Zapalenia ucha

Stan zapalny w obrębie ucha środkowego stanowi istotny problem zarówno diagnostyczny, jak i terapeutyczny w praktyce lekarza otolaryngologa. Na przestrzeni kilkunastu ostatnich lat obserwuje się stały wzrost częstości zachorowań na zapalenie ucha środkowego; wśród dzieci do lat 3 problem ten dotyczy ok. 84 proc., a wśród osób, które przebyły przynajmniej jeden epizod zapalenia ucha środkowego odsetek ten sięga aż 94 proc. populacji. W związku z powszechnym (a czasami nadmiernym) zastosowaniem antybiotyków, wzrosła częstość zakażeń szczepami bakterii wytwarzającymi beta-laktamazy, więc opornymi na stosowane zwykle antybiotyki beta-laktamowe (ok. 30 proc. szczepów Haemophilus influenzae i 80 proc. szczepów Moraxella catarrhalis).






Należy podkreślić, że po wprowadzeniu reformy służby zdrowia pacjent z objawami zapalenia ucha coraz częściej trafia do lekarza rodzinnego lub pediatry w przypadku dzieci. W związku z zaistniałą sytuacją staje się niezbędne stworzenie ujednoliconego schematu postępowania diagnostycznego i leczniczego w zapaleniach ucha środkowego. Podstawowe wiadomości w tym zakresie powinny być powszechnie dostępne i obowiązujące specjalistów mających kontakt z pacjentami z ostrym lub zaostrzonym zapaleniem ucha.

W warunkach polskich, schemat szkolenia przed- i podyplomowego zakłada, że leczeniem stanów zapalnych ucha środkowego zajmuje się otolaryngolog. Jeśli pierwsza pomoc zostaje udzielona pacjentowi przez lekarza innej specjalności, zalecana jest wizyta kontrolna u otolaryngologa. Postępowanie takie zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia powikłań.

Tradycyjnie, zapalenie ucha środkowego można podzielić na 3 odrębne jednostki chorobowe: ostre zapalenie ucha środkowego (o.z.u.ś), wysiękowe zapalenie ucha środkowego (w.z.u.ś) oraz przewlekłe zapalenie ucha środkowego. Pod pojęciem ostrego zapalenia ucha środkowego rozumie się stan chorobowy, przebiegający z ogólnymi objawami zakażenia górnych dróg oddechowych (katar, kaszel, gorączka) i charakteryzujący się zajęciem błony śluzowej ucha środkowego przez patogeny bakteryjne lub wirusowe. Towarzyszy temu wzmożona sekrecja gruczołów wyściółki, która gromadzi się i zalega w przestrzeniach powietrznych ucha. W bardziej zaawansowanych stadiach choroby może ulec zropieniu.
O ile w etiologii o.z.u.ś. kluczową rolę odgrywa czynnik zakaźny, to dla rozwoju w.z.u.ś. podstawowe...


Pełna treść artykułu...