Zasady insulinoterapii u chorych na cukrzycę typu 2

W 1995 r. na cukrzycę chorowało na świecie ok. 135 mln osób, z tego w krajach rozwijających się ok. 84 mln, zaś w krajach rozwiniętych ok. 51 mln osób. Przewiduje się, że w roku 2025 na cukrzycę będzie chorowało na świecie ok. 300 mln osób, z tego w krajach rozwijających się ok. 228 mln, zaś w krajach rozwiniętych ok. 72 mln osób. Oznacza to ogólny wzrost chorych na cukrzycę o 122 proc., z tego w krajach rozwijających się o 170 proc., zaś w krajach rozwiniętych o 43 proc. Aż 95 proc. wszystkich nowych przypadków cukrzycy to cukrzyca typu 2. Patrząc na powyższe dane jawi się przed nami widmo XXI w. Mam na myśli cukrzycę. Jest to schorzenie prowadzące do rozwoju wielu powikłań naczyniowych, zarówno o charakterze mikro-, jak i makroangiopatii. Należy pamiętać również o tym, że od momentu rozwoju choroby, często podstępnie, przez cały czas choroba postępuje, nieubłaganie doprowadzając do rozwoju późnych powikłań, pogorszenia jakości życia i skrócenia oczekiwanej krzywej przeżycia.


W badaniu UKPDS, przeprowadzonym u chorych na cukrzycę typu 2 wykazano, że poprawa kontroli glikemii prowadzi do zmniejszenia ryzyka rozwoju późnych powikłań szczególnie o charakterze mikroangiopatii (retinopatii i nefropatii). Kontrola innych czynników ryzyka, takich jak nadciśnienie, hiperlipidemia, insulinooporność i otyłość znacznie zmniejsza ryzyko rozwoju powikłań, dotyczących dużych naczyń. Wynika z tego jednoznacznie, że terapia cukrzycy powinna być wielokierunkowa, uwzględniająca leczenie hipoglikemizujące, hipotensyjne oraz hipolipemizujące. Model opieki nad chorym na cukrzycę obciąża ochronę zdrowia wysokimi kosztami. Większość środków wydaje się na leczenie powikłań cukrzycy. W USA na leczenie chorych na cukrzycę wydaje się rocznie 100 mld dolarów. W Europie podobnej oceny nie przeprowadzono. Badaniem, które wypełnia lukę w ocenie kosztów leczenia chorych na cukrzycę typu 2 jest badanie CODE-2 (Cost of Diabetes in Europe-Type 2).

Późne powikłania naczyniowe cukrzycy o typie mikro- i makroangiopatii pozostają nadal kluczowym problemem współczesnej diabetologii. Prowadzą one zarówno do istotnego pogorszenia jakości życia, jak i skrócenia czasu przeżycia. Dostępne badania wskazują na istnienie ścisłego związku pomiędzy nasileniem i czasem trwania hiperglikemii a ryzykiem rozwoju przewlekłych powikłań naczyniowych cukrzycy. Wśród metod kontroli glikemii, a tym samym poprawy wyrównania metabolicznego wyróżnić należy...


Pełna treść artykułu...