Wybór wstrzykiwacza insuliny (pena) a dokładność realizacji zaleceń lekarskich w insulinoterapii

Priorytetowe znaczenie w prewencji późnych, zwłaszcza naczyniowych powikłań cukrzycy odgrywa odpowiednia, ścisła kontrola metaboliczna cukrzycy. Zmiany makro- i mikroangiopatyczne odpowiadają za ponad 80 proc. zgonów, są również główną przyczyną inwalidztwa i plasują się na czele kosztów leczenia chorych na cukrzycę, zwłaszcza w wieku podeszłym.


Analiza UKPDS 35 jednoznacznie dowiodła, że obniżenie stężenia HbA1c związane jest z redukcją częstości występowania wszystkich, istotnych z
klinicznego punktu widzenia, punktów końcowych (powikłania i zgony).
W badaniu UKPDS 57 w ciągu 6 lat obserwacji ponad 50 proc. pacjentów zakwalifikowanych początkowo do leczenia pochodnymi sulfonylomocznika wymagało dodatkowej insulinoterapii. Pokazuje to w sposób jednoznaczny wagę problemu leczenia skojarzonego z zastosowaniem insuliny w terapii pacjentów z cukrzycą typu 2 [5].
W analizie dokonanej przez Yki-Jaervinen w większości badań uzyskano lepszą kontrolę metaboliczną glikemii w grupach leczonych w sposób skojarzony (lek doustny + insulina); leczenie skojarzone zapewnia zmniejszenie liczby iniekcji i dawki dobowej insuliny [6].
Wczesne włączenie insuliny, jak wynika z UKPDS 57, może mieć znaczący udział w korekcji zaburzeń metabolicznych w cukrzycy typu 2 i zapewnić długotrwałą kontrolę glikemii. Wielu ekspertów postuluje celowość wcześniejszego, niż dotychczas, włączania insuliny dla uzyskania lepszej kontroli metabolicznej cukrzycy.
Rozszerzanie wskazań do insulinoterapii oraz nowe algorytmy wstrzyknięć wymagają akceptacji tego sposobu leczenia przez pacjentów oraz ścisłego przestrzegania przez nich zaleceń lekarskich. Jedną z istotnych niedogodności insulinoterapii jest konieczność wykonywania podskórnych wstrzyknięć hormonu, co wiąże się z zaangażowaniem czasu na dokładne przygotowanie dawki insuliny do iniekcji, ingerencją tkankową, ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych i w konsekwencji stresem. Dlatego też zrozumiałe są wysiłki producentów nad opracowaniem z jednej strony insulin, których zróżnicowane właściwości farmakokinetyczne sprzyjają indywidualizacji terapii z zamiarem osiągnięcia celów medycznych, a z drugiej nad skonstruowaniem urządzeń przyjaznych pacjentowi, które przy jego minimalnym zaangażowaniu w obsługę zapewniają dokładność wykonanego wstrzyknięcia, zgo-
dnie z zaleceniem lekarskim.
W odróżnieniu od obiektywnych metod oceny preparatów insulin, brak jest...


Pełna treść artykułu...