Współczesne leczenie astmy oskrzelowej

W świetle aktualnej wiedzy astma jest przewlekłą chorobą zapalną oskrzeli, którą charakteryzują 3 podstawowe cechy: 1) obturacja oskrzeli odwracalna spontanicznie lub na skutek leczenia, 2) zapalenie błony śluzowej oskrzeli, które prowadzi do 3) nadreaktywności oskrzeli na różne czynniki. Obturacja oskrzeli u chorych na astmę może być wywołana przez czynniki specyficzne (alergeny), które powodują zapalenie oskrzeli, co prowadzi do ich nadreaktywności oraz czynniki niespecyficzne (wysiłek fizyczny, zimne powietrze, dym tytoniowy). Te drugie wyzwalają objawy astmy oskrzelowej na podłożu istniejącej uprzednio nadreaktywności oskrzelowej. Astmę oskrzelową dzieli się na astmę atopową (zewnątrzpochodną), gdzie mechanizm patogenetyczny wynika z reakcji alergenu (antygenu) z immunoglobulinami klasy E na powierzchni komórek tucznych i bazofilów. Drugą postacią astmy jest astma oskrzelowa nieatopowa. Współczesne leki do leczenia astmy, jeśli są stosowane umiejętnie, zapewniają pełną kontrolę objawów choroby bez wywoływania objawów niepożądanych, jednak choroba musi być bardzo systematycznie leczona.








Wstęp


Astma oskrzelowa jest jedną z najczęstszych chorób przewlekłych. W Polsce cierpi na nią co dziesiąte dziecko i co dwudziesta osoba dorosła. Niestety, nadal choroba ta jest niedodiagnozowana, a tym samym źle leczona. Jedną z przyczyn jest lekceważenie często niecharakterystycznych i zmiennych objawów astmy przez chorych i lekarzy. U podłoża choroby leży najczęściej nadwrażliwość na czynniki (alergeny) powszechnie występujące w środowisku. Należy jednak pamiętać, iż u części chorych astma może mieć inne podłoże. Początkową fazą choroby jest uczulenie się na alergeny obecne w środowisku chorego, czego wyrazem jest powstanie swoistych immunoglobulin E przeciwko tym czynnikom. Immunoglobuliny E produkowane przez limfocyty B łączą się ze swoimi receptorami na powierzchni komórek tucznych i bazofilów. Kontakt chorego z alergenem prowadzi do uwolnienia mediatorów reakcji alergicznej, najważniejsze z nich to histamina, leukotrieny, prostaglandyny, cały szereg cytokin i czynników chemotaktycznych. Czynniki te, oprócz bezpośredniego działania na mięśniówkę oskrzeli, prowadzą do gromadzenia się w śluzówce oskrzeli i pod nią eozynofilów, limfocytów T i innych komórek. Wymienione komórki są źródłem dalszych potężnych mediatorów, prowadzi to w konsekwencji do rozwoju przewlekłego...


Pełna treść artykułu...