Zakażenia dolnych dróg moczowych w dobie pandemii COVID-19

Wstęp

Liczne zachorowania na całym świecie spowodowane koronawirusem SARS-CoV-2, ich niekorzystne następstwa i problemy ze szczepieniami odwróciły uwagę pacjentów i ochrony zdrowia od innych chorób, których częstość występowania się nie zmniejszyła. Przeciwnie, utrudnienia w osobistym kontakcie z lekarzami rodzinnymi oraz specjalistami, ustalanie rozpoznań chorób w trakcie spotkań wideo lub rozmów telefonicznych spowodowały zaniedbania zdrowotne, których skutki nie są jeszcze oszacowane. Nie są znane dowody, aby zakażenie wirusem SARS-CoV-2 było bezpośrednią przyczyną wzrostu częstości zakażeń dróg moczowych, których etiologia jest najczęściej bakteryjna lub rzadziej grzybicza. Nie opisywano również szczególnych objawów z narządów układu moczowego związanych z COVID-19 [1]. Nie można jednak wykluczyć, że objawowe niepowikłane zakażenie SARS-CoV-2, którego następstwem jest obniżenie ogólnoustrojowej odporności, powoduje zwiększoną częstość nawrotów zakażeń dróg moczowych. Inną jej przyczyną może być odkładanie prawidłowego leczenia i/lub zaniechanie profilaktyki oraz stosowanie leków przeciwbakteryjnych bez konsultacji z lekarzem.

Epidemiologia

Niepowikłane zakażenia dróg moczowych są najczęściej rozpoznawaną przyczyną objawów z dolnych dróg moczowych u kobiet w każdym wieku, a szczególnie u kobiet aktywnych seksualnie. Klasycznie występujące objawy zakażenia dolnych dróg moczowych, czyli pęcherza moczowego i cewki moczowej, nie zmieniły się w dobie pandemii i są nimi: bolesny częstomocz dzienny i nocny, parcia naglące, dyskomfort przy oddawaniu moczu, bóle okolicy podbrzusza, niekiedy krwiomocz. Mogą im towarzyszyć stany podgorączkowe, ale nie muszą. Takie objawy są obserwowane raz w roku u 15% młodych kobiet, a w ciągu całego swojego życia doświadczy ich połowa kobiet [1–9]. Ponadto problemem tych stanów chorobowych jest ich znaczna nawrotowość, z której nie zdają sobie sprawy pacjenci i część lekarzy. Nawrotowość zakażeń dróg moczowych, zdefiniowaną jako dwukrotne zakażenie objawowe w ciągu 6 miesięcy lub trzykrotne w ciągu roku, ocenia się na ok. 25% [1–9]. Najważniejszym czynnikiem ryzyka pojawienia się zakażenia układu moczowego jest płeć żeńska. Proporcja jego występowania u kobiet i mężczyzn wynosi 5 : 1. Przyczyna tych różnic wiąże się z budową anatomiczną żeńskiej cewki moczowej, która jest krótka, oraz występowaniem zakażeń bakteryjnych i grzybiczych w narządzie rodnym. Aktywność seksualna kobiet nasila...


View full text...