Wytrzewienie i uszkodzenie jelita jako rzadka forma samobójstwa w praktyce medyczno-sądowej i psychiatrycznej – opisy dwóch przypadków

Samobójstwo stanowi poważny problem w zakresie zdrowia publicznego na całym świecie. Do kazuistycznych należą przypadki ekstremalnych samobójczych samookaleczeń, w których samobójca dokonuje rozległych uszkodzeń powłok brzusznych połączonych z uszkodzeniem lub nawet wycięciem fragmentów jelita i jego rozkawałkowaniem. Przypadki te zazwyczaj budzą wątpliwości śledczych co do przebiegu zdarzenia i okoliczności zgonu oraz możliwości udziału osób trzecich. Jednocześnie są one interesujące z perspektywy medyczno-sądowej i psychiatrycznej. Celem niniejszej pracy jest prezentacja dwóch niezwykle rzadkich przypadków działań samobójczych poprzez wytrzewienie i uszkodzenie jelita – z praktyki klinicznej i opiniodawczej autorów, z których jedno zakończyło się przeżyciem, a drugie śmiercią samobójcy. Niezależnie od końcowego efektu podjętej próby samobójczej (zgon lub przeżycie) optymalnym postępowaniem ze strony służb dochodzeniowo-śledczych w tego rodzaju przypadkach powinno być przeprowadzenie szczegółowych oględzin miejsca zdarzenia, zasięgnięcie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej z wykonaniem pełnej diagnostyki pośmiertnej i pogłębiona analiza sądowo-psychologiczna oraz psychiatryczna m.in. linii życiowej, stanu psychicznego i motywacji samobójcy (tzw. autopsja psychologiczna).

Suicide is a major public health problem around the world. Case reports include extreme suicidal self-inflicted injuries, in which extensive damage to the abdominal wall associated with injury or even excision of fragments of the intestine and its fragmentation are present. These cases usually give rise to doubts of investigators as to the course of the incident, the circumstances of death and the possibility of participation of other people. At the same time they are interesting from the medico-legal and psychiatric perspective. The aim of this study is the presentation of two extremely rare cases of suicides through evisceration and intestinal injury from the clinical and opinioning practice of the authors, one of which ended with survival and the second one with death. Regardless of the final result of the suicide attempt (death or survival), good practice of the investigative teams in such cases should include a detailed examination of the place of the suicide attempt, obtaining opinion of an expert in the field of forensic medicine with full post-mortem diagnosis, and in-depth forensic psychological and psychiatric analysis of, among others, lifeline, mental state and suicidal motivation (so-called psychological autopsy).