Wybrane aspekty leczenia przewlekłej choroby żylnej w świetle aktualnych wytycznych (2020)

Wstęp

W artykule przedstawiono najnowsze rekomendacje według „International Angiology” dotyczące profilaktyki nawrotu zakrzepicy żył głębokich i zespołu pozakrzepowego [1]. Podstawą patofizjologii przewlekłej niewydolności żylnej jest upośledzenie powrotu krwi z kończyn dolnych w kierunku serca. Najczęściej dotyczy ona żył powierzchownych, rzadziej głębokich czy przeszywających. Dochodzi do niej w różnym mechanizmie, zwykle jednak w związku z uszkodzeniem zastawek żylnych, co prowadzi do refluksu, czyli cofania się krwi żylnej w kierunku kończyn. W niektórych krajach przewlekła niewydolność żylna dotyczy nawet 30% populacji dorosłych. Należy jednak pamiętać, że wartość ta jest niedoszacowana, ponieważ niewydolność żylna wielokrotnie jest zbyt późno diagnozowana. Wynika to m.in. z faktu, że choroba przebiega w początkowej fazie w sposób powolny i bezobjawowy. Niemniej zaawansowana niewydolność żylna w znacznym stopniu obniża jakość życia pacjentów i niesie ze sobą duże straty socjoekonomiczne. Dlatego tak ważne jest jak najwcześniejsze postawienie właściwej diagnozy i włączenie skutecznego leczenia.
Według skali CEAP wyróżnia się następujące stopnie objawów przewlekłej niewydolności żylnej: 0 – zmiany niewidoczne i niewyczuwalne; 1 – tele­angiektazje i żylaki siatkowate; 2 – żylaki; 3 – obrzęk; 4 – zmiany skórne (przebarwienie, wyprysk, lipo­dermatosclerosis); 5 – wygojone owrzodzenie; 6 – czynne owrzodzenie. Najliczniejszą grupę stanowią pacjenci z kategorii 1 i 2. Choroba rozwija się wraz z wiekiem, dlatego objawy występują przede wszystkim u starszych pacjentów, trzy razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Poza wiekiem i płcią wyróżnia się następujące czynniki ryzyka: rodzinne występowanie przewlekłej niewydolności żylnej, otyłość, ciąża, przebyte zapalenia i urazy żył, stojący i siedzący tryb pracy. W niniejszym artykule chcielibyśmy zwrócić uwagę na główne aspekty leczenia chirurgicznego oraz nowe możliwości farmakoterapii przewlekłej choroby żylnej w świetle aktualnych międzynarodowych zaleceń, ze szczególnym uwzględnieniem profilaktyki nawrotu zakrzepicy żył głębokich i zespołu pozakrzepowego.

Leczenie niewydolności żył powierzchownych

Podstawą leczenia niewydolności żył powierzchownych są techniki zabiegowe. Farmakoterapia ma głównie działanie wspomagające, łagodzące objawy. Najstarszą metodą leczenia jest operacja Babcocka, która polega na podwiązaniu ujścia i usunięciu (stripingu) niewydolnej żyły,...


View full text...