Znaczenie wczesnego rozpoznawania pierwotnego zakażenia HIV w codziennej praktyce lekarskiej

Naturalny przebieg zakażenia wirusem HIV jest kilkuetapowym dynamicznym procesem prowadzącym do postępującej i nieodwracalnej – w świetle obecnej wiedzy – degradacji układu immunologicznego, o dobrze poznanej symptomatologii i klinice wtórnych zakażeń oportunistycznych. Poznanie w ostatnim czasie dokładnych mechanizmów patofizjologicznych infekcji pozwoliło na zmianę dotychczasowego poglądu na rolę rozpoznawania i potencjalnej terapii podczas początkowych etapów zakażenia. Naczelnym przesłaniem dla wprowadzenia terapii w tym okresie jest wzbudzanie silnej odpowiedzi typu komórkowego, której fundamentalną rolę w hamowaniu progresji zakażenia wykazano w wielu pracach. Krytyczny okres dla tej terapii jest jednak krótkotrwały, w wyniku czego szybkie rozpoznanie zakażenia ma fundamentalne znaczenie dla rokowania u takich pacjentów. Wczesne rozpoznanie niesie również istotne korzyści epidemiologiczne. Wczesna faza zakażenia wiąże się bowiem z wysokim stopniem replikacji i ładunku wirusowego w płynach ustrojowych, co znacząco podnosi ryzyko ekspozycji osób żyjących z zakażonymi. W związku z tym w niniejszej pracy przedstawiono najbardziej istotne zagadnienia dotyczące wykrywania, terapii i implikacji klinicznych u osób świeżo zakażonych wirusem HIV.


Wstęp

Dwudziestoletnia perspektywa badań nad niekończącą się, ale zmieniającą swoje oblicze, epidemią zakażeń HIV i AIDS, uświadamia nam, jak wiele jeszcze problemów związanych z tym zagadnieniem, jak choćby eradykacja wirusa, wymaga rozwiązania. Coraz lepiej znamy biologię HIV, rozumiemy mechanizmy jego aktywności w organizmie zakażonego, zauważamy zmianę dynamiki historii naturalnej infekcji. Dzieje się tak dzięki dokonującemu się postępowi terapii – głównie antyretrowirusowej (ART) – oraz ciągle wprowadzanym nowym lekom i na bieżąco weryfikowanym schematom terapeutycznym. Mimo że postęp, jaki się w tej dziedzinie dokonał, można porównać z tak spektakularnymi osiągnięciami medycyny, jak możliwość odczytania genomu ludzkiego czy zgłębienie reguł kontrolujących mechanizmy apoptozy, nie udało się dotąd odkryć środka ani wypracować schematu terapeutycznego o potencjale eradykacyjnym HIV. Można przypuszczać, że jego poznanie byłoby sukcesem na miarę odkryć A. Flemminga czy L. Pasteura.
Postęp, jaki dotyczy biologicznych i molekularnych aspektów HIV i powodowanych przez niego skutków tym bardziej winien zwrócić uwagę lekarza na...


View full text...