulinated peptide antibodies in JIA. An Rheum Dis 2002; 61: 608-11. 10. Hromadnikowa I, Stechova K, Pavla V, et al. Anti-cyclic cytrulinated peptide antibodies in patients with juvenile idiopathic arthritis. Autoimmunity 2002; 35: 387-401. 11. Kasapcopur O, Altun S, Aslan M.Diagnostic accuracy of anti-cyclic citrullinated peptide antibodies in juvenile idiopathic arthritis. Ann Rheum Dis 2004; 63: 1687-9. 12. van Rossum M, van Soesbergen R, de Kort S, et al. Anti-cyclic citrulinated peptide antibodies in children with JIA. J Rheumatol 2003; 30: 825-8.