Wspomnienie pośmiertne - Profesor dr hab. n. med. Lesław Grzegorczyk

Profesor dr hab. n. med. Lesław Grzegorczyk

(31.08.1929–22.12.2010)

22 grudnia 2010 roku odszedł od nas na zawsze prof. dr hab. n. med. Lesław Grzegorczyk.

Profesor Grzegorczyk urodził się 31 sierpnia 1929 roku w Rzeszowie, w rodzinie lekarskiej, która od trzech pokoleń mieszkała w tym mieście. Był bardzo mocno związany uczuciowo z miejscem urodzenia i ziemią rzeszowską. Wykształcenie podstawowe zdobywał w Rzeszowie, a egzamin maturalny złożył w znanym I Liceum im. ks. Stanisława Konarskiego. W latach 1946–1952 studiował medycynę, początkowo na Uniwersytecie Jagiellońskim na Wydziale Lekarskim, a po reorganizacji uczelni na Akademii Medycznej w Krakowie.

Po ukończeniu studiów, 2 stycznia 1953 roku podjął pracę na Oddziale Dermatologicznym Szpitala Wojewódzkiego w Rzeszowie, gdzie po odbyciu stażów specjalizacyjnych złożył egzamin i uzyskał specjalizację z zakresu dermato-wenerologii. W tym samym czasie, w latach 1955–1957, odbywał aspiranturę w Klinice Dermatologicznej w Krakowie. W czasie specjalizacji podjął równolegle pracę w poradni dermatologicznej dużego zakładu metalurgicznego WSK w Rzeszowie. Tam zapoznał się z oddziaływaniem różnych szkodliwych czynników na organizm ludzki podczas wykonywania pracy na różnych stanowiskach robotniczych w tym zakładzie. To sprawiło, że zainteresował się bliżej chorobami zawodowymi, zwłaszcza skóry. Po kilku latach pracy i badań opublikował swą pierwszą monografię pt.: „Ropne i zawodowe schorzenia skóry w przemyśle metalowym”.

W 1959 roku objął stanowisko ordynatora Oddziału Chorób Zawodowych Skóry i jednocześnie pełnił obowiązki dyrektora Przychodni Przemysłowej w Rzeszowie. W latach 1962–1963 uzyskał specjalizację z medycyny przemysłowej. W tym czasie prowadził również szeroko zakrojone badania naukowe w zakładach przemysłowych na terenie województwa rzeszowskiego. Pokłosiem tych badań była rozprawa doktorska pt.: „Nerwica naczyniowa kończyn górnych jako schorzenie zawodowe w przemyśle metalowym i hutniczym”, którą obronił w 1962 roku, uzyskując stopień doktora nauk medycznych. Prawne uznanie powibracyjnej nerwicy naczyniowej za chorobę zawodową w Polsce było dużym sukcesem w życiu lekarskim Profesora, a także sukcesem w wymiarze społecznym. Badania nad wpływem drgań i hałasu na organizm ludzki były kontynuowane przez następne lata, a ich zwieńczeniem była w 1968 roku obrona pracy habilitacyjnej. Wyniki badań przedstawiono również w...


Pełna treść artykułu...