Leki na cukrzycę typu 2 a ryzyko pemfigoidu pęcherzowego
Autor: Alicja Kostecka
Data: 16.08.2018
Źródło: Medscape/AK
Użycie niektórych inhibitorów peptydazy dipeptydylowej 4 (DPP-4) wydaje się być związane z niewielkim, ale znacznie podwyższonym ryzykiem rozwoju przewlekłego pemfigoidu pęcherzowego, sugerują nowe badania.
Wyniki retrospektywnego badania, które opublikowano w JAMA Dermatology potwierdzają pojawiającą się literaturą łączącą zwiększoną częstość występowania pemfigoidu pęcherzowego w ostatnich latach z pewnymi lekami, a konkretnie, inhibitorami DPP-4, lekiem na cukrzycę typu 2.
W innym badaniu, opublikowanym w Diabetes Care, znaleziono również związek pomiędzy inhibitorami DPP4 i pemfigoidem pęcherzowym, w danych o zdarzeniach niepożądanych w Japonii.
Zarówno to badanie, jak i obecne, wskazują na większe ryzyko wystąpienia pemfigoidu pęcherzowego u pacjentów z cukrzycą typu 2 przyjmujących wildagliptynę i linagliptynę , ale nie sitagliptynę.
Klinicyści przepisujący inhibitory DPP4 powinni być świadomi związku i przerwać leczenie, jeśli rozwinie się pęcherzykowaty pemfigoid.
Mała wielkość próby w naszym badaniu może przeszkadzać w wyciągnięciu ogólnych wniosków, ale naszym zaleceniem jest wycofanie inhibitorów DPP4 za każdym razem, gdy zostanie stwierdzone rozpoznanie pemfigoidu pęcherzowego. Odstąpienie od inhibitora DPP4 doprowadziło do znacznie lepszych wyników klinicznych – zauważają badacze.Ponadto badacze uważają, że inhibitory DPP4 należy stosować ostrożnie u pacjentów z wysokim ryzykiem pęcherzykowego pemfigoidu, a mianowicie u starszych pacjentów i osób z chorobami neurologicznymi.
W innym badaniu, opublikowanym w Diabetes Care, znaleziono również związek pomiędzy inhibitorami DPP4 i pemfigoidem pęcherzowym, w danych o zdarzeniach niepożądanych w Japonii.
Zarówno to badanie, jak i obecne, wskazują na większe ryzyko wystąpienia pemfigoidu pęcherzowego u pacjentów z cukrzycą typu 2 przyjmujących wildagliptynę i linagliptynę , ale nie sitagliptynę.
Klinicyści przepisujący inhibitory DPP4 powinni być świadomi związku i przerwać leczenie, jeśli rozwinie się pęcherzykowaty pemfigoid.
Mała wielkość próby w naszym badaniu może przeszkadzać w wyciągnięciu ogólnych wniosków, ale naszym zaleceniem jest wycofanie inhibitorów DPP4 za każdym razem, gdy zostanie stwierdzone rozpoznanie pemfigoidu pęcherzowego. Odstąpienie od inhibitora DPP4 doprowadziło do znacznie lepszych wyników klinicznych – zauważają badacze.Ponadto badacze uważają, że inhibitory DPP4 należy stosować ostrożnie u pacjentów z wysokim ryzykiem pęcherzykowego pemfigoidu, a mianowicie u starszych pacjentów i osób z chorobami neurologicznymi.
