Wpływ obrazu EKG oraz naczynia dozawałowego na 12-miesięczne rokowanie w ostrym zawale serca – analiza na podstawie Rejestru PL-ACS

Wprowadzenie
Ostry zawał serca (MI) jest zwykle związany z obecnością zmian niedokrwiennych w elektrokardiografii (EKG). Jednak u znaczącej grupy chorych z zawałem serca nie występują zmiany niedokrwienne (NIC). Znaczenie prognostyczne obrazu EKG oraz naczynia odpowiedzialnego za zawał na rokowanie długoterminowe w erze rutynowego stosowania przezskórnych interwencji wieńcowych jest niejasne.

Cel pracy
Określenie charakterystyki klinicznej i 12-miesięcznego rokowania chorych z zawałem serca z różnymi wariantami EKG oraz ocena wpływu naczynia dozawałowego na długoterminową prognozę.

Materiał i metody
Na podstawie danych z Rejestru PL-ACS przeanalizowano chorych z ostrym zawałem serca przyjętych do polskich szpitali w latach 2015–2020. Do badania włączono łącznie 111 689 chorych, którzy przebyli zabieg pierwotnej angioplastyki wieńcowej. Na podstawie obrazu EKG przy przyjęciu wyszczególniono 5 podgrup: uniesienie odcinka ST (STE), obniżenie odcinka ST (STD), odwrócenie załamków T (TWI), inne nieprawidłowości ST-T (STT) i brak zmian niedokrwiennych (NIC).

Wyniki i wnioski
Grupa NIC stanowiła ponad 10% wszystkich przypadków zawału serca. Śmiertelność wewnątrzszpitalna w grupie NIC była niższa niż w TWI, ale wyższa niż w STE, STD i STT. W obserwacji 12-miesięcznej grupa NIC miała gorsze rokowanie niż TWI i STE. STT i STD charakteryzowały się najgorszym rokowaniem, co może się wiązać z niekorzystnymi czynnikami, takimi jak liczne schorzenia współistniejące, niewydolność serca i wielonaczyniowa choroba wieńcowa. Wpływ naczynia dozawałowego na 12-miesięczne rokowanie w przypadku prawej tętnicy wieńcowowej (RCA), gałęzi marginalnej (OM), diagonalnej (D) i gałęzi okalającej (Cx) był podobny w przeciwieństwie do LM i LAD.



Introduction
Acute myocardial infarction (MI) is usually associated with ischaemic abnormalities in electrocardiography (ECG). However, a considerable proportion of MI cases present with no ischaemic changes (NIC). The exact impact of the ECG pattern and a culprit lesion on long-term outcomes in the era of routine percutaneous coronary interventions remains unclear.

Aim of the research
To analyse baseline characteristics and 12-month outcomes of MI patients with various ECG patterns on admission as well as the exact impact of a culprit lesion on the long-term prognosis.

Material and methods
Based on PL-ACS Registry data, we analysed patients admitted to Polish hospitals in 2015–2020 due to MI. A total of 111,689 cases who underwent primary percutaneous coronary intervention were included in the study. Based on initial ECG, 5 groups were established: ST segment elevation (STE), ST segment depression (STD), T-wave inversion (TWI), other ST-T abnormalities (STT), and no ischaemic changes (NIC).

Results and conclusions
NIC patients accounted for over 10% of all MI cases. In-hospital mortality in NIC was higher than TWI but lower than in STE, STD, and STT. In 12-month follow-up NIC had worse prognosis than TWI and STE. STT and STD presented with the worst prognosis, which is associated with adverse factors like comorbidities, heart failure, and multi-vessel coronary disease. The impact of a culprit lesion on 12-month outcomes was equal for right coronary artery (RCA), obtuse marginal branch (OM), diagonal (D), and circumflex artery (Cx), i.e. it is negligible except for both LM and LAD.