Zaburzenia lipidowe u pacjentów ze schorzeniami układu sercowo-naczyniowego. Część II: leczenie fibratami

W pierwszej części prezentowanej pracy (Przewodnik Lekarza2/2000, s. 35–46) omówiono jeden z głównych czynników ryzyka miażdżycy, jakim jest podwyższony poziom cholesterolu całkowitego w surowicy krwi, a szczególnie jego frakcji LDL. Przedstawiając leczenie hipercholesterolemii, w szczególny sposób uwzględniono statyny. Do czynników ryzyka miażdżycy należą również inne zaburzenia lipidowe, które zostaną obecnie omówione. W terapii zaburzeń lipidowych, innych niż czysta hipercholesterolemia (z podwyższonym stężeniem LDL-cholesterolu) bądź hiperlipidemia mieszana z przewagą podwyższonego stężenia cholesterolu, statyny okazują się lekami nieco mniej skutecznymi. W zwalczaniu tych trudnych do leczenia zaburzeń lipidowych lekarz może sięgnąć po fibraty.




Wg zaleceń Wspólnej Grupy Roboczej Towarzystw Europejskich z 1998 r. (Europ Heart J 1998; 19: 1434-1503), u pacjentów z rozpoznaną chorobą wieńcową należy dążyć do uzyskania stężenia cholesterolu całkowitego 190 mg proc. (<5,0 mmol/l) i frakcji LDL-cholesterolu <115 mg proc. (<3,0 mmol/l). Program Edukacyjny Amerykańskiego Towarzystwa Kardiologicznego zaleca u tych samych osób utrzymanie stężenia frakcji LDL na poziomie <100 mg proc., HDL >35 mg proc. i trójglicerydów <200 mg proc. Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego z roku 2000 (Karta Profilaktyki Choroby Niedokrwiennej Serca, Warszawa 2000) zalecają podobne wartości triady lipidowej (tab. 1.).
Zgodnie ze Standardami Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego z 1996 r. (Kardiol Pol 1996; 44: 71), w przypadku zaburzeń lipidowych, należy rozpoczynać zawsze od leczenia dietetycznego (ograniczenie tłuszczów nasyconych <10 proc. spożywanych kalorii i cholesterolu <200 mg dziennie) przez 3 mies. U chorych z utrzymującą się hipercholesterolemią >250 mg proc. przez następne 3 mies. należy zalecić dietę zbliżoną do jarskiej. Warto pamiętać o normalizacji masy ciała poprzez ograniczenia kaloryczne pokarmów – u chorych z nadwagą lub otyłością. Należy również zachęcać pacjentów do uprawiania umiarkowanych wysiłków fizycznych. Jeżeli skuteczność leczenia dietetycznego i dozowania wysiłku jest niezadowalająca lub chory mieści się w grupie wysokiego ryzyka, wówczas należy wdrożyć farmakoterapię. Przez wysokie ryzyko rozumie się, np. chorobę wieńcową wielonaczyniową lub bóle dławicowe występujące przy minimalnych wysiłkach i w tej sytuacji należy zachować...


Pełna treść artykułu...