Wyspa imigrantów

Proces kształcenia i praca lekarzy w Wielkiej Brytanii


Wielka Brytania jest zapewne najstarszym europejskim importerem personelu medycznego. Pierwsze poważne braki personelu miały miejsce na przełomie lat 60. i 70. Problem ten rozwiązano poprzez import oraz zatrudnienie lekarzy z zagranicy, głównie z Indii, byłej kolonii brytyjskiej, a także z Hiszpanii, Grecji oraz Skandynawii.
Odwrócona piramida
System ochrony zdrowia na Wyspach, pozostawiony sam sobie, bez głębszych zmian strukturalnych, stale potrzebował dopływu personelu z zewnątrz dla pokrycia luk wynikających ze sposobu kształcenia podyplomowego lekarzy oraz wewnętrznej struktury placówek NHS (National Health Service).
Struktura placówek NHS ma kształt piramidalny – im wyższy poziom, tym mniej personelu. Powoduje to spowolnienie procesu specjalizacji i dużo większe zapotrzebowanie na lekarzy niższych szczebli (SHO czy Registrar), zapełniających dostępne miejsca pracy dla specjalistów (Consultant). Z tego też powodu Wielka Brytania była i jest bardzo popularnym miejscem na robienie specjalizacji dla lekarzy z krajów, gdzie jest to trudne (Hiszpania, Grecja, Polska). Jest też ciekawym przykładem na to, jak wspólny rynek może łagodzić niedoskonałości poszczególnych systemów.
Liczba osób zatrudnionych w ramach NHS pozostawała w miarę stabilna aż do końca lat 90., kiedy to lekarze importowani w latach 60. zaczęli masowo odchodzić na emeryturę, a konstrukcja piramidy zaczęła się walić. Obecnie NHS prowadzi masową akcję rekrutacyjną specjalistów i lekarzy rodzinnych w krajach Wspólnoty. Należy oczekiwać, że tą akcją zostaną objęte także kraje nowo przyjęte do struktur Unii Europejskiej, w tym Polska. Tym bardziej, że wielokrotnie już dyskutowane zalecenie Komisji Europejskiej ograniczenia godzin pracy personelu medycznego do 48 godz. tygodniowo (włączywszy dyżury) jeszcze bardziej pogorszy obecną sytuację brytyjskiej ochrony zdrowia.
Bakalaureat w medycynie
W Wielkiej Brytanii jest 31 szkół medycznych. Uniwersytety brytyjskie są jednostkami autonomicznymi, każdy z nich rządzi własnymi finansami, odpowiada za programy nauczania i przyjmuje nauczycieli wg własnych zasad. Uniwersytety są niezależne od kontroli rządowej, chociaż otrzymują pomoc rządową w formie gratyfikacji. Czas trwania studiów wynosi 5 lat, rok akademicki dzieli się na 3 semestry, każdy z nich trwa 10–11 tyg.; od...


Pełna treść artykułu...