123RF
Terapia rifaksyminą pacjentów chorych na marskość istotnie zmniejsza ryzyko dekompensacji wątroby
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
U ponad 11 proc. pacjentów z wyrównaną marskością wątroby każdego roku dochodzi do dekompensacji czynności wątroby, co skutkuje spadkiem mediany przeżycia poniżej dwóch lat. Pojawiły się nowe opcje leczenia, takie jak rifaksymina.
Dekompensacja czynności wątroby jest najważniejszym klinicznym czynnikiem rokowniczym chorobowości i śmiertelności wśród pacjentów z marskością wątroby. Wśród osób z wyrównaną chorobą 10-letnie ryzyko wystąpienia wodobrzusza, krwotoku z przewodu pokarmowego, encefalopatii wątrobowej i żółtaczki wynosi odpowiednio 40 proc., 25 proc., 28 proc. i 33 proc. U ponad 11 proc. pacjentów z wyrównaną marskością wątroby każdego roku dochodzi do dekompensacji czynności wątroby, co skutkuje spadkiem mediany przeżycia poniżej dwóch lat.
Nieselektywne beta-blokery, takie jak propranolol czy nadolol, zalecane w długotrwałym leczeniu nadciśnienia wrotnego u pacjentów z wyrównaną marskością wątroby, okazały się jak dotąd najskuteczniejszą opcją zapobiegania dekompensacji. Pojawiły się jednak nowe opcje leczenia, takie jak rifaksymina, będąca bezpieczną, dostępną i skuteczną farmakoterapią tej grupy chorych, która może poprawić jakość życia i przedłużyć przeżycie bez przeszczepu, niezależnie od zaangażowanych czynników etiologicznych.
Pacjenci z marskością wątroby wykazują zmiany w mikrobiocie, wzrost przepuszczalności jelitowej i związaną z tym translokację bakteryjną, co przyczynia się do nasilenia stanu zapalnego. Rifaksymina oprócz wpływu na mikrobiotę jelitową redukuje stan zapalny, zmniejsza interakcje bakterii z enterocytami i poprawia integralność nabłonka jelitowego, zapobiegając translokacji bakteryjnej. Ponadto połączenie propranololu i rifaksyminy w porównaniu z samym propranololem wiąże się z istotnym zmniejszeniem nadciśnienia wrotnego. Chociaż rifaksymina jest obecnie zarejestrowana do zapobiegania nawracającej encefalopatii wątrobowej, może również odgrywać rolę w zapobieganiu innym dekompensacjom czynności wątroby.
Wiele badań klinicznych oceniało związek między stosowaniem rifaksyminy a powikłaniami związanymi z chorobą wątroby, wykazując, że rifaksymina może zmniejszać ryzyko dalszej dekompensacji u pacjentów z niewyrównaną marskością wątroby. U pacjentów w grupie wysokiego ryzyka z wyrównaną marskością wątroby w analizie post-hoc RCT porównującej rifaksyminę w dawce 1100mg/d z placebo wykazano, że rifaksymina istotnie zmniejsza ryzyko dekompensacji czynności wątroby (HR = 0,41, 95 proc. CI: 0,25–0,67; p <0,001). Odkrycie to zostało potwierdzone następnie w prospektywnym, randomizowanym, otwartym badaniu klinicznym opublikowanym w 2021 r.
Wystąpienie dekompensacji czynności wątroby stanowi najważniejszy czynnik prognostyczny w naturalnym przebiegu marskości wątroby. Nieselektywne beta-blokery są obecnie podstawą zapobiegania dekompensacji, ale nowe terapie, takie jak rifaksymina, mogą zmniejszyć zachorowalność i śmiertelność związaną z wątrobą, poprawić jakość życia chorych i ograniczyć społeczno-ekonomiczne obciążenie marskością wątroby, niezależnie od czynników etiologicznych.
Nieselektywne beta-blokery, takie jak propranolol czy nadolol, zalecane w długotrwałym leczeniu nadciśnienia wrotnego u pacjentów z wyrównaną marskością wątroby, okazały się jak dotąd najskuteczniejszą opcją zapobiegania dekompensacji. Pojawiły się jednak nowe opcje leczenia, takie jak rifaksymina, będąca bezpieczną, dostępną i skuteczną farmakoterapią tej grupy chorych, która może poprawić jakość życia i przedłużyć przeżycie bez przeszczepu, niezależnie od zaangażowanych czynników etiologicznych.
Pacjenci z marskością wątroby wykazują zmiany w mikrobiocie, wzrost przepuszczalności jelitowej i związaną z tym translokację bakteryjną, co przyczynia się do nasilenia stanu zapalnego. Rifaksymina oprócz wpływu na mikrobiotę jelitową redukuje stan zapalny, zmniejsza interakcje bakterii z enterocytami i poprawia integralność nabłonka jelitowego, zapobiegając translokacji bakteryjnej. Ponadto połączenie propranololu i rifaksyminy w porównaniu z samym propranololem wiąże się z istotnym zmniejszeniem nadciśnienia wrotnego. Chociaż rifaksymina jest obecnie zarejestrowana do zapobiegania nawracającej encefalopatii wątrobowej, może również odgrywać rolę w zapobieganiu innym dekompensacjom czynności wątroby.
Wiele badań klinicznych oceniało związek między stosowaniem rifaksyminy a powikłaniami związanymi z chorobą wątroby, wykazując, że rifaksymina może zmniejszać ryzyko dalszej dekompensacji u pacjentów z niewyrównaną marskością wątroby. U pacjentów w grupie wysokiego ryzyka z wyrównaną marskością wątroby w analizie post-hoc RCT porównującej rifaksyminę w dawce 1100mg/d z placebo wykazano, że rifaksymina istotnie zmniejsza ryzyko dekompensacji czynności wątroby (HR = 0,41, 95 proc. CI: 0,25–0,67; p <0,001). Odkrycie to zostało potwierdzone następnie w prospektywnym, randomizowanym, otwartym badaniu klinicznym opublikowanym w 2021 r.
Wystąpienie dekompensacji czynności wątroby stanowi najważniejszy czynnik prognostyczny w naturalnym przebiegu marskości wątroby. Nieselektywne beta-blokery są obecnie podstawą zapobiegania dekompensacji, ale nowe terapie, takie jak rifaksymina, mogą zmniejszyć zachorowalność i śmiertelność związaną z wątrobą, poprawić jakość życia chorych i ograniczyć społeczno-ekonomiczne obciążenie marskością wątroby, niezależnie od czynników etiologicznych.
