Zespół snu z bezdechami - diagnostyka i leczenie

Zaburzenia drożności nosa i górnych dróg oddechowych traktowano dotychczas jako subiektywne odczucie pacjenta, a leczenie zalecano dopiero wówczas, gdy dochodziło do gwałtownego załamania się mechanizmów homeostazy. Udowodniono jednak, że nawet niewielka niedrożność na poziomie nosa, gardła, czy głośni ma swoje implikacje ogólne, bowiem przy dłuższym utrzymywaniu się, prowadzi do powstania zmian w układzie sercowo-płucnym oraz przyczynia się do ujawnienia zaburzeń czynności emocjonalnych, intelektualnych, a nawet ruchowych.




Pierwszymi, którzy zwrócili uwagę laryngologów na następstwa długotrwałego upośledzenia drożności górnych dróg oddechowych, prowadzących do wystąpienia okresów bezdechu podczas snu, określając to zjawisko mianem sleep apnea (bezdechy senne) jako nowego zespołu w laryngologii, byli Simmons i Hill (w 1974 r.).

Zespół snu z bezdechami (ZSzB) definiowany jest jako zaburzenia oddychania podczas snu polegające na występowaniu bezdechów o różnie długim czasie trwania (nie krótszym niż 10 s) z towarzyszącymi w tym czasie spadkami wysycenia tlenem krwi tętniczej minimum o 4 proc., pojawiających się przynajmniej 5-krotnie w ciągu godziny w czasie 6-godzinnego monitorowania snu.

Rozróżnia się 3 postacie bezdechów podczas snu:
- bezdech centralny – występuje wówczas, gdy nie dochodzi do przepływu powietrza przez górne drogi oddechowe w wyniku upośledzenia lub zaniku napędu oddechowego (mięśnie przepony i klatki piersiowej nie poruszają się),
- bezdech obturacyjny – jest rezultatem zamknięcia górnych dróg oddechowych przy zachowanym napędzie oddechowym, ruchy przepony i dodatkowych mięśni oddechowych są zachowane, ale powietrze nie dostaje się do płuc,
- bezdech mieszany – posiada komponenty centralnego i obturacyjnego bezdechu.

Nos jest początkowym odcinkiem drogi oddechowej. Jego zadaniem jest staranne przygotowywanie każdej porcji powietrza oddechowego zanim dotrze ono do pęcherzyków płucnych odpowiednio ocieplone, oczyszczone i nawilżone. Dzieje się to przy pomocy sprawnej gry naczynioruchowej naczyń umiejscowionych w małżowinach nosowych. Są to naczynia typu zatokowego, a zaopatrujące je włókna nerwowe układu autonomicznego pochodzą ze zwoju skrzydłowo-podniebiennego. Wpływają one na ilość przepływającej i zalegającej w małżowinach krwi, a co za tym idzie mają decydujący...


Pełna treść artykułu...