Zastosowanie terapii bezinterferonowej 3D u chorego po przeszczepieniu wątroby z reaktywacją zakażenia genotypem 1b HCV. Opis przypadku

Zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C (hepatitis C virus – HCV) jest wciąż poważnym problemem zdrowotnym. Według WHO dotyczy 130–150 milionów ludzi na świecie. Przewlekłe zakażenie HCV po 20 latach w 20% przypadków prowadzi do marskości wątroby, a u 4% chorych z tej grupy rocznie stwierdza się raka wątrobowokomórkowego.
Leczenie zakażenia HCV do tej pory opierało się na stosowaniu interferonu – białka o działaniu przeciwwirusowym, powodującego upośledzenie replikacji wirusa, oraz immunomodulacyjnym. Monoterapia interferonem rekombinowanym stosowana od końca lat 90. poprzedniego stulecia cechowała się niewielką skutecznością (5–20%). Wydłużenie w kolejnych latach czasu trwania terapii, dodanie do leczenia rybawiryny, a następnie wytworzenie pegylowanego interferonu o dłuższym okresie półtrwania zwiększyło odsetek trwałej odpowiedzi (sustained viral response – SVR) do 54–63%, w zależności od genotypu HCV (najmniejszą wrażliwością na interferon wśród 7 głównych genotypów HCV charakteryzuje się genotyp 1). Skojarzenie interferonu z rybawiryną i wydłużenie czasu terapii wiązało się jednak ze zwiększeniem liczby działań niepożądanych, dlatego nie wszyscy pacjenci mogli ukończyć terapię. Ponadto nie wszystkich chorych można poddać takiemu leczeniu z powodu przeciwwskazań.
Poznanie genomu HCV umożliwiło wytworzenie leków działających bezpośrednio przeciwwirusowo (direct-acting antivirals – DAA). Pierwsze w praktyce klinicznej zostały zatwierdzone w 2011 r. inhibitory proteazy NS3 HCV skutecznie hamujące replikację genotypu 1 wirusa – boceprewir i telaprewir. Zwiększyło to skuteczność terapii do 67–80%. Jednak w grupie pacjentów tzw. trudnych do leczenia, nieodpowiadających na wcześniejsze terapie, z marskością wątroby skuteczność terapii wynosiła poniżej 20%. W 2014 r. do leczenia zakażeń HCV w skojarzeniu z interferonem i rybawiryną zostały zatwierdzone kolejne DAA: symeprewir – inhibitor proteazy, sofobuwir – pangenotypowy inhibitor polimerazy NS5B, daklataswir – inhibitor NS5A. Dzięki temu skuteczność terapii w grupie pacjentów wcześniej nieleczonych zwiększyła się do ok. 90%.
Na przełomie lat 2014/2015 została zatwierdzona do leczenia zakażeń genotypem 1 i 4 pierwsza terapia bezinterferonowa firmy AbbVie, nazwana terapią 3D, zawierająca parytaprewir/r – inhibitor proteazy NS3/4A wzmacniany rytonawirem, ombitaswir – inhibitor NS5A, oraz dazabuwir – nienukleozydowy inhibitor polimerazy. Pierwsze dwa stanowią składową preparatu...


Pełna treść artykułu...