Zaburzenia zasypiania i ciągłości snu u dzieci

Sen jako zjawisko interesował człowieka już od zarania dziejów. W starożytnych świątyniach był terapią dla ciała oraz jedną z form kontaktu z bogiem. Trzeba tu jednak wspomnieć, że już starożytni zauważali, że sen jest niezbędny do osiągnięcia równowagi wewnętrznej, a co za tym idzie, stawiali go w jednym rzędzie z innymi podstawowymi potrzebami fizjologicznymi. W IV w. p.n.e. Hipokrates pisał: Jedzenie, picie, sen, miłość cielesna – wszystko z umiarem, czyniąc trafne spostrzeżenie, że również nadmiar snu może być objawem choroby lub prowadzić do różnych nieprawidłowości. Większość badaczy zajmujących się snem w wiekach ubiegłych koncentrowała się na niewątpliwie fascynującym problemie, jakim jest interpretacja marzeń sennych. Wystarczy tu tylko przypomnieć liczne przekazy biblijne, jak choćby ten o Józefie tłumaczącym sen faraona o wołach tłustych i chudych. W starożytnej Grecji znane były specjalne świątynie, w których zajmowano się tłumaczeniem snów, a w Egipcie popularne było spisywanie senników. Sugerowano prosty związek przeżywanych podczas snu zdarzeń z otaczającą rzeczywistością. Wielu starożytnych filozofów, jak choćby Arystoteles, zwracało jednak uwagę na fakt, że marzenia senne nie przyczyniają się do poznania prawdy o otaczającym nas świecie [1].


W epoce nowożytnej renesans zainteresowania marzeniami sennymi wiąże się oczywiście z pracami Zygmunta Freuda. Jednak początki badań
naukowych snu jako procesu fizjologicznego, a co za tym idzie, również zaburzeń snu, datowane są na lata 20. ubiegłego wieku. W 1925 r. Nathaniel
Kleitman założył na Uniwersytecie Chicago pierwsze w świecie laboratorium snu. Kamieniem milowym stało się zarejestrowanie przez Bergera w 1929r. czynności bioelektrycznej mózgu, co pozwoliło już 8 lat później, w 1937 r. na wykorzystanie tej techniki przez Loomisa, Davisa i Hobarta do badania czynności bioelektrycznej mózgu (EEG) podczas snu fizjologicznego. Efektem zastosowania techniki EEG w badaniu snu była ogłoszona w 1953 r. praca Kleitmana i Aserinskyego, opisująca jedno z podstawowych zjawisk występujących podczas snu, czyli szybkie ruchy gałek ocznych. Zjawisko to stało się postawą podziału snu na fazy REM i NREM, czyli fazę z towarzyszącym szybkim ruchem gałek ocznych (REM) i fazę pozbawioną tego ruchu (NREM) [2].
Badania elektrofizjologiczne stały się podstawą do podziału snu fizjologicznego na dwie, wspomniane wcześniej, podstawowe fazy: sen REM...


Pełna treść artykułu...