X MIĘDZYNARODOWY KONGRES POLSKIEGO TOWARZYSTWA ALERGOLOGICZNEGO
Reminiscence on the polish allergology

Pierwsze ośrodki polskiej alergologii doświadczalnej i klinicznej powstały we Wrocławiu, Krakowie i Warszawie pod koniec lat 40. ubiegłego wieku.
We Wrocławiu prof. Zofia Czeżowska – kierownik Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych – prowadziła badania doświadczalne na temat reagin występujących w śledzionie świnek morskich szczepionych BCG. W 1950 r. opublikowała ona pierwszą pracę w Polsce z dziedziny alergologii eksperymentalnej [1]. W 1953 r. udokumentowała możliwość biernego przeniesienia alergii tuberkulinowej na świnki morskie za pomocą surowicy chorych na gruźlicę [2]. Jest autorką pierwszej w Polsce monografii Alergia i choroby alergiczne. W 1952 r. z jej inicjatywy powstał Ośrodek Naukowo-Badawczy w Szczawnie-Zdroju, do którego kierowano na 24-dniowe turnusy sanatoryjne chorych na astmę, kwalifikowanych spośród pacjentów Kliniki Przyklinicznej Poradni Astmologicznej – pierwszej placówki specjalistycznej lecznictwa otwartego w dziedzinie alergologii powołanej przez prof. Czyżowską w 1962 r. W ośrodku szczawieńskim, który funkcjonował do lat 90. XX w., poza leczeniem balneologicznym prowadzono prace badawcze.
W Krakowie prof. Mieczysław Obtułowicz, dermatolog, wybitny klinicysta, zajmował się diagnostyką i terapią chorób alergicznych, w tym astmy oskrzelowej. W 1948 r. ogłosił pierwszą pracę dotyczącą działania niektórych leków przeciwhistaminowych w chorobach alergicznych [3], a w 1960 r. opisał swoje doświadczenia ze stosowaniem kortykosteroidów w leczeniu chorób alergicznych [4]. Z jego inicjatywy powstał również Ośrodek Naukowo-Badawczy w Szczawnicy dla chorych na astmę oskrzelową.
W Warszawie prof. Henryk Brokman, pediatra immunolog, przewodniczący Komisji Immunologii Klinicznej Komitetu Immunologii PAN, organizował spotkania naukowe z udziałem klinicystów: internistów, pediatrów, dermatologów i laryngologów, zainteresowanych alergologią kliniczną i eksperymentalną. Sekretarzem tej Komisji była dr Danuta Chmielewska, asystentka prof. Brokmana. Pierwsze doniesienie prof. Brokmana i dr Chmielewskiej z 1962 r. dotyczyło wpływu surowic chorych na gruźlicę na wzrost szczepów gronkowca [5].
W Gdańsku, w Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych kierowanej przez prof. M. Górskiego, ukształtowała się pod koniec lat 50. ubiegłego stulecia grupa klinicystów, badaczy zafascynowanych patofizjologią, diagnostyką i terapią chorób alergicznych. Zespół ten tworzyli doktorzy: Sabina Chyrek-Borowska, Bogdan Romański oraz...


View full text...