Zaawansowana choroba niedokrwienna serca - niekonwencjonalne metody leczenia

Zasadniczym celem terapii choroby niedokrwiennej serca jest przywrócenie równowagi pomiędzy zapotrzebowaniem mięśnia sercowego na tlen a możliwością jego dostarczania. Klasyczne sposoby leczenia polegają na farmakoterapii, modyfikacji stylu życia i stosowaniu technik rewaskularyzacyjnych, takich jak wszczepianie pomostów aortalno-wieńcowych (CABG), czy koronaroplastyka (PCI) z użyciem angioplastyki balonowej, stentów czy aterektomii. W coraz szerszym zakresie farmakoterapia opiera się na nowych odkryciach w zakresie etiopatogenezy miażdżycy i jej powikłań. Mimo jednak systematycznego postępu metod leczenia, wyraźnie wzrasta liczba pacjentów, u których objawy niedokrwienia mięśnia sercowego nie dają się opanować przy użyciu terapii konwencjonalnej ani mechanicznego odtwarzania ukrwienia mięśnia sercowego.


Czasami wykorzystanie maksymalnych efektów tradycyjnej farmakoterapii uniemożliwiają istotne objawy uboczne stosowanych leków. Pacjenci z tej grupy, z których większość poddawana już była wielokrotnym zabiegom koronaroplastyki lub rewaskularyzacji chirurugicznej nie mogą być kandydatami do dalszego powtarzania procedur inwazyjnych. Problem ten nabiera stopniowo coraz większego znaczenia praktycznego, ponieważ rosnąca liczba nawet ciężko chorych pacjentów oczekuje na przedłużenie życia i zmniejszenie dolegliwości. Istotne zapotrzebowanie na nowe sposoby udzielenia pomocy tej trudnej grupie chorych doprowadziło do opracowania szeregu niekonwencjonalnych metod postępowania, z których większość stanowi niekończący się przedmiot dyskusji i kontrowersji. Do metod, które wydają się być najbardziej obiecujące i jednocześnie były już przedmiotem szeregu opracowań naukowych, zaliczyć należy rewaskularyzację laserową, zewnętrzną kontrapulsację i neurostymulację.


Transmiokardialna
rewaskularyzacja laserowa

(Transmyocardial Laser
Revascularization – TMR, Percutaneous Laser
Revascularization – PMR)


Rewaskularyzacja przy użyciu lasera polega na tworzeniu kanałów poprzez niedostatecznie ukrwiony mięsień sercowy. Mają one w założeniu zapewnić lepsze jego bezpośrednie utlenienie. Teoretyczną bazę dla nowoczesnej rewaskularyzacji laserowej stanowiła fizjologia serca gadów, które nie posiadają znaczącego nasierdziowego krążenia wieńcowego. Ponad 90 proc. całego zapotrzebowania na krew u tych zwierząt dostarczane jest bezpośrednio do mięśnia sercowego z...


Pełna treść artykułu...