Inhibitory kalcyneuryny w miejscowej terapii liszaja płaskiego jamy ustnej

Liszaj płaski śluzówki jamy ustnej to przewlekłe schorzenie, które dotyka około 1-2% populacji. Stosowane metody terapeutyczne stanowią zazwyczaj jedynie leczenie objawowe, pomimo dużej liczby leków stosowanych w tej chorobie, brak jest w literaturze jednoznacznych dowodów na wyższą skuteczność jakiejkolwiek metody. Autorzy cytowanego artykułu dokonali porównania skuteczności dwóch miejscowo stosowanych inhibitorów kalcyneuryny- pimekrolimusu i takrolimusu w przypadku opornego na steroidy zanikowo-nadżerkowego liszaja płaskiego śluzówki jamy ustnej.

Autorzy postanowili porównać skuteczność i bezpieczeństwo stosowania miejscowych inhibitorów kalcyneuryny w przypadkach opornego na leczenie liszaja płaskiego śluzówki jamy ustnej. Do 8-tygodniowego, randomizowanego badania z podwójnie ślepą próbą, z 6-miesięczną obserwacją po leczeniu włączono 30 pacjentów. Pacjentów leczono bądź to pimekrolimusem (1% krem) bądź takrolimusem (0,1% maść). Preparaty te stosowano dwa razy dziennie przez 2 miesiące. Każdy pacjent był badany na początku terapii, po każdych 2 tygodniach terapii a następnie co 3 miesiące po zakończeniu leczenia. Analizie porównawczej poddano skuteczność obu preparatów, wskaźnik koszt-efektywność, szybkość redukcji objawów i długość remisji.

Oba preparaty okazały się równie skuteczne jeśli chodzi o kliniczną poprawę, jednak to pimekrolimus w kremie wykazał istotnie większą trwałość efektu terapeutycznego (P=0,031).
Podsumowując, oba preparaty wydają się stanowić terapię z wyboru u pacjentów z opornym na leczenie zanikowo-nadżerkowym liszajem płaskim śluzówek jamy ustnej. Przy porównywalnej skuteczności terapeutycznej, to pimekrolimus powoduje dłuższe i trwalsze remisje. Dalsze prace wydają się być niezbędne do lepszego udokumentowania korzyści terapeutycznych inhibitorów kalcyneuryny w schorzeniach śluzówki jamy ustnej o podłożu autoimmunologicznym.