Zapalenie płuc u chorych w opiece paliatywnej. Część I – zasady diagnostyki i leczenia, szpitalne i pozaszpitalne zapalenie płuc

Zapalenie płuc jest istotnym problemem u chorych objętych opieką paliatywną. Wystąpienie zapalenia płuc u osoby z zaawansowaną, nieuleczalną chorobą wiąże się z pogorszeniem jakości życia oraz zwiększeniem ryzyka zgonu. Dla lekarza opiekującego się chorym, będącym często w złym stanie ogólnym z powodu postępującej choroby podstawowej, rozpoznanie zapalenia płuc oraz podjęcie trudnej decyzji dotyczącej zastosowania antybiotykoterapii lub odstąpienia od niej może być nie lada wyzwaniem. Leczenie łagodzące objawy choroby powinno być stosowane bezwzględnie w każdym przypadku wymagającym takiego postępowania. Leczenie przyczynowe (antybiotykoterapia), rodzaj zastosowanych leków, droga podania oraz czas leczenia są uzależnione od etiologii zapalenia płuc i jego ciężkości. Chociaż większość chorych z zapaleniem płuc wymaga antybiotykoterapii, w niektórych przypadkach, zwłaszcza u chorych w stanie agonalnym, może ona być terapią daremną. Wobec tego decyzje diagnostyczne i terapeutyczne powinny być podejmowane indywidualnie w stosunku do każdego chorego, z uwzględnieniem jego stanu ogólnego, rokowania, a także preferencji.

Pneumonia is an important problem in patients under palliative care. Its occurrence is associated with increased risk of death and deterioration of quality of life. Establishing a diagnosis and making a decision to introduce or to withhold an antibiotic therapy can be challenging for a physician who takes care of a patient who is often in poor general condition resulting from the advanced main disease. Treatment aimed at alleviating symptoms should be introduced in every case. Causative treatment (antibiotic therapy) regarding its duration, type of applied medications, their doses, and means of administration depends on the etiology and severity of pneumonia. Although the majority of patients under palliative care require antibiotic therapy in certain cases, especially in patients in advanced terminal or agonal states, it can be futile. Diagnostic and therapeutic decisions should be made individually after consideration of the patient’s state, prognosis, and preferences.