Z ziemi włoskiej do Polski

Bez dwóch zdań, inicjatywa wprowadzenia nowoczesnych, sprawdzonych i przejrzystych mechanizmów inżynierii cenowej jest zawsze godna pochwały. Z jednym, kontrowersyjnym wyjątkiem: 3-procentowego podatku od przychodu uzyskanego z refundacji (rozwiązanie podobne do włoskiego podatku Garattiniego).

Przedstawiony jesienią ubiegłego roku pakiet ustaw zdrowotnych zawiera od dawna oczekiwany projekt ustawy refundacyjnej. Gdy został upubliczniony, wzbudził żywiołowe dyskusje i wiele komentarzy. Nic dziwnego, bowiem ma ujednolicić i znamiennie zreformować przepisy dotyczące finansowania z funduszy publicznych (cytując projekt) „leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych”. Sankcjonuje nowoczesne narzędzia gospodarki lekowej: umowy o podziale ryzyka oraz porozumienia wolumenowo-cenowe. W końcu możemy się doczekać unormowania negocjacji cen leków refundowanych, z kryteriami prowadzenia rozmów i mechanizmami mającymi na celu zmniejszenie ryzyka korupcji. Usztywnienie budżetu lekowego (i związany z nim system pay-back) może wzbudzić oczekiwania, ale i obawy. Mimo to jest szansa na ujęcie w sensowne ramy dialogu pomiędzy państwem a przemysłem.