Współczesne zasady leczenia zawału serca

Podstawową zasadą w leczeniu pacjenta z ostrym zespołem wieńcowym (OZW) z uniesieniem odcinka ST jest jak najszybsze zastosowanie leczenia reperfuzyjnego, przy czym wyniki angioplastyki wieńcowej są generalnie lepsze w porównaniu z leczeniem fibrynolitycznym. Optymalnie, chorego należy przewieźć do szpitala, w którym istnieje możliwość wykonania koronarografii w trybie natychmiastowym. Transport chorego do szpitala, w którym nie ma takiej możliwości, a dopiero potem do szpitala, gdzie można wykonać koronarografię i angioplastykę, jest niepotrzebną stratą czasu i poważnie obciąża rokowanie pacjenta. Leczenie farmakologiczne zawału serca rozpoczyna się już w fazie przedszpitalnej (leki przeciwpłytkowe, morfina, nitrat) i kontynuuje w szpitalu, dołączając lek beta-adrenolityczny, inhibitor enzymu konwertującego i statynę. Rokowanie długoterminowe w dużym stopniu zależy od prawidłowej kontroli czynników ryzyka. W ostatnich latach leczenie pacjentów z OZW bez uniesienia odcinka ST stopniowo upodabnia się do leczenia pacjentów z OZW z uniesieniem odcinka ST. Obecnie najważniejsze różnice to: brak wskazań do leczenia fibrynolitycznego oraz dłuższe akceptowalne opóźnienie wykonania koronarografii w większości przypadków OZW bez uniesienia odcinka ST.

All patients with ST elevation acute coronary syndromes (ACS) should undergo reperfusion therapy as quickly as possible. As the results of primary angioplasty are significantly better when compared with thrombolysis the invasive approach should be preferred in almost all cases and, if possible, all patients should be immediately transferred to centres with 24-hour access to a catheterization laboratory. Transportation to a hospital without such capability should be considered as a waste of time. It should be underlined that such practice can lead to worse prognosis of myocardial infarction patients. Pharmacological treatment should be started as early as possible in the pre-hospital phase (antiplatelets, morphine, nitrate if required) followed by prescription of b-blocker, ACE inhibitor and statin in most cases. The long-term prognosis depends considerably on appropriate control of risk factors. The management of acute coronary syndromes without ST elevation has become more and more similar to the management of ST-elevation ACS recently. Currently, the major differences are: no indications for thrombolytic treatment and acceptable longer time to coronary angiography in most cases of ACS without ST elevation.