Wtórna profilaktyka powikłań zakrzepowo-zatorowych u pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków – praktyka kliniczna w odniesieniu do wytycznych

Wprowadzenie
Pacjenci z migotaniem przedsionków (AF) po przebytym powikłaniu zakrzepowo-zatorowym są chorymi wysokiego ryzyka kolejnych takich powikłań i powinni otrzymywać leczenie przeciwkrzepliwe.

Cel pracy
Ocena zalecanej profilaktyki przeciwkrzepliwej u chorych z AF po przebytym powikłaniu zakrzepowo-zatorowym oraz próba identyfikacji predyktorów stosowania oraz niestosowania doustnych leków przeciwkrzepliwych (OAC) wśród tych chorych.

Materiał i metody
Prezentowane badanie jest retrospektywnym, jednoośrodkowym badaniem obejmującym kolejno 1266 ho­- spitalizowanych pacjentów z AF oraz powikłaniami zakrzepowo-zatorowymi oraz wynikiem w skali CHA2DS2-VASc ≥ 2 pkt, w referencyjnym ośrodku kardiologicznym od stycznia 2004 do grudnia 2019 roku.

Wyniki
W grupie 1266 osób OAC były stosowane u 1072 (84,7%) pacjentów, leki przeciwpłytkowe u 134 (10,6%) pacjentów, heparyna drobnocząsteczkowa u 36 (2,8%) pacjentów; bez profilaktyki przeciwkrzepliwej pozostawało 24 (1,9%) pacjentów. W latach 2004–2019 zastosowanie OAC wzrosło z 70,5% do 95,3%, leków przeciwpłytkowych zmniejszyło się z 23,7% do 1,9%. Wykazano, że niezależnymi predyktorami zastosowania OAC były płeć żeńska (OR = 1,57; 95% CI: 1,14–2,17; p = 0,006) oraz choroba tętnic obwodowych (PAD) (OR = 2,59; 95% CI: 1,48–4,51; p = 0,001). Następujące czynniki predysponowały do niezalecania OAC: wiek > 74 lat (OR = 0,64; 95% CI: 0,46–0,89; p = 0,007) oraz hospitalizacja z powodu ostrego zespołu wieńcowego (ACS), planowej koronarografii lub też plastyki tętnic wieńcowych (PCI) (OR = 0,41; 95% CI: 0,28–0,61; p < 0,001). Pomiędzy 2004 a 2019 rokiem zaobserwowano zwiększenie liczby chorych wysokiego ryzyka zakrzepowo-zatorowego leczonych OAC.

Wnioski
Niezależnymi predyktorami zastosowania OAC były płeć, PAD, natomiast czynnikami, które zmniejszały szansę na zastosowanie OAC, okazały się wiek > 74 lat, hospitalizacja z powodu ACS lub planowej koronarografii oraz PCI.



Introduction
Atrial fibrillation (AF) patients after past thromboembolic complications are at high risk of such subsequent complications and should undergo anticoagulant therapy.

Aim of the research
To assess recommended anticoagulant prophylaxis in AF patients after past thromboembolic complications, and an attempt to identify predictors of oral anticoagulant (OAC) use and non-use among these patients.

Material and methods
The presented research is a retrospective, unicentric study comprising 1266 AF patients with thromboembolic complications and CHA2DS2-VASc score ≥ 2, subsequently hospitalized from January 2004 to December 2019 in the referential cardiology centre.

Results
In the group of 1266 patients, 1072 of them (84.7%) received OACs, 134 (10.6%) antiplatelet drugs, 36 (2.8%) low molecular weight heparin, and 24 (1.9%) remained without anticoagulant prophylaxis. Between 2004 and 2019 OAC application increased from 70.5% to 95.3% and antiplatelet pharmaceutical use decreased from 23.7% to 1.9%. Independent predictors of OAC use were female sex (OR = 1.57; 95% CI: 1.14–2.17; p = 0.006) and peripheral artery disease (PAD) (OR = 2.59; 95% Cl: 1.48–4.51; p = 0.001). Factors determining no OAC use were age > 74 years (OR = 0.64; 95% CI: 0.46–0.89; p = 0.007) and acute coronary syndrome (ACS) hospitalization or planned coronarography or percutaneous coronary intervention (PCI) (OR = 0.41; 95% CI: 0.28–0.61; p < 0.001). Between 2004 and 2019 an increase in the number of high-risk thromboembolic patients treated with OACs was observed.

Conclusions
Independent predictors of OAC use were sex and PAD. The factors that reduced the chance of OAC use were age > 74 years, ACS hospitalization, or planned coronarography or PCI.