Zwężenie tchawicy i oskrzeli w GPA - optymalizacja postępowania terapeutycznego
Autor: Andrzej Kordas
Data: 04.01.2017
Źródło: Terrier B, Dechartres A, Girard C et al. Granulomatosis with polyangiitis: endoscopic management of tracheobronchial stenosis: results from amulticentre experience. Rheumatology (Oxford). Oct;54(10):1852-7. doi: 10.1093/rheumatology/kev129
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Zwężenie dróg oddechowych (oskrzeli i tchawicy) w następstwie nacieków zapalnych w przebiegu ziarniniakowatości z zapaleniem naczyń (granulomatosis with polyangiitis, GPA) stanowi istotny problem kliniczny i wymaga często poza systemowym leczeniem immunosupresyjnym postępowania inwazyjnego, szczególnie, że miejscowy proces zapalny może być niezależny od ogólnoustrojowej aktywności choroby.
Wydaje się, że u chorych, u których dochodzi do tego typu powikłań przeważa w obrazie klinicznym proces ziarniniakowy nad zapaleniem naczyń. Obraz kliniczny zmian obejmuje stenozę podgłośniową, zwężenia oskrzeli, zmiany zapalne dróg oddechowych z tworzeniem owrzodzeń i pseudoguzów. Postępowanie inwazyjne stanowi częsty element terapii, związane jest jednak niejednokrotnie z koniecznością powtarzania procedury inwazyjnej. Badacze francuscy opublikowali wyniki wieloośrodkowej analizy rodzaju procedur endoskopowych wykonywanych u chorych na GPA z zajęciem dróg oddechowych oraz czynników wpływających na skuteczność tych interwencji.
Wśród ponad 180 procedur endoskopowych w zakresie tchawicy i oskrzeli dominowały endoskopowe zabiegi poszerzania dróg oddechowych, w tym z wykorzystaniem lasera, lokalne iniekcje glikokortykosteroidów (GKS, w przypadku stenozy podgłośniowej) oraz zabiegi z założeniem stentu (głównie w przypadku zajęcia oskrzeli). Zaobserwowano, że im krótszy czas od rozpoznania do wystąpienia stenozy wymagającej interwencji, tym większe ryzyko niepowodzenia postępowania inwazyjnego. Ponadto zwężenia oskrzeli obarczone były większym ryzykiem restenozy, w porównaniu do stenozy podgłośniowej.
Natomiast stosowanie glikokortkosteroidów w dawce ≥30mg/d prednizonu (lub innego GKS w dawce równoważnej) w połączeniu z interwencją endoskopową związane było z mniejszym ryzykiem niepowodzenia leczenia (restenoza, czy inne powikłania). Zjawiska tego nie zaobserwowano w przypadku innych leków immunosupresyjnych. Co nakazywałoby zwiększenie dawki GKS okołozabiegowo dla zmniejszenia ryzyka powikłań.
Wśród ponad 180 procedur endoskopowych w zakresie tchawicy i oskrzeli dominowały endoskopowe zabiegi poszerzania dróg oddechowych, w tym z wykorzystaniem lasera, lokalne iniekcje glikokortykosteroidów (GKS, w przypadku stenozy podgłośniowej) oraz zabiegi z założeniem stentu (głównie w przypadku zajęcia oskrzeli). Zaobserwowano, że im krótszy czas od rozpoznania do wystąpienia stenozy wymagającej interwencji, tym większe ryzyko niepowodzenia postępowania inwazyjnego. Ponadto zwężenia oskrzeli obarczone były większym ryzykiem restenozy, w porównaniu do stenozy podgłośniowej.
Natomiast stosowanie glikokortkosteroidów w dawce ≥30mg/d prednizonu (lub innego GKS w dawce równoważnej) w połączeniu z interwencją endoskopową związane było z mniejszym ryzykiem niepowodzenia leczenia (restenoza, czy inne powikłania). Zjawiska tego nie zaobserwowano w przypadku innych leków immunosupresyjnych. Co nakazywałoby zwiększenie dawki GKS okołozabiegowo dla zmniejszenia ryzyka powikłań.
Patronat naukowy portalu: