Żywienie w przewlekłej niewydolności nerek w okresie leczenia zachowawczego

Odpowiedni sposób odżywiania osób z przewlekłą niewydolnością nerek (PNN) ma zasadnicze znaczenie w procesie terapeutycznym, zwłaszcza że niedobory pokarmowe mogą prowadzić do wystąpienia niedożywienia i do pogorszenia zdrowia pacjenta. Dieta musi pokrywać zapotrzebowanie energetyczne osoby chorej, dostarczać odpowiednią, zbilansowaną ilość makroskładników i mikroskładników. Planując jadłospis dla osoby chorej, należy uwzględnić wydolność nerek, stan odżywienia, zaburzenia metaboliczne. Ponieważ wszystkie te czynniki są odmienne u każdego pacjenta, konieczne jest indywidualne dobieranie diety dla konkretnej osoby. Stosowanie jednego schematu postępowania dietetycznego dla wszystkich pacjentów może być szkodliwe dla ich stanu zdrowia.
W artykule przedstawiono zalecenia Zespołu Krajowego Konsultanta Medycznego w Dziedzinie Nefrologii z 2004 r. dotyczące postępowania zachowawczego u chorych na PNN, a w aspektach, które nie zostały uwzględnione w tym opracowaniu, wykorzystano zalecenia innych organizacji.
Białko z jednej strony jest niezbędne do utrzymania prawidłowego stanu odżywiania osób z PNN, z drugiej jego nadmierna ilość może prowadzić do pogorszenia stanu chorego. Zaleca się, by podaż białka w okresie utajenia PNN mieściła się w zakresie 1,0–0,8 g/kg należnej masy ciała/dzień, czyli tak jak u osoby zdrowej. W okresie wyrównanej i niewyrównanej niewydolności nerek podaż białka powinna być ograniczona do 0,8 g/kg należnej masy ciała, ze szczególnym zwróceniem uwagi na ograniczenie tych produktów białkowych, które zawierają duże ilości fosforanów. Ilość białka w diecie powinna być sprawdzana za pomocą wywiadu dietetycznego. Aktualne uzgodnienia specjalistów nie zalecają stosowania diety z większym ograniczeniem ilości białka niż 0,6 g/kg/dobę. W szczególnych sytuacjach można zdecydować o dodatkowym podawaniu ketoanalogów aminokwasów.
Zalecenia dotyczące ilości białka w diecie powinny być wyliczane na podstawie należnej masy ciała. Dla osób, u których wskaźnik masy ciała (BMI) mieści się w granicach normy (20–25) rzeczywistą masę ciała uznaje się za należną. U osób z niedowagą za należną masę ciała przyjmuje się masę ciała, przy której BMI jest równe 20, natomiast w przpadku chorych z nadwagą i otyłością za należną uznaje się masę ciała odpowiadającą BMI równemu 25.
Podczas stosowania diety z ograniczoną podażą białka do ok. 0,6 g/kg/dobę konieczne jest zapewnienie, aby ponad połowę ogólnej ilości białka stanowiło białko...


Pełna treść artykułu...