Leczenie łuszczycy u kobiet wiąże się z większym prawdopodobieństwem powikłań
Autor: Damian Matusiak
Data: 29.01.2024
Jednym z filtrów ograniczających możliwość stosowania terapii systemowych jest ich bezpieczeństwo; nietolerancja leczenia i/lub poważne działania niepożądane prowadzą do odstawienia danego leku. Stąd dane dotyczące grup pacjentów o podwyższonym ryzyku wystąpienia powikłań są bardzo ważne z klinicznego punktu widzenia.
Łuszczyca, jedna z najczęstszych przewlekłych chorób w placówkach dermatologicznych i reumatologicznych, często wymaga długotrwałego leczenia ogólnoustrojowego. Choroba może ujawnić się w każdym wieku, choć znane są dwa najczęstsze okresy życia, w których się zdarza się to najczęściej; pierwszy od 15. do 20. roku życia, a drugi szczyt występuje w wieku od 55 do 60 lat. Zwłaszcza z uwagi na pierwszą z wymienionych grup wiekowych, która ma perspektywę wielu lat życia (i tym samym konieczności leczenia), ważne jest określenie bezpieczeństwa dostępnych terapii, a niestety niewiele jest informacji na temat jego różnic ze względu na płeć.
Powyższe fakty skłoniły zespół naukowców ze Szwajcarii i Danii do przeprowadzenia retrospektywnej analizy danych 791 pacjentów (w tym 290 kobiet) pochodzących ze szwajcarskich rejestrów medycznych. Uzyskano dane dotyczące dorosłych pacjentów z łuszczycą o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego, wymagających leczenia ogólnoustrojowego (zarówno klasyczne, jak i biologiczne LMPCh) z 10 lat. Działania niepożądane zostały sklasyfikowane zgodnie z międzynarodową terminologią MedDRA.
Stosowanie klasycznych leków immunomodulujących wiązało się z 2,2-krotnie większym odsetkiem działań niepożądanych w stosunku do leków biologicznych (40,43 versus 18,22 zdarzeń na 100 pacjentolat) i aż 8-krotnie większym odsetkiem przerwania leczenia(0,16 vs. 0,02 incydentów na 100 pacjentolat). Wykazano również nieco większą liczbę ciężkich powikłań związanych z leczeniem biologicznych, jednak nawet ta niewielka różnica nie osiągnęła istotności statystycznej. Analiza danych ze względu na płeć wykazała znacznie wyższy ogólny odsetek działań niepożądanych w przypadku wszystkich metod leczenia u kobiet (1,8-krotny w przypadku leków klasycznych i 2-krotny dla biologicznych), podobnie odnotowano większą częstość przerywania leczenia z powodu jego nietolerancji.
Według autorów, w świetle powyższych danych, planując terapię i/lub badania dotyczące leczenia łuszczycy, należy wziąć pod uwagę stratyfikację ze względu na płeć.
Powyższe fakty skłoniły zespół naukowców ze Szwajcarii i Danii do przeprowadzenia retrospektywnej analizy danych 791 pacjentów (w tym 290 kobiet) pochodzących ze szwajcarskich rejestrów medycznych. Uzyskano dane dotyczące dorosłych pacjentów z łuszczycą o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego, wymagających leczenia ogólnoustrojowego (zarówno klasyczne, jak i biologiczne LMPCh) z 10 lat. Działania niepożądane zostały sklasyfikowane zgodnie z międzynarodową terminologią MedDRA.
Stosowanie klasycznych leków immunomodulujących wiązało się z 2,2-krotnie większym odsetkiem działań niepożądanych w stosunku do leków biologicznych (40,43 versus 18,22 zdarzeń na 100 pacjentolat) i aż 8-krotnie większym odsetkiem przerwania leczenia(0,16 vs. 0,02 incydentów na 100 pacjentolat). Wykazano również nieco większą liczbę ciężkich powikłań związanych z leczeniem biologicznych, jednak nawet ta niewielka różnica nie osiągnęła istotności statystycznej. Analiza danych ze względu na płeć wykazała znacznie wyższy ogólny odsetek działań niepożądanych w przypadku wszystkich metod leczenia u kobiet (1,8-krotny w przypadku leków klasycznych i 2-krotny dla biologicznych), podobnie odnotowano większą częstość przerywania leczenia z powodu jego nietolerancji.
Według autorów, w świetle powyższych danych, planując terapię i/lub badania dotyczące leczenia łuszczycy, należy wziąć pod uwagę stratyfikację ze względu na płeć.
