Zmiany systemowe w opiece zdrowotnej

Wszelkie zmiany w ochronie zdrowia, tak jak i zmiany w innych sferach życia dotykających na co dzień całe społeczeństwo wywołują wiele społecznych dyskusji, zarówno na poziomie dyskusji medialnych, jak również na szczeblu osób zajmujących się zawodowo danym sektorem życia.


Od roku 1989 społeczeństwo oczekuje pewnych zmian w sposobie funkcjonowania opieki zdrowotnej. Oczekiwania te znacznie nasiliły się wraz z wejściem reformy ochrony zdrowia, tj. od 1999 roku. Inne są oczekiwania osób korzystających z opieki placówek ochrony zdrowia (nazwanych po zmianie systemu świadczeniobiorcami), a inne tych którzy świadczą usługi zdrowotne (nazwanych po zmianach w 1999 roku – świadczeniodawcami).
Ta pierwsza grupa oczekuje w kolejności:
– lepszego dostępu do lekarzy specjalistów,
– jasnych i jawnych zasad w przypadku konieczności oczekiwania na planowe świadczenia zdrowotne,
– możliwości korzystania z nowoczesnych metod leczniczych,
– większych nakładów na system ochrony zdrowia.

Z kolei świadczeniobiorcy oczekują przede wszystkim:
– zwiększonych przychodów dla swoich jednostek, a w dalszej kolejności jasnych i klarownych zasad zakupu świadczeń przez płatnika,
– istnienia systemu, który umożliwiałby porównanie w zakresie realizowanych usług medycznych.

Reasumując:
pacjenci – świadczeniobiorcy oczekują w pierwszej kolejności zmian organizacyjnych, a w drugiej zwiększenia środków na system ochrony zdrowia, natomiast zakłady opieki zdrowotnej – świadczeniodawcy na plan pierwszy stawiają wzrost środków finansowych na działalność. Pośrodku tych stron został umieszczony płatnik.
Niedoskonałością przy wprowadzaniu zmian po 1999 roku było m.in.:
– opóźnienie przy wdrażaniu rozporządzeń i aktów wykonawczych po wejściu w życie ustawy o poz,
– powstanie i ugruntowanie się pewnych regionalnych (kasowych) rozwiązań systemu zakupu świadczeń zdrowotnych – słowniki świadczeń, warunki wykonania,
– znaczne osłabienie roli nadzoru specjalistycznego (konsultanci regionalni i krajowi),
– brak jednolitej metodologii liczenia kosztów,
– brak współdziałania organów kształtujących politykę zdrowotną w celu lepszego i skuteczniejszego wykorzystania środków przeznaczonych na restrukturyzacje jednostek ochrony zdrowia.


View full text...