Zastosowanie tofacytynibu w leczeniu chorych na reumatoidalne zapalenie stawów: stanowisko ekspertów Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego

Wprowadzenie

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) jest przewlekłą, ogólnoustrojową chorobą zapalną o charakterze autoimmunologicznym. Choroba charakteryzuje się zapaleniem błony maziowej stawów powodującym ich całkowite zniszczenie, licznymi objawami pozastawowymi i układowymi, co razem prowadzi do kalectwa i przedwczesnej śmierci. Jej przyczyna nie jest znana. W ostatnich dwóch dekadach nastąpił istotny rozwój metod leczenia RZS. Jest on wynikiem z jednej strony wprowadzenia leków biologicznych, z drugiej zaś optymalizacji ogólnych zasad prowadzenia leczenia i opracowania strategii terapeutycznej. Leczenie chorych na RZS ma charakter kompleksowy, aczkolwiek główną rolę odgrywa w nim farmakoterapia [1]. Stosowane leki, dla których udowodniono hamowanie procesu uszkodzenia strukturalnego układu ruchu, określa się jako leki modyfikujące przebieg choroby (disease modyfied antirheumatic drugs – DMARD). Zostały one podzielone na leki syntetyczne i biologiczne [2]. Leki syntetyczne to tzw. klasyczne leki syntetyczne (conventional synthetic drugs – csDMARD) i syntetyczne leki ukierunkowane na cel (targeted synthetic drugs – tsDMARD). Leki biologiczne dzielą się na leki innowacyjne i leki biopodobne [3].
Ze względu na nieznaną przyczynę RZS nie jest możliwe trwałe wyleczenie choroby. Celem leczenia jest uzyskanie pełnej i trwałej remisji. Jest to stan takiego wyhamowania zapalenia w stawach, które nie prowadzi (lub prowadzi w bardzo małym stopniu) do dalszego uszkodzenia strukturalnego układu ruchu. O uzyskaniu remisji z dużym prawdopodobieństwem wnioskuje się na podstawie oceny aktywności choroby. Pomiaru dokonuje się, obliczając tzw. złożone wskaźniki aktywności. Ich omówienie wykracza poza ramy niniejszej pracy i jest dostępne w podręcznikach. U chorych, u których nie udaje się uzyskać remisji, satysfakcjonującym wynikiem leczenia jest uzyskanie małej aktywności choroby, którą również ustala się za pomocą pomiaru wspomnianych złożonych wskaźników aktywności choroby.
Zgodnie z obowiązującą strategią postępowania terapeutycznego nieuzyskanie zmniejszenia aktywności choroby po 3 miesiącach i nieuzyskanie remisji (lub małej aktywności choroby) po 6 miesiącach leczenia powoduje zmianę sposobu terapii zgodnie z etapową strategią leczenia [4]. Mimo jednoznacznie określonego celu leczenia chorych na RZS, znanego pod akronimem T2T (treat to target), w praktyce klinicznej nadal duży odsetek chorych nie uzyskuje opisanego i wymaganego...


Pełna treść artykułu...