Fototerapia i fotochemoterapia w dermatologii - rekomendacje PTD

Fototerapia i fotochemoterapia to uznane i przydatne metody leczenia wielu chorób skóry. Jeśli są one prawidłowo prowadzone, mogą być wysoce skuteczne u chorych na dermatozy podatnych na fototerapię lub fotochemoterapię UV. Objawy niepożądane występują niezwykle rzadko. Wadą tych metod w Polsce jest ich mała dostępność poza dużymi ośrodkami dermatologicznymi.

Światło stanowi jeden z elementów fali elektromagnetycznej. Fala elektromagnetyczna zawiera dwie składowe: elektryczną i magnetyczną, które indukują się wzajemnie – zmieniające się pole elektryczne wytwarza zmieniające się pole magnetyczne, a to z kolei wytwarza zmienne pole elektryczne. Właściwości fal elektromagnetycznych zależą od długości fali. Promieniowaniem elektromagnetycznym o różnej długości fali są: fale radiowe, mikrofale, podczerwień, światło widzialne, ultrafiolet, promieniowanie rentgenowskie i promieniowanie gamma. W opisie kwantowym promieniowanie elektromagnetyczne jest traktowane jako strumień cząstek elementarnych nieposiadających masy, zwanych fotonami. Energia każdego fotonu zależy od długości fali; wraz ze wzrostem długości fali zmniejsza się energia promieniowania.

W fototerapii dermatologicznej wykorzystuje się następujące typy promieniowania świetlnego: UVB szerokopasmowe, monochromatyczne wąskopasmowe UVB, UVB laserowe, UVA w połączeniu z psoralenami – PUVA, UVA1, światło widzialne, monochromatyczne światło w zakresie pasm widzialnych: fiolet, niebieski, zielony, żółty, czerwony, głęboka czerwień, podczerwień.

W fototerapii i fotochemoterapii wykorzystuje się obecnie aparaturę emitującą następujące długości promieniowania: UVB 311, UVB 313, UVB 308, UVA 320–400 nm z pikiem 365 nm i UVA1 o długości 340–400 nm. Najczęściej w Polsce stosowane jest promieniowanie UVB 311 i UVA 320–400 mm (głównie z psoralenami).

Fotochemoterapia to łączona forma leczenia światłem ultrafioletowym oraz specjalnymi substancjami chemicznymi będącymi fotouczulaczami (w mechanizmie fotochemicznym, a nie fotoalergicznym), czyli substancjami zwiększającymi wrażliwość skóry na ultrafiolet (głównie UVA). Substancje te należą do psoralenów. Termin PUVA został wprowadzony w 1974 roku przez Parrisha i wsp. w pracy oceniającej wyniki leczenia łuszczycy za pomocą podawanego doustnie 8-metoksypsoralenu (8-MOP) i naświetlań całego ciała długimi promieniami UVA.

Poniżej rekomendacje Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego:
www.termedia.pl/Fototerapia-i-fotochemoterapia-w-dermatologii-Rekomendacje-Polskiego-Towarzystwa-Dermatologicznego,56,37312,1,0.html