Wieńcowe czynniki ryzyka. Część I

Modyfikacja czynników ryzyka stanowi integralną część leczenia pacjentów, którzy mają potwierdzoną angiograficznie chorobę wieńcową lub są obciążeni różnym stopniem prawdopodobieństwa jej wystąpienia. Poza ogólnie przyjętymi czynnikami ryzyka, o których wiadomo, że mają istotny wpływ na powstawanie miażdżycy tętnic wieńcowych, badacze zidentyfikowali ponad 100 innych warunków klinicznych, które mogą być związane ze zwiększonym ryzykiem ujawnienia się choroby niedokrwiennej serca [1]. W pierwszej części artykułu omówiono szerzej takie czynniki ryzyka, jak nadmiar lipoproteiny (a) oraz hiperfibrynogenemię, druga część natomiast poświęcona będzie hiperhomocysteinemii, a także kontrowersjom dotyczącym wpływu alkoholu na śmiertelność w chorobie wieńcowej, i zostanie zamieszczona w kolejnym numerze Przewodnika Lekarza.





Postęp w zapobieganiu, diagnozowaniu i terapii choroby wieńcowej polega nie tyle na całkowitym jej wyeliminowaniu – prawdopodobnie współcześnie nie jest to jeszcze możliwe – co na możliwie maksymalnym opóźnieniu jej wystąpienia. Nie tylko kardiolodzy, ale także lekarze rodzinni, odpowiedzialni za prowadzenie pacjentów z chorobami serca i naczyń, powinni być uwrażliwieni na nowe i nadal pojawiające się czynniki ryzyka. Niemal 25 proc. chorych z przedwczesną chorobą wieńcową nie ma żadnego z ogólnie przyjętych czynników [2]. Skoro udało się zredukować chorobowość i śmiertelność z powodu choroby wieńcowej – lecząc nadciśnienie tętnicze, zaburzenia lipidowe i zwalczając palenie tytoniu – wydaje się, że nadaje to większą rangę nowym czynnikom ryzyka, które mogą znaleźć miejsce w oszacowaniu ogólnego obciążenia miażdżycą. Należy również brać pod uwagę, że istnieją powiązania pomiędzy uznanymi czynnikami ryzyka, a czynnikami nowymi i dlatego lepsze poznanie nowych może poszerzyć wiedzę dotyczącą mechanizmów patogenetycznych uznanych powszechnie za istotne czynników ryzyka choroby wieńcowej i zawału serca.
Choroba wieńcowa
w przejściu epidemiologicznym
przełomu XX i XXI w.
Dla ludności zamieszkującej większość krajów na świecie, wiek XX wiąże się ze znaczącą poprawą sytuacji zdrowotnej w skali historycznej. Średnia przewidywana długość życia w chwili urodzenia wydłużyła się w skali globalnej z 46 lat w 1950r. do 66 lat w 1998 r. [2]. Ma to związek z poprawą statusu ekonomicznego większości społeczeństw i poprawą organizacji opieki...


Pełna treść artykułu...