Czynniki ryzyka wzrostu masy ciała u pacjentów z łuszczycą leczonych infliximabem

Wśród pacjentów chorujących na łuszczycę i leczonych inhibitorami TNF-α notuje się znaczny wzrost wagi ciała. Jak do tej pory istnieją sprzeczne doniesienia dotyczące czynników ryzyka wzrostu masy ciała u tych osób. Autorzy cytowanego artykułu postanowili scharakteryzować czynniki ryzyka wzrostu wagi u pacjentów leczonych infliximabem.

Wieloośrodkowym, obserwacyjnym badaniem trwającym 4 miesiące objęto dorosłych z łuszczycą z 19 francuskich ośrodków dermatologicznych. Włączono do niego osoby, które przyjmowały infliximab przez co najmniej 1 rok i retrospektywnie analizowano ich dane. Analizowano wpływ płci, wieku, ciężkości choroby, współwystępowania chorób sercowo-naczyniowych i metabolicznych oraz wcześniejszych/jednoczesnych terapii na zmianę wagi ciała. Za wzrost wagi uznano jej zwiększenie o 2% w stosunku do wartości wyjściowej.

Łącznie zakwalifikowano 191 pacjentów z łuszczycą (mężczyźni:68,6%, średni wiek 46,9 lat). Średni wzrost masy ciała wyniósł 1,6 kg (2,1%) po roku terapii infliximabem. U niemal połowy pacjentów (48,2%) stwierdzono wzrost masy ciała, u 10% wzrost ten wyniósł co najmniej 10% wartości wyjściowej. Wyjściowa masa ciała i współczynnik BMI oraz współistniejące choroby sercowo-naczyniowe i metaboliczne nie miały wpływu na ten wzrost (P=0,007), natomiast w przypadku ciężkich odmian łuszczycy (BSA) wpływ ten wykazano (P=0,005).
W analizie wieloczynnikowej stwierdzono natomiast, że do spadku masy ciała częściej dochodziło u pacjentów poddawanych reżimowi dietetycznemu po terapii (P=0,01; OR=0,41) oraz u tych, którzy przyjmowali infliximab łącznie z metotreksatem (P=0,03; OR=0,41)

Podsumowując, znaczny wzrost masy ciała jest zjawiskiem częstym podczas terapii infliximabem u osób z ciężką łuszczycą. Reżim dietetyczny po terapii lub jednoczesne zastosowanie metotreksatu umożliwia redukcję przyrostu masy ciała u tych pacjentów.