ZABURZENIA LIPIDOWE
Implikacje kliniczne ogłoszenia wyników ramienia lipidowego badania ACCORD

Wstęp
Częstość występowania cukrzycy typu 2 ciągle wzrasta, na początku XXI wieku na cukrzycę chorowało ok. 171 mln osób, tj. 2,8% populacji świata, natomiast do roku 2030 przewiduje się wzrost liczby zachorowań do 366 mln (6,5% populacji świata). Związane jest to z epidemią otyłości, małą aktywnością fizyczną i procesem starzenia się społeczeństwa. Niezaprzeczalny postęp, jaki dokonał się w diagnostyce i leczeniu cukrzycy typu 2, nie wyeliminował zwiększonego ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, które nadal są główną przyczyną zgonu w tej jednostce chorobowej. Obecnie cukrzycę traktuje się nie jako czynnik ryzyka miażdżycy, ale jako ekwiwalent choroby niedokrwiennej serca (ChNS). Badania obserwacyjne wykazały, że 7-letnie ryzyko rozwoju ChNS u pacjenta z cukrzycą, bez klinicznych objawów choroby naczyń, jest praktycznie identyczne jak u osoby bez cukrzycy, u której doszło do ostrego zespołu wieńcowego (OZW) [1].

Statyny w cukrzycy
Badania z zastosowaniem statyn u pacjentów z cukrzycą typu 2 przyniosły wymierne korzyści kliniczne [2–4]. W badaniu CARDS (Collaborative Atorvastatin Diabetes Study) obserwowano statystycznie znamienną – o 37% – redukcję częstości występowania pierwszego OZW, rewaskularyzacji naczyń wieńcowych lub udaru mózgu u pacjentów leczonych atorwastatyną w dawce 10 mg w porównaniu z grupą otrzymującą placebo [2]. W badaniu TNT (Treating to New Targets) redukcji stężeń cholesterolu LDL (LDL-C) w trakcie stosowania atorwastatyny towarzyszyło 25-procentowe, istotne statystycznie zmniejszenie częstości powikłań składających się na parametr oceny końcowej (czas do wystąpienia pierwszego powikłania sercowo-naczyniowego obejmującego zawał serca, incydent naczyniowo-mózgowy zakończony bądź niezakończony zgonem, resuscytację po zatrzymaniu akcji serca) [3]. W badaniu HPS (Heart Protection Study) redukcja stężenia LDL-C o 35 mg/dl pod wpływem simwastatyny korelowała ze zmniejszeniem o 22% liczby powikłań wieńcowych. Podobną poprawę obserwowano w zakresie ryzyka powikłań dotyczących naczyń mózgowych lub konieczności rewaskularyzacji. Co więcej, korzyści kliniczne nie zależały od stopnia kontroli glikemii czy wyjściowego stężenia LDL-C. Względna redukcja ryzyka była identyczna w sytuacji, gdy wyjściowe stężenie LDL-C wynosiło < 100 mg/dl, 100–130 mg/dl lub > 130 mg/dl [4].
Na podstawie wyników badań w zaleceniach przyjęto ogólną strategię leczniczą – im niższe stężenie LDL-C,...


View full text...