The impact of aortic arch failure on the management and results of treatment in congenital esophageal atresia patients

Wstęp

Współistnienie wady łuku aorty z wrodzoną niedrożnością przełyku może istotnie wpływać na możliwość i sposób odtworzenia ciągłości przewodu pokarmowego – tym bardziej, że często jest to niedrożność długoodcinkowa [1–3]. Częstość współistnienia obu wad ocenia się na 2–15% [2, 4]. Najczęściej rozpoznawany jest prawostronny łuk aorty z lustrzanym odbiciem rozgałęzień i aortą zstępującą położoną po prawej stronie kręgosłupa (ang. right aortic arch – RAA). U ok. 5% pacjentów występuje prawostronny łuk aorty z lewą błądzącą tętnicą podobojczykową (ang. accessory left subclavian artery – ALSA), a w ok. 4% lewostronny łuk aorty z prawą błądzącą tętnicą podobojczykową (ang. accessory right subclavian artery – ARSA) [1–3, 5] (ryc. 1A–C.). Do rozpoznania wady łuku aorty niezbędne jest badanie echo, a w razie wątpliwości bardziej precyzyjna tomografia komputerowa angio (angio-TK) [1, 3, 6]. Brak jest powszechnie uznanych zaleceń co do strony dostępu operacyjnego i sposobu zespolenia przełyku bez względu na to, czy wadę łuku aorty rozpoznano przed, czy dopiero w trakcie torakotomii.

W przypadku rozpoznania RAA przed operacją w ok. 60% stosowany jest dostęp od strony lewej, chociaż dostęp od strony prawej wiąże się z blisko 90-procentową wykonalnością zespolenia przełyku [1, 2]. Śródoperacyjne rozpoznanie umożliwia 60-procentową wykonalność zespolenia, w 18% jedynie podwiązanie przetoki do tchawicy, a w 29% zmusza do torakotomii po stronie lewej [2, 4, 7, 8].

Lewa błądząca tętnica podobojczykowa odchodząca od prawostronnego łuku aorty rozpoznawana jest dopiero śródoperacyjnie. Prawa torakotomia w 100% umożliwia jedynie podwiązanie przetoki do tchawicy, ale zespolenie przełyku wykonalne jest w 100% z lewej torakotomii, w tym aż w 80% dopiero po przecięciu błądzącej tętnicy.

W przypadku prawostronnego łuku aorty z ARSA pierwotne lub pierwotne odroczone zespolenie przełyku wykonalne jest w 100% z dostępu z prawej torakotomii, ale aż w ok. 40% dopiero po aortopeksji lub przecięciu tętnicy [3].

Operacja niedrożnego przełyku u pacjentów z wadą łuku aorty obarczona jest ok. 25-procentowym ryzykiem powikłań wczesnych, przede wszystkim nieszczelności zespolenia. Częstość powikłań odległych i przeżycie pacjentów są podobne jak w wypadku pacjentów bez wady łuku aorty [1, 3].

Cel pracy

Celem pracy jest ocena wpływu wad łuku aorty na sposób i wyniki leczenia noworodków z niedrożnością przełyku.

Materiał i metody

W latach 2006–2010 wadę łuku aorty rozpoznano u 6 spo-

śród 29 pacjentów leczonych z powodu wrodzonej niedrożności przełyku.

Retrospektywnie zbadano dane pacjentów, wyniki badań radiologicznych, sposób i typ operacji, powikłania i wyniki leczenia.

Wyniki

Wśród 6 analizowanych pacjentów proporcja płci męskiej do żeńskiej wyniosła 2 : 1, wiek płodowy 36. ±2,52 ty-

dzień ciąży (t.c.), a masa ciała 2317 ±557,39 g. U żadnego pacjenta nie rozpoznano prenatalnie niedrożności przełyku, chociaż u 4 stwierdzono wielowodzie. W jednym przypadku zidentyfikowano wadę serca i rozszczep podniebienia.

Pięcioro pacjentów miało niedrożność przełyku z dolną przetoką, jeden – niedrożność izolowaną.

Rutynowo wykonywane badanie echo wykazało wadę łuku aorty u 4 pacjentów: RAA u 2, ARSA u 1 i przerwanie łuku aorty (interrupted aortic arch – IAA) u 1. U 2 pacjentów wadę określono w angio-TK wykonanej po operacji: ARSA u 1 i ALSA u 1 (ryc. 2. i 3.).

U 2 pacjentów RAA rozpoznano przed operacją. Jednego z nich operowano z dostępu po stronie prawej i przełyk zespolono pierwotnie. Okres pooperacyjny powikłany był chłonkotokiem, który wyleczono operacyjnie po 4 tygodniach. Pacjenta z dekstrokardią operowano z dostępu po stronie lewej. Podwiązano przetokę do tchawicy, natomiast zespolenie z tego dostępu było niemożliwe. Kolejną próbę zespolenia przełyku z dostępu po stronie prawej uniemożliwił zgon w 9. dobie z powodu wady serca.

Dwoje pacjentów z ARSA (u 1 rozpoznaną przed operacją, u 1 – śródoperacyjnie) operowano z dostępu przez prawą torakotomię. W jednym przypadku błądząca tętnica krzyżowała oś przełyku, uniemożliwiając zespolenie. Podwiązano przetokę do tchawicy, wyłoniono przetokę ślinową i gastrostomię. Okres pooperacyjny był powikłany chłonkotokiem, który wyleczono zachowawczo po 4 tygodniach. Po 6 miesiącach zrekonstruowano przełyk z jelita. W drugim przypadku zespolenie pierwotne wykonano bez napięcia. Pacjent zmarł po 6 miesiącach z powodu wady serca, zdyskwalifikowany z korekcji kardiochirurgicznej.

Pacjenta z ALSA operowano z dostępu po stronie prawej. Do zespolenia przełyku konieczne było uruchomienie łuku aorty z naczyniem, które zidentyfikowano dopiero po operacji. Okres pooperacyjny powikłany był nieszczelnością zespolenia, którą wyleczono zachowawczo po 3 tygodniach.

U niestabilnego hemodynamicznie pacjenta z IAA wykonano przez gastrostomię badanie kontrastowe dolnego przełyku. Odległość pomiędzy odcinkami przełyku wyniosła 4 kręgi, co wykluczało możliwość pierwotnego zespolenia. W tej sytuacji wyłoniono przetokę ślinową. Po 3 tygodniach pacjent został przekazany do ośrodka kardiochirurgicznego i zoperowany z sukcesem. Rekonstrukcję przełyku z jelita wykonano po 10 miesiącach (ryc. 4.).

Zmarło 2 pacjentów: 1 z ARSA i 1 z RAA z powodu zaburzeń hemodynamicznych spowodowanych wadami serca, odpowiednio po 9 dniach i 6 miesiącach. Czas obserwacji 4 pacjentów z odtworzoną ciągłością przełyku, w tym 2 po rekonstrukcji z jelita, wynosi 12–41 miesięcy (tab. I).

Dyskusja

W omawianym materiale częstość występowania wad łuku aorty u pacjentów z wrodzoną niedrożnością przełyku wyniosła 21% w porównaniu z 2–15% w piśmiennictwie [2, 4]. Może to być wynikiem zbiegu okoliczności albo konsekwentnie wykonywanych badań łuku aorty zarówno przed operacją, jak i po niej. Czułość badania echo dla rozpoznania RAA z lustrzanym odejściem naczyń wyniosła 100%, dla ARSA 50%. W piśmiennictwie ocenia się ją odpowiednio na 14–62,5% i 20% [1, 3].

Spośród 2 pacjentów z rozpoznanym przed operacją RAA i zwierciadlanym odbiciem odejścia naczyń u 1 operację wykonano z dostępu od strony prawej, a u pacjenta z dekstrokardią od lewej. W obu przypadkach dolny odcinek przełyku położony był pomiędzy aortą zstępującą a kręgosłupem. Dostęp od strony prawej umożliwił pierwotne zespolenie, natomiast dostęp od strony lewej, logiczny w przypadku dekstrokardii, wykluczał dostęp do górnego przełyku. W piśmiennictwie w przypadku rozpoznania przed operacją RAA do operacji przełyku równie często stosowany jest dostęp od strony prawej, jak i lewej, a wykonalność pierwotnego zespolenia podczas prawostronnej torakotomii sięga 90% [1, 2]. W piśmiennictwie nie napotkano relacji z operacji przełyku u pacjenta z dekstrokardią.

Dwoje pacjentów z ARSA operowano z dostępu od strony prawej. U pacjenta z rozpoznaną przed operacją wadą łuku aorty błądząca tętnica nie przeszkadzała w dostępie do górnego przełyku ani w pierwotnym zespoleniu obu odcinków. W drugim przypadku nierozpoznane przed operacją naczynie wykluczyło pierwotne lub pierwotne odroczone zespolenie przełyku. W tej sytuacji rozdzielono przełyk, wyłaniając przetokę ślinową górnego odcinka i przetokę żołądkową jako przygotowanie do jego późniejszej rekonstrukcji, wykonanej z powodzeniem po 6 miesiącach. Dostęp od strony prawej u pacjentów z ARSA zapewnia 100-procentową wykonalność zespolenia przełyku, ale w blisko połowie przypadków dopiero po aortopeksji lub przecięciu błądzącej tętnicy [3].

Pacjent z ALSA miał wykonane z dostępu od strony prawej pierwotne zespolenie po uruchomieniu łuku aorty. Konsekwencją tych trudności było powikłanie nieszczelnością zespolenia. Zespolenie przełyku u pacjentów z ALSA częściej wykonywane jest z dostępu od strony lewej, zwykle dopiero po przecięciu naczynia [3].

Pacjent z IAA i izolowaną niedrożnością przełyku był niestabilny hemodynamicznie. W tej sytuacji rozpoznanie długoodcinkowej niedrożności przełyku, która w innych warunkach kwalifikowałaby się do zastosowania jednej z wielu technik wydłużania, przesądziło o minimalnym zakresie operacji z wyłonieniem przetoki ślinowej i przetoki żołądkowej.

W omawianym materiale nieszczelność przełyku w najłagodniejszej postaci zacieku do przestrzeni okołoprzełykowej wystąpiła u 1 z 3 pacjentów, u których wykonano pierwotne zespolenie. W piśmiennictwie powikłania szczelności zespolenia przełyku u pacjentów z wadą łuku aorty ocenia się na ok. 25% [1, 2]. U 2 pacjentów wystąpił chłonkotok, który w 1 przypadku wymagał zaopatrzenia chirurgicznego. W piśmiennictwie powikłanie to wystąpiło tylko raz [1].

Spośród 6 pacjentów z niedrożnością przełyku i wadą serca zmarło 2 ze złożonymi wadami serca przed podjęciem leczenia kardiochirurgicznego. Pacjent z IAA został z powodzeniem zoperowany kardiochirurgicznie. W piśmiennictwie przeżycie pacjentów z niedrożnością przełyku współistniejącą z wadą łuku aorty sięga 75% [1].

Czas obserwacji 4 pacjentów z odtworzoną ciągłością przełyku, w tym 2 po rekonstrukcji z jelita, wynosił 12–41 mie-

sięcy. Wszyscy karmieni są wyłącznie doustnie dietą stosowną do wieku, co pozwala na określenie wyniku ich leczenia jako dobrego.

Wnioski

1. Rozpoznanie przed operacją współistnienia wrodzonej niedrożności przełyku z RAA z lustrzanym odbiciem odejścia naczyń lub ARSA nie jest wskazaniem do dostępu z lewej torakotomii.

2. Śródoperacyjne stwierdzenie dużego naczynia uniemożliwiającego pierwotne zespolenie przełyku jest wskazaniem do jego identyfikacji w angio-TK i oceny możliwości jego podwiązania przed wyborem techniki operacji przełyku.

3. W przypadku wrodzonej atrezji przełyku u pacjenta z dekstrokardią dostęp z lewej torakotomii pozwala na zaopatrzenie dolnej przetoki, natomiast wyklucza zespolenie pierwotne.

4. Śmiertelność po operacji wrodzonej atrezji przełyku współistniejącej z wadą łuku aorty związana jest przede wszystkim z obecnością innych ciężkich wad serca.

Piśmiennictwo

1. Allen SR, Ignacio R, Falcone RA, Alonso MH, Brown RL, Garcia VF, Inge TH, Ryckman FC, Warner BW, Azizkhan RG, Tiao GM. The effect of a right-sided aortic arch on outcome in children with esophageal atresia and tracheoesophageal fistula. J Pediatr Surg 2006; 41: 479-483.

2. Babu R, Pierro A, Spitz L, Drake DP, Kiely EM. The management of oesophageal atresia in neonates with right-sided aortic arch. J Pediatr Surg 2000; 35: 56-58.

3. Canty TG Jr, Boyle EM Jr, Linden B, Healey PJ, Tapper D, Hall DG, Sawin RS, Foker JE. Aortic arch anomalies associated with long gap esophageal atresia and tracheoesophageal fistula. J Pediatr Surg 1997; 32: 1587-1591.

4. Bowkett B, Beasley SW, Myers NA. The frequency, significance, and management of a right aortic arch in association with esophageal atresia. Pediatr Surg Int 1999; 15: 28-31.

5. Raider L, Landry BA, Brogdon BG. The retrotracheal triangle. Radiographics 1990; 10: 1055-1079.

6. Spitz L. Esophageal atresia. Lessons I have learned in a 40-year experience. J Pediatr Surg 2006; 41: 1635-1640.

7. Encinas JL, Luis AL, Avila LF, Martinez L, Guereta L, Lassaletta L, Tovar JA. Impact of preoperative diagnosis of congenital heart disease on the treatment of esophageal atresia. Pediatr Surg Int 2006; 22: 150-153.

8. Harrison MR, Hanson BA, Mahour GH, Takahashi M, Weitzman JJ. The significance of right aortic arch in repair of esophageal atresia and tracheoesophageal fistula. J Pediatr Surg 1977; 12: 861-869.