Co determinuje zwiększoną śmiertelność w przebiegu łuszczycy?

Łuszczyca, dotykająca 3 proc. populacji krajów wysoko rozwiniętych, zwiększa ryzyko zgonu – prawdopodobnie poprzez wywoływanie ogólnoustrojowego stanu zapalnego, co zwiększa szanse na groźne choroby współistniejące, zwłaszcza sercowo-naczyniowe. Stąd łatwo o wniosek, że ogólnoustrojowe leczenie immunomodulujące tłumi ten proces i potencjalnie poprawia przeżycie, jednak dowody na zasadność tej zależności były poważnie ograniczone.

Na łamach prestiżowego „Journal of The American Academy of Dermatology” przedstawiono wyniki badania kanadyjskiego zespołu naukowców, który określił wpływ systemowego leczenia łuszczycy na ryzyko zgonu. W tym celu, korzystając z danych zawartych w Alberta Health Services Data Repository of Reporting z lat 2012 - 2019, wyodrębnili 18 618 osób z łuszczycą i 55 854 zdrowych dobranych pod względem płci, pochodzenia i wieku. Mediana wieku całej badanej populacji wynosiła 48 lat, a badacze już na samym początku dostrzegli, że śmiertelność wśród chorych na łuszczycę była istotnie wyższa niż w grupie kontrolnej (odpowiednio 5,7 w porównaniu z 3,8 proc.), co przekłada się na medianę wieku w chwili zgonu wynoszącą odpowiednio 72 i 74,4 lat.

Ze zwiększoną śmiertelnością korelowało współwystępowanie polekowego uszkodzenia wątroby, choroby afektywnej dwubiegunowej, myśli samobójczych, zawału serca, zastoinowej niewydolności serca i choroby naczyń mózgowych. Wykazano, że wśród osób leczonych lekami biologicznymi było wyższe niż w grupie kontrolnej, nawet po dopasowaniu pod kątem innych chorób współistniejących. U tych pacjentów obserwuje się również zmniejszoną ogólną śmiertelność w porównaniu z pacjentami leczonymi metotreksatem lub środkami stosowanymi miejscowo. Jednak, pomimo zwiększonej przeżywalności, nie wykryto znaczącej poprawy w przebiegu chorób współistniejących. Częstość występowania poważnych chorób sercowo-naczyniowych była taka sama jak w grupie kontrolnej, co nakazuje zwrócenie szczególnej uwagi nie tylko na odpowiednie leczenie choroby podstawowej, ale także pozostałych. Autorzy podali, że poważnym ograniczeniem badania był fakt, że nie można było zmierzyć niektórych czynników, w tym rodzaju i ciężkości łuszczycy, odpowiedzi na leczenie, palenia tytoniu w wywiadzie i spożycia alkoholu.

Powyższe wyniki są bardzo cenne – uświadamiają konieczność obejmowania pacjentów z łuszczycą opieką wielospecjalistyczną – jednak nie pozwalają na ustalenie związku przyczynowego między leczeniem biologicznym a zmniejszeniem ryzyka śmiertelności. Według autorów konieczne będą dalsze, randomizowane badania porównawcze.