Badanie kliniczne lebrikizumabu u pacjentów z ciężkim atopowym zapaleniem skóry
| Tagi: | lebrikizumab, interleukina 13, atopowe, zapalenie, skóry |
W patogenezie atopowego zapalenia skóry (AZS) ważną rolę odgrywa odpowiedź immunologiczna typu Th2. Jedną z komponent z tej odpowiedzi jest interleukina 13. Zablokowanie jej szlaku może zahamować proces patofizjologiczny AZS.
Na łamach JAMA Dermatology ukazały się wyniki badania klinicznego przeprowadzonego przez badaczy z Uniwersytetu Góry Synaj w Stanach Zjednoczonych. W badaniu użyto lek biologiczny lebrikizumab, który ma wysokie powinowactwo do receptora dla interleukiny 13. Do badania zrandomizowano 280 pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim AZS, których przydzielono do jednej z czterech grup: podskórne podanie lebrikizumabu 125 mg co 4 tygodnie z dawką wstępną 250 mg, 250 mg co 4 tygodnie z dawką wstępną 500 mg, 250 mg co 2 tygodnie i z dawką wstępną w pierwszym dniu oraz po drugim tygodniu 500 mg oraz grupa placebo. Pierwotnym punktem końcowym była zmiana ciężkości przebiegu AZS ocenianego po 16 tygodniach od rozpoczęcia leczenia, wykorzystując Eczema Arean and Severity Index (EASI).
W porównaniu z placebo (EASI, poprawa o 41,1%) grupy z lebrikizumabem uzyskały poprawę w pierwotnym punkcie końcowym zależną od wykorzystanej dawki: u otrzymujących 125 mg po czterech tygodniach odnotowano poprawę o 62,6%, w wypadku dawki 250 mg co cztery tygodnie - o 69,2%, a w przypadku dawki 250 mg co dwa tygodnie poprawa wyniosła 72,1%. Również występowanie objawów ubocznych było zależne od dawki lebrikizumabu. Jednakże większość miała łagodny lub umiarkowany charakter i nie prowadziła do przerwania leczenia. Najczęstszymi powikłaniami były odczyny skórne w miejscu podania, infekcje wirusów Herpes oraz zapalenia spojówek.
Podsumowując, leczenie lebrikizumabem przyniosło poprawę pacjentom z AZS, a skuteczność kliniczna zależała od podanej dawki. Jeśli wyniki tego badania klinicznego fazy 2B zostaną zreprodukowane w badaniu trzeciej fazy, to lebrikizumab może stać się w przyszłości nową obiecująco opcją w leczeniu umiarkowanego lub ciężkiego AZS.
W porównaniu z placebo (EASI, poprawa o 41,1%) grupy z lebrikizumabem uzyskały poprawę w pierwotnym punkcie końcowym zależną od wykorzystanej dawki: u otrzymujących 125 mg po czterech tygodniach odnotowano poprawę o 62,6%, w wypadku dawki 250 mg co cztery tygodnie - o 69,2%, a w przypadku dawki 250 mg co dwa tygodnie poprawa wyniosła 72,1%. Również występowanie objawów ubocznych było zależne od dawki lebrikizumabu. Jednakże większość miała łagodny lub umiarkowany charakter i nie prowadziła do przerwania leczenia. Najczęstszymi powikłaniami były odczyny skórne w miejscu podania, infekcje wirusów Herpes oraz zapalenia spojówek.
Podsumowując, leczenie lebrikizumabem przyniosło poprawę pacjentom z AZS, a skuteczność kliniczna zależała od podanej dawki. Jeśli wyniki tego badania klinicznego fazy 2B zostaną zreprodukowane w badaniu trzeciej fazy, to lebrikizumab może stać się w przyszłości nową obiecująco opcją w leczeniu umiarkowanego lub ciężkiego AZS.
