Zasadność stosowania opioidów krótko działających w leczeniu chorych na nowotwory z dłuższym okresem przeżycia w kontekście rozwoju uzależnienia i jakości życia. Studium przypadku

W planowaniu leczenia objawowego oprócz aspektów medycznych należy również ocenić stosunek pacjenta do własnej choroby, poziom komunikacji lekarz–pacjent, obciążenia w wywiadzie uzależnieniem oraz jakość życia. W pracy przedstawiono przypadek chorej z rozpoznanym chłoniakiem rozlanym z dużych komórek B (diffuse large B-cell lymphoma – DLBCL), ze stwierdzonymi przerzutami do kości miednicy i kręgosłupa, znajdującej się pod opieką poradni medycyny paliatywnej z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych. Celem prezentowanych badań było określenie, czy w opisywanym przypadku pacjentki leczonej opioidem krótko działającym podawanym donosowo zasadne jest kontynuowanie planu leczenia, czy też zmiana koncepcji terapeutycznej, podyktowana obawą o rozwijające się uzależnienie od leku, spowodowane niestosowaniem się chorej do zaleceń lekarza.

Considering planning of symptomatic treatment, in addition to medical aspects, we should assess the patient’s attitude to his own disease, the level of doctor-patient communication, the burden in history of addictive disease, quality of life. The study included a patient with a diagnosed diffuse large B-cell lymphoma (DLBCL) with metastasis to bones and spine, falling under an outpatient palliative medicine because of the persistent pain. The aim of this study was to determine whether in the described case of the patient treated with intranasal administered, short-acting opioid is justified to further continue the treatment plan, or to change the therapeutic concept, dictated by fear of developing an addiction to the drug, due to non-compliance with the recommendations by the patient.