Zaburzenia rytmu w chorobie wieńcowej - leczenie

W chorobie wieńcowej, bez względu na jej stadium, mogą wystąpić zaburzenia rytmu, u podłoża których leży niedokrwienie mięśnia sercowego lub obszary trwałego uszkodzenia mięśnia sercowego po przebytym zawale. Zaburzenia rytmu mogą prowokować wystąpienie, czy nasilenie, niedokrwienia mięśnia sercowego w chorobie wieńcowej. Choroba wieńcowa rzadko objawia się tylko zaburzeniami rytmu. Może wystąpić także z innego powodu, np. dyselektrolitemii.




Główną metodą leczenia zaburzeń rytmu jest leczenie przyczynowe. W odniesieniu do pacjentów z chorobą wieńcową ustala się, czy niedokrwienie bądź przebyty zawał przyczyniły się do obserwowanego zaburzenia rytmu. Jeśli tak, to optymalnym sposobem leczenia zaburzeń rytmu jest zapobieganie niedokrwieniu mięśnia sercowego oraz usunięcie obszaru trwałego uszkodzenia mięśnia lewej komory.

Terapia objawowych zaburzeń rytmu w chorobie wieńcowej może być doraźna lub przewleka i ma na celu zapobieganie nawrotowi arytmii. Spośród różnych metod należy wymienić przede wszystkim: leki antyarytmiczne, elektroterapię (kardiowersję elektryczną, elektrostymulację serca oraz implantowane kardiowertery-defibrylatory). Strategia leczenia jest dostosowywana do aktualnego stanu klinicznego i postaci choroby wieńcowej. Inne metody można stosować u chorych stabilnych, inne u niestabilnych, którzy wymagają czasami działań radykalnych.

Poniżej zostało omówione postępowanie w poszczególnych rodzajach zaburzeń rytmu, które mogą towarzyszyć chorobie wieńcowej.

Nadkomorowe zaburzenia rytmu
Z reguły zaburzenia te nie stanowią zagrożenia dla pacjenta, o ile nie są wynikiem pogorszenia stanu ogólnego, jak to ma miejsce np. w zatorowości płucnej.

Tachykardia zatokowa wynikająca z niedotlenienia, które wywołuje aktywację adrenergiczną, może także być wtórna do bólu wieńcowego. Tachyarytmia wywołana niedotlenieniem mięśnia sercowego prowadzi zwykle – w mechanizmie błędnego koła – do pogłębienia deficytu tlenowego i poszerzenia obszaru niedokrwienia mięśnia sercowego. Walka z bólem wieńcowym przez stosowanie leków przeciwbólowych i uspokajających może okazać się niewystarczająca. Konieczne staje się podanie leku beta-adrenergicznego czy antagonisty kanału wapniowego z grupy werapamilu lub diltiazemu. Tachykardia zatokowa może być wynikiem niewydolności lewokomorowej. W tej sytuacji leczeniem z wyboru...


Pełna treść artykułu...