Hipertriglicerydemia zwiększa ryzyko łuszczycy

Podwyższone stężenie trójglicerydów jest kojarzone głównie ze zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym, ale i w dermatologii nie jest bez znaczenia, o czym przekonuje najnowsza publikacja z „British Dermatology”.

W świetle rosnącej liczby danych literaturowych staje się coraz bardziej oczywiste, że lipoproteiny bogate w trójglicerydy wykazują działanie prozapalne, co dalej przekłada się na zwiększone ryzyko wielu chorób. Raporty epidemiologiczne wskazują, że mniej więcej jedna trzecia dorosłych charakteryzuje się poziomem trójglicerydów w surowicy powyżej 150 mg/dl, a wśród osób powyżej 60. roku życia odsetek obciążonych wynosi aż 42 proc. Astronomiczne wręcz stężenia, przekraczające 500 mg/dl, dotykają około 2 proc. populacji - łatwo policzyć, jak duża jest to liczba po uwzględnieniu populacji krajów zachodnich. Obecnie nie wiadomo jednak, czy podwyższone stężenie trójglicerydów w osoczu jest przyczynowo związane z rozwojem łuszczycy, jednej z najczęstszych przewlekłych dermatoz.

Zespół badaczy z Copenhagen University Hospital, korzystając z danych 108 043 osób dorosłych zawartych w Copenhagen General Population Study, określił związek między stężeniem trójglicerydów w osoczu a ryzykiem łuszczycy; dodatkowo zastosowano „filtr” w postaci uwzględnienia 9 znanych wariantów genetycznych metabolizmu trójglicerydów. Następnie odkryte zależności zweryfikowano na populacji aż 337 159 osób, których dane zaczerpnięto z brytyjskiego Biobanku. Podczas mediany obserwacji trwającej nieco ponad 9 lat rozpoznanie łuszczycy postawiono u ponad 1 proc. osób. Obliczono, że skorygowany współczynnik ryzyka dla łuszczycy wyniósł 1,26 na każde podwojenie stężenia trójglicerydów w osoczu, a przy podatności genetycznej współczynnik ten wynosił aż 2,10. Powyższa silna korelacja została potwierdzona na populacji kontrolnej; w sumie powyższych odkryć dokonano dzięki analizie danych niemal 450 tys. osób, co znacznie podnosi ich wiarygodność.

Łuszczyca to kolejna choroba na „liście ofiar” hipertriglicerydemii; ta z kolei jest najczęściej powikłaniem nieodpowiedniego stylu życia, co uświadamia konieczność podejmowania stałych, konsekwentnych działań z zakresu profilaktyki pierwotnej - na tyle, na ile to możliwe, także w gabinetach dermatologicznych.