Zespół wyniszczenia w przebiegu choroby nowotworowej z uwzględnieniem leczenia octanem megestrolu

Zespół jadłowstrętu i wyniszczenia nowotworowego (cachexia-anorexia cancer related syndrome – CACS), zwany też zespołem kacheksja–anoreksja, występuje u większości chorych w zaawansowanej fazie choroby nowotworowej. U podstaw rozwoju zespołu leży zmniejszenie apetytu wraz z nasileniem się procesów katabolicznych i hamowaniem anabolizmu. W przebiegu zespołu dochodzi do utraty masy mięśniowej z utratą lub bez utraty tkanki tłuszczowej. Na poziomie komórkowym proces rozwoju CACS wiąże się z uruchomieniem kaskady szeregu produktów guza nowotworowego i cytokin prozapalnych. Zespół kacheksja–anoreksja powoduje narastające osłabienie, skrócenie czasu przeżycia, obniżenie jakości życia, wpływa na stan psychiczny chorego i wzajemne relacje. Ciągle trwają poszukiwania leku, który w optymalny sposób mógłby zatrzymać proces wyniszczenia nowotworowego. W artykule omówiono zasady rozpoznawania zespołu, przedstawiono dyskusję toczącą się nad uzyskaniem wspólnej definicji CACS oraz niektóre z częściej stosowanych opcji terapeutycznych. Poza tym omówione zostały dostępne leki oraz substancje będące w trakcie badań. Wskazano na ograniczenia stosowania glikokortykoidów i prokinetyków. Szerzej przedstawiono czynniki progestagenne, które hamując anoreksję, jednocześnie zwalczają zaburzenia metaboliczne w odpowiedzi na wieloczynnikowy charakter zaburzeń w CACS.

Most patients in advanced stages of cancer suffer from cachexia-anorexia cancer related syndrome (CACS). At the core of development of this syndrome lies reduced appetite with increased catabolic processes and reduced anabolism. The course of the syndrome leads to the loss of skeletal muscle mass with or without loss of fat mass. At the cellular level CACS development process involves activating a number of tumor products and pro-inflammatory cytokines. This results in increasing fatigue, reduction of survival, lower quality of life, also affects the patient's mental state and relationships. A drug which could in an optimal way stop the process of cachexia-anorexia is still being researched.

This article discusses the principles of diagnosis of CACS syndrome, shows the ongoing discussions on achieving a common definition of CACS and presents some of the most common treatment options. The study discusses the available drugs and substances which are still being under research. This work indicates the limits of the use of glucocorticoids and reduced prokinetics.

Progestational agents inhibit anorexia and also reduce lighting metabolic changes. This is a response to multifactiorial nature of disorders in CACS. These medications are wider presented in this study.