Zaburzenia depresyjne w praktyce lekarza podstawowej opieki zdrowotnej

Rozpowszechnienie zaburzeń depresyjnych jest bardzo duże. Rocznie, w populacji osób dorosłych liczba zachorowań wynosi 6–12 proc., a wśród osób w wieku podeszłym ok. 15 proc. Szacuje się, że ok. 10 proc. wszystkich osób dorosłych, w czasie jednego roku doznaje dłużej utrzymujących się zaburzeń nastroju typu depresyjnego.









Zaburzenia depresyjne wśród chorych podstawowej opieki zdrowotnej


Chociaż tylko część chorych wymaga pomocy (prawdopodobnie większość radzi sobie sama ze swoją depresją), należy zgodzić się z opinią Judd i Sartoriusa, że zaburzenia depresyjne należą do najczęściej występujących problemów zdrowotnych. Biorąc pod uwagę ich rozpowszechnienie i następstwa – ranga depresji jest porównywalna do schorzeń, którymi najczęściej zajmuje się współczesna medycyna (choroby narządu krążenia, choroby zapalno-zwyrodnieniowe narządu ruchu, nowotwory).
Rozpowszechnienie zaburzeń psychicznych w populacji osób korzystających z pomocy lekarzy pierwszego kontaktu, lekarzy ogólnych, czy rodzinnych jest szacowane na ok. 10–30 proc.
Badania prowadzone w różnych krajach wskazują, że tylko jeden chory spośród czterech, którzy zgłaszają się do lekarzy pierwszego kontaktu z ewidentnymi objawami depresyjnymi, jest identyfikowany jako osoba depresyjna, wymagająca pomocy. Przyczyny tej sytuacji są złożone. Wyodrębnić tu należy kilka grup niezależnych od siebie czynników. Ich identyfikacja ma podstawowe znaczenie przy opracowywaniu programów poprawy działalności podstawowej opieki zdrowotnej w zakresie pomocy osobom z zaburzeniami psychicznymi. Do czynników tych należy zaliczyć:

- nietypowy kliniczny obraz zaburzeń depresyjnych, z którymi spotyka się lekarz pierwszego kontaktu,

- niski poziom wiedzy lekarzy ogólnych (a również innych specjalności) z zakresu psychiatrii klinicznej, jako następstwo:
– wadliwego kształcenia przeddyplomowego,
– braku praktycznego treningu z zakresu diagnostyki i terapii częściej występujących zaburzeń psychicznych, zwłaszcza depresji i zaburzeń nerwicowych,
– pomijania problemów psychiatrii w kształceniu podyplomowym.
Obraz kliniczny zaburzeń depresyjnych spotykanych w podstawowej opiece zdrowotnej często odbiega od stanów depresyjnych, które są przedmiotem codziennego zainteresowania psychiatrów, zwłaszcza pracujących w...


Pełna treść artykułu...